=*= معناي غفران =*=

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

معنای غفران

این نکته را باید توجه داشته باشید که قرآن هیچ وقت انسان را مادامی که زنده است و می تواند عملی انجام دهد و اراده و انتخاب و اختیار نماید، مأیوس نمی کند و لهذا می گوید در توبه همیشه به روی بنده باز است.

اما توبه، گفتن لفظ نیست. «استغفرالله ربی و اتوب الیه» را به زبان آوردن توبه نیست. توبه یعنی بازگشت.

قرآن اتمام حجت می کند که ای پیغمبر به این کافران ان تنتهوا ( ینتهوا از ماده نهی است. نهی کردن منع کردن است. انتها یعنی نهی پذیری ) اگر نمی پذیرند، یعنی اگر باز گردند از راهی که می روند خدا می پذیرد.

خدا با بنده خودش هرگز لجبازی نمی کند. «یغفر لهم ما قد سلف؛ اگر بازگردند تمام گذشته ها به نفع آنها پوشانده می شوند» (انفال/ 38).

یغفر از ماده غفران است. غفران را معمولاً به کلمه آمرزش ترجمه می کنیم و درست هم هست.

در فارسی ما کلمه دیگری نداریم که ترجمه کلمه غفران باشد. ریشه کلمه غفران، مفهوم پوشش را می دهد.

به مغفرت و آمرزش از آن جهت غفران می گویند که خداوند روی گناهان گذشته را می پوشاند و ستر می کند.

«یغفر لهم ما قد سلف »؛ اگر توبه کنند، آنچه که قبلاً گذشته است یعنی اعمال بدی که مرتکب شده اند آمرزیده می شود یعنی رویش پوشانده می شود، کالعدم می گردد، نادیده گرفته می شود.

پس معنی کلمه غفران پوشیدن و پوشاندن است. شعری حافظ دارد که تقریباً در همین زمینه طلب مغفرت است و مناجاتی است در زبان غزل. می گوید:

ما بدین در نه پی حشمت و جاه آمده ایم
از بد حادثه اینجا به پناه آمده ایم

درگاه الهی را می گوید.
رهرو منزل عشقیم و ز سر حد عدم
تا به اقلیم وجود این همه راه آمده ایم

شاهد من این شعر است:
آبرو می رود ای ابر خطاپوش ببار
که به دیوان عمل نامه سیاه آمده ایم