♠♠♠♠ اشعار ولادت آئينه زهرا نما ، حضرت زينب (س) ♠♠♠♠

[سمن بویان* خادمه اباصالح المهدی(عج)*]

با خبر کرد نسيمي همه ي دنيا را
متلاطم شده ديدند دل دريا را

گل سرخي که مي از قطره ي شبنم مي زد
مست مي کرد ز بوي نفسش صحرا را

چه صفايي چه هوايي چه دلي داشت زمين
شور مي داد ز حال خوش خود بالا را

چشمهايي به روي چشم دگر وا شد و بعد
دل مجنون کسي برد دل ليلا را

بين آغوش برادر چقدر آرام است
چقدر ناز ربودست دل بابا را

گوييا بار دگر حضرت پيغمبر ديد
عکسي از ماه رخ کودکي زهرا را

زينت خانه ي مهتاب به دنيا آمد
زينب حضرت ارباب به دنيا آمد

چهره اش منعکس از طلعت روي زهراست
عشق بازي ش از آن حال و هوايش پيداست

حضرت زينب کبري خودش اقيانوسي ست
گرچه چشمان پر از گوهر نابش درياست

اگر عباس علمدار صف کرب و بلاست
از ازل تا به ابد پرچم زينب بالاست

مادري کرد براي سه امامش زينب
پس ولايت به پرستاري او پا برجاست

سوره ي مريم قرآن نمي از تفسيرش
وسعت روح بزرگش چقدر نا پيداست

بهترين خوبترين خواهر دنيا آمد
حضرت فاطمه ي ديگر دنيا آمد

(مسعود اصلانی)




میلاد حضرت زینب(س)برهمگان مبارک باد...

[ملکوت* گامی تارهایی *]

خـــانه ی خُردی و سروی سربلند

بهر دل های خــدایی شد کمند



بوتراب از زایش اش خندان وشاد
فاطـمه شاکر که زینب پا نهاد



او درختی خوش نما و خوش نگار
یعنی از باغ علی شد ماندگار



شـیر یل، چون حــــیدر کـرار ناز
برشــکارِقلـب و دلها همچو "باز"



مرگ مادر از غمش، "یل" آفـــرید
خانه را بی مادری او پرورید



عرصه‌ی بی مادری را با شکیب
سخـتیِ ‌دورانِ‌ عزلت بی رقیب



ربع قرنی در کــنار باب خــویش
بود آسوده ولی دل گشته ریش



قتل شیر حق گلـش را "خـار‌" کرد
سختی ره را بر او هموار کرد



مجتبایش خون جگر از زهر‌ شد
قلـب زینب، "هم قدم "با صبر شـــد



گـشت آمـــاده برای هــــر بلا
بِالاَخـص در کـــارزار ِکـــربلا



تا شهادت بر حسینـش یار شـد
دیده اش از غصّه هایش تارشد



لیک چشـــم دیــگری آمــد پدید
جــز جـمیلِ حـق، جمالی را ندید



هرچه آنجا رخ نمود از رنج و غم
هیچ اندر چــهره اش نآمد دژم



زین سبب فرمود زینب با صـلا
کربلا ‌شد صحنه ی زیبای "لا"



