▐*♪* ▐عاشقترين پرستار* ويژه نامه ولادت حضرت زينب (س)وگراميداشت روز پرستار ▐*♪* ▐

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

سال ششم هجرت بود كه تو
پا به عرصه وجود گذاشتى

اى نفر ششم پنج تن !

بيش از هر كس ،

حسين از آمدنت خوشحال شد.
دويد به سوى پدر
و با خوشحالى فرياد كشيد:

((پدر جان ! پدر جان !
خدا يك خواهر به من داده است !))

زهراى مرضيه گفت :
((على جان ! اسم دخترمان را چه بگذاريم ؟))

حضرت مرتضى پاسخ داد:
((نامگذارى فرزندانمان شايسته پدر شماست .
من سبقت نمى گيرم از پيامبر در نامگذارى اين دختر.))

پيامبر در سفر بود. وقتى كه بازگشت ، يكراست به خانه زهرا وارد شد،

حتى پيش از ستردن گرد و غبار سفر،
از دست و پا و صورت و سر.

پدر و مادرت گفتند كه براى نامگذارى عزيزمان
چشم انتظار بازگشت شما بوده ايم .

پيامبر تو را چون جان شيرين ،
در آغوش فشرد، بر گوشه لبهاى خندانت
بوسه زد و گفت :

((نامگذارى اين عزيز، كار خود خداست .
من چشم انتظار اسم آسمانى او مى مانم .))

بلافاصله جبرئيل آمد
و در حاليكه اشك در چشمهايش حلقه زده بود،

اسم زينب را براى تو از آسمان آورد،

اى زينت پدر!

اى درخت زيباى معطر!

پيامبر از جبرئيل سؤ ال كرد
كه دليل اين غصه و گريه چيست ؟!

جبرئيل عرضه داشت :

((همه عمر در اندوه اين دختر مى گريم
كه در همه عمر جز مصيبت و اندوه نخواهد ديد.))

پيامبر گريست . زهرا و على گريستند.

دو برادرت حسن و حسين گريه كردند
و تو هم بغض كردى و لب برچيدى .

همچنانكه اكنون بغض ،
راه گلويت را بسته است

و منتظر بهانه اى تا رهايش كنى و قدرى آرام بگيرى .

و اين بهانه را حسين
چه زود به دست مى دهد.

يا دهر اف لك من خليل
كم لك بالاشراق و الاءصيل


برگرفته از كتاب آفتاب در حجاب
اثر ارزشمند سيد مهدي شجاعي

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

اسماء و القاب حضرت زينب سلام الله عليها :

1- عالمه

2- فهيمه

3- کعبه الرزايا

4- نائبه الزهرا

5- نائبه الحسين

6- مليکه النساء

7- عقيله النساء

8- عديله الخامس من اهل الکساء

9- شريکه الشهداء

10- ناموس رواق العظمه

11- کفيله السجاد

12- سيده العقايل

13- سرّابيها

14- سلاله الولايه

15- شقيقه الحسن

16- عقيله خدر رسالت

17- وليده الفصاحه

18- رضيعه الولايه

19- البليغه

20- الفصيح

21- الکامله

22- عابده‌ي آل علي

23- صديقه صغري

24- موثقه

25- عقيله الطالبين

26- فاضله

27- شمسه قلاده جلادت

28- عقيله وحي

29- نجمه سماء نباله

30- معصومه صغري

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

31- قرينه النوايب

32- محبوبه مصطفي

33- قره عين مرتضي

34- صابره محتسبه

35- ربّه خدرالقدس

36- قبله الرزايا

37- رضيعه وحي

38- باب حطه الخطايا

39- خفره علي و فاطمه

40- ربيبه فضل

41- شريکه الحسين

42- بطله کربلا

43- عظيمه بلواها

44- عقيله قريش

45- باکيه

46- سليله زهراء

47- امين الله

48- آيه من آيات الله

49- عارفه

50- اهل التقي

51- لبيبه جَزُله عاقله

52- عقيله جليله

53- امرأه عاقله

54- محدثه

55- ناموس کبري

56- راضيه بالقدر و القضاء

57- وحيده

58- شجاعه

59- زاهده

60- عامله

61- مخبره

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

سكوت سبز

آنگاه كه خورشید سر بر دوش كوه می نهد و می آرامد ؛

برگ های سبز بر روی هم می لغزند و در سكوتی

سبز لبخند می زنند ؛

و چشمه ای آرام و بی صدا ، آهسته می جوشد ؛

او ،

همان سپیده صبح ،

همان طلیعه آبی ،

با قامتی استوار ، با عزمی راسخ ،

و با روحی عظیم ،

تمام كوچه های پر پیچ و خم شب را ، در می نوردد و گاه ،

" تجدید حیات پدری " و

" التیام زخم كهنه عشقی " و

" ترمیم دل شكسته مهربان مادری " ،

است كه همیشه در آسمان زندگی اش می درخشد .

