(¯*~•~* نوروز در شعر و ادب پارسي(اشعار نوروزي) *~• ~*¯)

[نازنین رقیه* خادمه گل نرگس*]

باز هفت سین سرور

ماهی و تنگ بلور
سکه و سبزه و آب
نرگس و جام شراب
باز هم شادی عید
آرزوهای سپید
باز لیلای بهار
باز مجنونی بید
باز هم رنگین کمان
باز باران بهار
باز گل مست غرور
باز بلبل نغمه خوان
باز رقص دود عود
باز اسفند و گلاب
باز آن سودای ناب
کور باد چشم حسود
باز تکرار دعا
یا مقلب القلوب
یا مدبر النهار
حال ما گردان تو خوب
راه ما گردان تو راست
باز نوروز سعید
باز هم سال جدید
باز هم لاله عشق
خنده و بیم و امید


عید شما مبارک

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

مولوی معتقد است که غم و شادی دو پدیده طبیعی روح بشر است و هرگز نمیتوان آن را از قاموس زندگی بشر حذف کرد . بهر حال غم وشادی ، هر دو برای رشد و کمال شخصیت آدمی لازم است . مولوی با الحام از وضعیت بهار و سرسبزی گلستان و روئیدن گلهای و برآمدن شکوفه ها ، به این نکته اشاره دارد :

آتش و آبی بباید میوه را

واجب آید ابر و برق این شیوه را

تا نباشد برق دل و ابر دو چشم

کی نشیند آتش تهدید و خشم ؟

کی بروید سبزه ذوق وصال

کی بجوشد چشمه ها ز اب زلال؟

کی گلستان ، راز گوید با چمن

کی بنفشه عهد بندد با یاسمن

کی چناری کف گشاید در دعا

کی شکوفه سرفشاند در هوا ؟

کی شکوفه آستین پر نثار

برفشاند گردد ایام بهار ؟

کی ز درد لاله را رخ همچو خون

کی گل از کیسه برآرد زر برون

کی بیاید بلبل و گل بو کند

کی چو طالب، فاخته کوکو کند ؟

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بهار آمد و رفت ماه سپند
نگارا درافکن بر آذر سپند

به یکباره سر سبز شد باغ و راغ
ز مرز حلب تا در تاشکند

بنفشه ز گیسو بیفشاند مشک
شکوفه به زهدان بپرورد قند

به یک هفته آمد سپاه بهار
ز کوه پلنگان به کوه سهند

جهان گر جوان شد به فصل بهار
چرا سر سپید است کوه بلند ؟

حیف باشد دا آزاده به نوروز غمین
این من امروز شنیدم ز زبان سوسن

هفت شین ساز مکن جان من اندر شب عید
شکوه و شین و شغب و شهقه و شور و شیون

هفت سین ساز کن از سبزه و سنبل و سیب
سنجد و ساز و سرود و سمنو سلوی من

هفت سین را به یکی سفره دلخواه بنه
هفت شین را به در خانه بدخواه فکن

صبح عید است برون کن ز دل این تاریکی
کاخر این شام سیه ، خانه نماید روشن

رسم نوروز به جای آر و از یزدان خواه
کاورد حالت ما باز به حالی احسن

نوبهار دلپذیر و روز شادی و خوشیست
خرما نوروز و خوشا نوبهار دلپذیر

بر نشاط گل وقت سپیده دم به باغ
فاخته آوای بم زد ، عندلیب آوای زیر

ملک الشعرای بهار

[نرگس منتظر]

با نسیمی می روم

پای كوهی قد بلند

سبزه های پای كوه

بوی آهو می دهند

می روم تا غصه را

لای مه پنهان كنم

چشمه ی خورشید را

در دلم مهمان كنم

می نشینم روی خاك

با محبت می شوم

با علف های غریب

گرم صحبت می شوم

پونه ها صف بسته اند

زیر پای آبشار

كبك ها آماده اند

تا بخوانند از بهار

توی گوشم آبشار

شاد شر شر می كند

چشم هایم را بهار

از خدا پر می كند

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ای بلبل خوشنوا فغان كن
عید است نوای عاشقان كن

چون سبزه ز خاك سر برآورد
ترك دل و برگ بوستان كن

بالشت ز سنبل و سمن ساز
وز برگ بنفشه سایبان كن

چون لاله ز سر كله بینداز
سرخوش شو و دست در میان كن

بردار سفینه‌ی غزل را
وز هر ورقی گلی نشان كن

صد گوهر معنی ار توانی
در گوش حریف نكته‌دان كن

وان دم كه رسی به شعر عطار
در مجلس عاشقان روان كن

ما صوفی صفه‌ی صفاییم
بی خود ز خودیم و از خداییم

عطار

[شكوه انتظار]

