از آنجا که سنخ وجودی خداوند با انسانها متفاوت است و او واجب الوجود و ما ممکن الوجود هستیم، از این رو شناخت حقیقی ذات خداوند برای موجودات امکانی ممکن نیست، اما صفات و اسماء الاهی که معرِّف آن ذات هستند، تا حدی ما را به واقعیت وجودی خداوند، آشنا می کند. نوشتار حاضر به بررسی اسماء حسنای الاهی در آیات آخر سوره حشر می پردازد. در آن آیات با دست کم سیزده اسم از اسماء حسنی آشنا می شویم که هر یک از آنها نمایانگر گوشهای از آن حقیقت ربوبی خداوند هستند. آن اسماء عبارتند از: هو، الله، ملک، قدّوس، سلام، مومن، مهیمین، عزیز، جبّآر، متکبر، خالق، باری، مصور.
اگر چه شناخت ذات خداوند براي ما انسان ها قابل درک نخواهد بود، اما دقت و تعمق در صفات او می تواند شناخت بهتری نسبت به خداوند به ما بدهد.
امام رضا عليه السلام در این باره مي فرمايد: «...خداوند نامهايي بر خود نهاد تا دیگران او را بدانها بخوانند، زيرا اگر او را به نام نخوانند شناخته نگردد...»
قرآن کریم در آیات فراوانی به معرفی صفات و اسماء خداوند پرداخته است و ما انسان ها را به تفکر در این صفات فراخوانده است.
امام جواد عليه السلام در این باره مي فرمايد: «خداوند اسماء و صفات را پديد آورد تا ميان او و مخلوقاتش واسطه باشند....»
خداوند متعال با فراخواندن ما به تفکر در این صفات و اسماء به دنبال اين هدف بوده است که ما انسان ها اين صفات را در وجود خودمان به مقدار امکان پياده کنيم تا گوشه ای از علم و دانش او، شعاعي از قدرت و توانايي او، و پرتوی از رحمت واسعه اش در ما و جامعه ما پياده شود
خداوند متعال گاه از برخی از اسماء خود به «اسماء حسنی» یاد کرده است و در برخی از آیات نیز به معرفی این اسماء پرداخته است.
نقل قول