از تبار بزرگ زن تاریخ است .

انگار ، كه آگاه به تمام غصه های زمین است .

پشت پنجره هایی كه رو به غروبند ،

هر سحر ،

در طلوع نگاه " آذر " گونه ی خورشید ؛

" نسرین " را آرام ، هجا می كند ؛

" با خطبه ای از عشق ."

و " ترنمی كه در صدایش موج می زند "

تمام غصه های سنگین از بار غم را می شكند.

" و صدای گامهایش ،

كه در پناه نگاه مهتابی ماه ، به گوش باغ می رسد ."

تو را . و اندیشه ات را ؛

می برد به " ابدی ترین صفحه تاریخ ."

به " برگ عشق و خون ."

به نام زینب (س).

او كه در هر برهوتی خونین ،

اشك می بارد ؛

آه می سراید ؛

و با طنین " شیوا " و حزین صحبتش ،

زمین و زمان را ،

" بر هر آنچه كه بر برادر گذشته " ، زنده نگاه میدارد .

بر پیكره شبهایی كه از كسالت گنگند ؛

ناله ای از پیچك خمیده به دیوار بر می خیزد .

لبخند است . و او ، نبض زمان را می گیرد و می بیند ،

كه در میلاد سرورش چه با شتاب می تپد .


و " خدای را می ستاییم ، چون تو را برای زمین آفرید ."

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

" زینب " ،

" تو ، از كجاوه ی بلند ماه ، والاتری "

و از " ترجمه ی عمیق عشق ، برتر . "

با كدامین لغزش قلم می توان تفسیرت كرد . " ای بلندای نورانی " .

و ما غرق در دردهایی كه همیشه می سوزاندمان ،

تو را در لحظه هایمان می كاویم .

"ای همیشه نام تو بر جهان تابان " ،

صدای زنگ " كاروان " توست ، كه می لرزاندمان .

دست به استغاثه برداشته ایم و می شنویم ،

صدای گام های خودمانی تری را ، كه از روحمان ، به خودمان ، آشناتر است .

و" پرستار " همان ترجمه عشق ، هجای نور و تندیس الفت و انس .

كه روحی پرستاره دارد و دلی سر ریز از باران ستاره .

همیشه با غربت و غریبی نا آشناست .

چون همیشه زینب ( س) را دارد .

و تو

همیشه بر پلكانی از نور ،

در فراسوی افق ، پرستار را نظاره می كنی . تا ابد .

تا آنجا كه همیشه نور است و روشنی
.
« بتول جعفری »

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

دلم ميخواهد فقط بنويسم ...

از بزرگ بانويي که در دامن بانويي بزرگ پرورش يافت ...

از بانويي که حسين است در آينه تأنيث ...

بانويي که صبر است و صبر ...

بانويي که دختر شيرخدا «حيدر » است

و جرم خود و خاندانش در اين عالم فقط همين بود ...

بانويي که جبرئيل هنگام تولدش گريست ...

بانويي که مجتباي صبور از صبرش گفته بود ...

بانويي که فقط در آغوش حسين آرام مي گرفت ...

بانويي که غيرت الله «ابالفضل » رکابش ميشد ...

[نرگس منتظر]

بانوی سربلند

هنوز هیچ آشنا با عاشورایی، قدرت نیافته بزرگی شخصیت او را درک کند.

زینب(س)، با تمام روح لطیفش، اوج هر سختی را چشیده، اما زیبا و پرمنطق در کوفه سخن می‌راند، چنان‌که قلب‌ها را بیدار می‌کند و کم است مسلمانی در شامات که اسلامش را مدیون روشنگری او نباشد.

آرى،‌زینبی که آن روی سکه عفت فاطمی است، پرده‌نشین خانه وحی است، پرورده غیرت‌هاست.

همان خاتونی است که زنان کوفه صف اندر صف در انتظار دیدار اویند تا در درس تفسیرش بیاموزند که چنین بی‌مانند تفسیر قرآن بر سرنیزه خوانده شده را فریاد می‌کند، چنان‌که به قدرت قرآن، جان‌های بی‌وجدان اهل شهر نفاق را زنده کرد و حیات حسینی به رگ‌هامان تزریق کرد.[۱]

آرى، به خدا که تاریخ در محضر زینب(س) از پا درآمده و خود را به دست باکفایتش داده تا تاریخ و شریعت محمدی، همه و همه را از نو بسازد.