برف و یخ آب شد چشمه ها شد روان
شد زمین رنگ رنگ خنده زد آسمان
باز دنیای ما شاد و پیروز شد
آمد، آمد بهار عید نوروز شد
پر شد از بوی گل کوچه ها، خانه ها
باز آغاز شد رقص پروانه ها
باز هم پهن شد سفره هفت سین
سبز شد، سرخ شد هر کجای زمین

[ruya]

بوی باران، بوی سبزه، بوی خاک

شاخه های شسته، باران خورده، پاک

آسمان آبی و ابر سپید

برگهای سبز بید

عطر نرگس، رقص باد

نغمه و بانگ پرستوهای شاد

خلوت گرم کبوترهای مست

نرم نرمک میرسد اینک بهار

خوش بحال روزگار ?

خوش بحال چشمه ها و دشتها

خوش بحال دانه ها و سبزه ها

خوش بحال غنچه های نیمه باز

خوش بحال دختر میخک که میخندد به ناز

خوش بحال جان لبریز از شراب

خوش بحال آفتاب ?

ای دل من، گرچه در این روزگار

جامهء رنگین نمی‌پوشی به كام

بادهء رنگین نمی‌نوشی ز جام

نقل و سبزه در میان سفره نیست

جامت از آن می كه می‌باید تهی است

ای دریغ از ?تو? اگر چون گل نرقصی با نسیم

ای دریغ از ?من? اگر مستم نسازد آفتاب

ای دریغ از ?ما? اگر کامی نگیریم از بهار...

گر نکوبی شیشهء غم را به سنگ...

[ruya]

صبا به تهنيت پير مي فروش آمد

كه موسم طرب و عيش و ناز و نوش آمد



هوا مسيح نفس گشت و باد نافه گشاي

درخت سبز شد و مرغ در خروش آمد



تنور لاله چنان بر فروخت باد بهار

كه غنچه غرق عرق گشت و گل بجوش آمد



به گوش هوش نيوش از من و به عشرت كوش

كه اين سخن سحر از هاتفم به گوش آمد



ز فكر تفرقه باز آن تاشوي مجموع

به حكم آنكه جو شد اهرمن، سروش آمد



ز مرغ صبح ندانم كه سوسن آزاد

چه گوش كرد كه باده زبان خموش آمد



چه جاي صحبت نامحرم است مجلس انس

سر پياله بپوشان كه خرقه پوش آمد



زخانقاه به ميخانه مي رود حافظ

مگر زمستي زهد ريا به هوش امد

[ruya]

منتظران بهار، بوي شكفتن رسيد

مژه به گلها بريد، يار به گلشن رسيد



لمعه مهر ازل، بر در و ديوار تافت

جام تجلي به دست، نور ز ايمن رسيد



تامه و پيغام را رسم تكلف نماند

فكر عبارت كراست معني روشن رسيد



زين چمنستان كنون، بستن مژگان خطاست

آينه صيقل زنيد ديده به ديدن رسيد



بيدل از اسرار عشق، هيچ كس آگاه نيست

گاه گذشتن گذشت، وقت رسيدن رسيد

[ruya]

شعر نوروز از صبا آقاجانی

باز می آید بهار و می دمد

سبزه ها، گل ها ز قلب سرد خاک

باز می آید بهار و می برد

رنگ غم از چهره های خوب و پاک



باز خورشید قشنگ و مهربان

دست های گرم خود وا می کند

می نشیند گوشه ای و باز هم

کوچ سرما را تماشا می کند



برف ها را در بغل جا می دهد

تا ز شرمی آتیشن آبش کند

چشمه را سیراب از چشمان برف

بید را با باد بی تابش کند



با دوچشمانی خمار آنسوی تر

می نشیند در تماشای بهار

عطر باد و رقص ناز نسترن

مستی آن آهوان بی قرار



با نگاهش ناز نرگس می خرد

تا ز جامی باز سر مستش کند

خنده ی سرخ شقایق را ببین

باز می آید زغم هستش کند



باز می خندد به چشم روزگار

باز می بوسد گل روی زمین

باز هم با دست گرمش می کشد

عاشقی در لحظه های واپسین



می رسد از ره بهار و باز عشق

بر رخ عالم تبسم می کند

عالمی دیدم که از لبخند عشق

باز دست و پای خود گم می کند



می رسد از پیچ و خم های زمان

می کند با قلب عالم گفتگو

می شود با با باد و باران همسفر

مهربانی را کند او جستجو



می رسد اینک بهار از راه دور

از دیار کوروش و جمشید و کی

از ازلها از همیشه تا ابد

می رسد همراه چنگ وعود ونی



می رسد هنگام تحویل زمین

می رسد نوروز جاویدان ما

می رسد اینک بهار و عید نو

یادگار کهنه ایران ما