سرهنگ دیوانه ای که درس عبرت نمی گیرد
لیبی سرهنگ معمر قذافی مانند مصر و تونس دچار استبدادزدگی شده است اما بر خلاف رهبران این دو کشور، تاکنون وی خواهان ماندن بر سر قدرت حتی به قیمت آغاز جنگ در کشورش بوده است.
گویا سرهنگ که سابقه اقدامات دیوانه وار او در جهان مثال زدنی است از سرنوشت دوستان دیکتاتور خود درس نگرفته است.
هفته گذشته معمر قذافی مرد آماده پیکار لیبیایی طی بیانیه غیر منتظره تلویزیونی اعتراض کنندگان را به محاکمه تهدید کرد و آنان را «موش ها» و «سوسک»هایی در خدمت عوامل خارجی خطاب کرد.
وی با لحنی عصبانی بر تفاوت میان حکومت خود با رهبران برکنار شده مصر و تونس تاکید کرد.
او در حالی که خود را توصیف می کرد، گفت: «این عین حقیقت است که لیبی قذافی بار دیگر متفاوت خواهد بود.
کشور من جاییست که هر فردی به خواسته ها و تمایلات فکری "رهبر و راهنمای انقلاب" پاسخ می دهد».
برای این خلق و خوی سرهنگ معمر قذافی، تنها نمونه عینی منطقه که بدون شک در اذهان همه نقش بسته، صدام حسین است.
با این حال حتی در این مقایسه هم نمی توان بیماری خود بزرگ بینی و مکتب فکری -شخصیتی قذافی را با دیکتاتور معدوم عراق مقایسه کرد.
با اینکه مصر و تونس همسایگان جدایی ناپذیر لیبی، توسط حاکمیت مطلق (یا همان دیکتاتوری) اداره می¬شدند و اختلاف عقیده سیاسی را با دستگیری و شکنجه فرو می نشاندند، اما جدای از حاکمیت مطلق حکومت، جامعه آنان بر خلاف لیبی دارای سازمان ¬های همگانی بود که به صورت جداگانه به ابراز عقیده خود نسبت به اجرای قانون هر چند به صورت محدود می نمودند. این سازمان ها در کنار نهادهای ارتشی اقدام به برکناری رهبران کردند و کشورهایشان را به این جا رساندند که رهبران آن ها فرار را بر قرار ترجیح دادند.
اما قذافی بر خلاف رهبران مصر و تونس برای ماندن در راس قدرت، کشور را متحمل جنگ وحشیانه ای کرده است. جنگی که یک سوی آن مردم بدون سلاح هستند و در سوی دیگر ارتش قرار دارد.
این سرکوب از آن رو وحشیانه خوانده می شود که خبرگزاری ها در روزهای گذشته تصاویر حیرت آوری از حمله به مردم عادی را مخابره کرده اند تا آنجا که هم دیپلمات های لیبی در خارج از این کشور از سمت های خود استعفا کرده اند و هم اتحادیه عرب عضویت این کشور را لغو نموده است.
همچنین علاوه بر دیپلمات های لیبیایی، در چند روز گذشته وزیر کشور هم به صف معترضان پیوسته است.