حمیده طرقى

[نرگس منتظر]

چنین استوار

خوان پنجم[۱] زینب(س)، کربلاست. او خوب می‌داند این کاروان به کجا می‌رود.
او بارها از زبان برادر شنیده است که این کاروان، ‌در خون لنگر می‌اندازد و در ساحل شهادت می‌آرامد و راهی را که برادر با سر می‌رود، خواهر با پا باید ادامه دهد؛ راهی که شهادت آغاز آن است و اسارت کمال‌بخش آن. خوب می‌داند که ساحل فرات، دریای تشنگی است.
خوب می‌داند بوسه‌گاه پیامبر، میزبان خنجر خواهد شد و در غروبی تلخ باغ نبوت، لگدمال پاییز می‌شود. خوب می‌داند که داغ‌دار و بی‌یار، پرستار بیماری تب‌دار و کودکانی سوگوار خواهد بود؛ با راهی نیمه‌تمام که تا «شام» ‌بر شترانی لنگ و هم‌سفر دژخیمانی سیاه‌دل، باید طی شود.
و این همه را می‌داند و می‌ماند در تمام این لحظه‌های داغ و درد، بی‌اخمی بر جبین و تردیدی در «راه»، پا به پای شهادت می‌رود و شگفتا همراه برادر بر سر هر شهید حاضر می‌شود و تسلای خاطر برادر می‌گردد.
تنها در شهادت دو جگرگوشه‌اش در خیمه می‌ماند تا برادر را در هنگامه حمله پاره‌های قلبش شرمنده نبیند.
خوان ششم، کوفه است؛ با کوچه‌هایی آشنا و فضایی که در آن هر صبحگاهی طنین‌ گرم اذان پدر، معطرش می‌ساخت، اینک میزبان ۷۲ سر، ۷۲ آفتاب و در تعبیر سیاه‌اندیشان، ۷۲ «خارجی»‌است، در آستانه شهر همه به تماشا آمده‌اند، زنان آراسته و پای‌کوبان و شهر آذین بسته و آماده.
زینب(س) از این خوان نیز به سلامت می‌گذرد، درحالی‌که صدای شکستن استخوان غرور در زیر پتک فریادش، همه کوچه‌پس‌کوچه‌های کوفه را پر کرده است.
خوان هفتم و دشوارترین خوان، شام است، پایتخت جنایت و غرور، سرزمین زراندوزی‌ها و کینه‌توزی‌ها.
آنجا که ۴۲ سال تزویر معاویه،‌اندیشه‌ها را به خواب کشانده است و دل‌ها را نیز، آنجا که سرها را با زر خرید‌ه‌اند و سرکشان و آزادگان را از لب تیغ آب داده‌اند.
شام شکاننده‌ترین خوان است.
ویرانه‌ای که رقیه می‌گیرد.
تشتی که لبان برادر را در زیر ضربه‌های چوب برادر می‌نشاند و کوچه‌هایی که آن‌قدر فاجعه‌انگیز و رنج‌آورند که وقتی از آخرین بازمانده سلسله امامان پرسیدند، کدام صحنه از مجموعه صحنه‌هایی که بر اهل بیت(ع) گذشت دشوارتر بود، سه بار غمگنانه سرود: الشام، الشام، الشام!
زینب(س) فاتح هفت خوان است و فاتح همه فردا.
همه آنان که ره‌پوی جاده روشن، اما پرسنگلاخ و خطرخیز حقیقت‌اند، به شناخت زینب(س) نیازمندند و او در مشرق صبوری ایستاده است با سرانگشتی که راه را نشان می‌دهد و چشمانی خیس که دشت همه‌قلب‌ها را میهمان طراوت و باروری خواهد ساخت.
زینب(س) بارانی است که بر همه هزاره‌ها خواهد بارید و هر آن‌کس که این باران را درنیابد شکفتن و رُستن نخواهد دید.
زینب(س) تنها، آموزگار صبوری نیست که همه ارزش‌های و عظمت‌ها یکجا در سیرت و سیمای او نشسته است، آنگاه که سخنان گرم و ستم‌سوزش در کوفه شعله‌ها افروخت،‌امام سجاد(ع) در خطابی که جغرافیای روح زینب را می‌نمایاند، فرمود: «خدا را سپاس‌گزار که عقیله، بنی‌هاشم‌هستى.» زینب عقیله قبیله نور است و دانای رازدان طریق معرفت و عشق و آنان که با اویند، هرگز راه گم نمی‌کنند و در راه نمی‌مانند و قافله قلب و اندیشه خویش را از کربلا تا شام و از شام تا دوست، از همه عقبه‌ها و خطرگاه‌ها خواهند گذراند.[۲]
[۱]. خوان‌های اول تا چهارم حضرت زینب(س)، عبارت است از رحلت پیامبر، شهادت حضرت زهرا(س)، شهادت امام على(ع) و شهادت امام حسن(ع).
[۲]. نک: محمدرضا سنگرى، گزیده ادبیات معاصر، نثر ادبى، صص ۷۷ ۸۲.

[نرگس منتظر]

شب میلاد دختر زهراست
ر
هر کجا بنگری شعف برپاست

خانه مصطفی شده گلشن

دیده مرتضی شده روشن

مونس و یار مجتبی آمد

حامی شاه کربلا آمد

[الا جان]

منم پرستارم