"لا" به ظـلم و هر پلـیدی با ستم
راه شـیطان را ببندد این صنم



رهبر عشـق است آن سرو بلــند
می وزد بر آن همه باد خجند



عشق حق، "زینب" بود در‌هر‌جهان
عشق، بی‌ایثار‌ ، کی گردد عیان؟


ای جمالی!‌عشق او ‌صبرآور‌است
عشق او بنیادِ عشقِ حیدر است

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

صبر را معنا و مفهومی بنام زینب است
احترام عشق هم از احترام زینب است

شهربی میخانه وساقی نباشد شهرعشق
تشنگان عشق رامستی زجام زینب است

فرش راتاعرش پیمودن نه کارهرکسی است
این مسافت هرچه باشدزیرگام زینب است

کیست زینب علم اول علم آخر پیش اوست
متن عاشورا مدون با پیام زینب است

داوری بنگر که در بیدادگاه شهر شام
با حسین همدست گشتن اتهام زینب است

گرچه جایز نیست از بهر زنان امر جهاد
چادرو پوشش نمادی ازقیام زینب است

افتخار سید خوش زاد می دانی زچیست
افتخار او همان بس که غلام زینب است

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

ای که بوی کربلا می آید از میلاد تو
هر گلی یابد صفا چون می نماید یاد تو

گل بخوانندت ولی گلها همه مست تو اند
سدره و طوبی بود یک شاخه از شمشاد تو

خسته بودم از سراب کاذب آزادی ام
تا اسیرت شد دلم ، گردیده ام آزاد تو

کاروان سالار عشقی ، قبله اهل دلی
با ورودت بیت عترت می شود دلشاد تو

ای گل زهرا نسب ای غنچه باغ علی
عشق و مستی هم بود در این جهان همزاد تو

مقدمت بوی بهشت فاطمیون می دهد
فخر بنماید خدا بر عالم ایجاد تو

آرزومند دعایت در نماز شب حسین
همره او اهل گیتی طالب امداد تو

[سمن بویان* خادمه اباصالح المهدی(عج)*]

وقتی که تو را عرش معظم آورد
یک فاطمه زهرای مجسم آورد
قنداق تو را که آسمان می بوسید
جبریل به گریه های نم نم آورد
توآمدی و همه به هم می گفتند
ازصبر دل تو صبر هم کم آورد

وقتی که تو آمدی حسینت می گفت
باآمدنت خدا محرم آورد
وقتی که تو آمدی حسینت پا شد
درپیش تو هفتاد دو پرچم آورد
آنگاه سپرد دست بالا دستت
هفتادو دو پرچم خدا را دستت

خورشیدگرفته نور خود را از تو
دریاهیجان و شور خود را از تو
حتی گل جانماز هم می گیرد
شاداب ترین حضور خود را از تو
لبخندبه چهره داری و غم به دلت
داردغم ما سرور خود را از تو

مردان خدا گرفته اند ای بانو
برگ گذر و عبور خود را از تو
ایوب ترین مرد بلا هم دارد
ایمان دل صبور خود را از تو
ای عمه دلشکسته عاشورا
مهدی طلبد ظهور خود را از تو

ای قبله نمای حاجت یوسف ها
حاجت بده ای عمه حاجات خدا
بانوی ستاره ها و زیبایی ها
بانوی سحر خیز تماشایی ها
درعرش همه از تو سخن می گویند
ای بانوی با کمال بالایی ها

ازخانمی توست که هی می ریزد
دورو بر تو این همه آقایی ها
جزتو چه کسی به کربلا می سازد
ازاین همه اتفاق، زیبایی ها
یک عده تو را فاطمه ات می خوانند
یک عده تو را حیدر زهرایی ها

یک عده گل مریمشان تو هستی
ای مریم قدیسه عیسایی ها
ای دسته گل مریم زیبای علی
مجنون پر از فاطمه! لیلای علی
افلاک حریم تو، جهان اقلیمت
یک عرش پر از فرشته در تعظیمت

باشاخه ی گل هزار پیغمبر هم
ایستاده در این مجالس تکریمت
شرمنده ا ز اینکه دستهایم خالی است
اماهمه زندگیم تقدیمت
هرقدر ورق می زنم اوقات تو را
جزنام حسین نیست در تقویمت

بایک سر بر نیزه چه کرده ای که
ازکوفه الی شام شده تسلیمت
تواز سر چشمه آب خوردی بانو
توبر سر نیزه دل سپردی بانو

(رحمان نوازنی)

[عاشورا* خادمه چشم براه گل نرگس*]

نسیم؛ پرده ی گهواره را تکان می داد
برای عرض ارادت خودی نشان می داد

ستاره های درخشان خوشه ی پروین
کنار پنجره مبهوت کودکی شیرین

شمیم قدسی او در مدینه پیچیده
بهار آمده بلبل به غنچه خندیده

چکاوکان به در باغ ریسه می بندند
شکوفه ها همه دیوانه وار می خندند

نشانه های ظهور مسیح ظاهرشد
مدینه مرکز ثقل خیال شاعر شد

نسیم گرد سر نو رسیده دف می زد
بنفشه داخل گلدان مدام کف می زد

صدای خواندن پروانه ها چه زیبا بود
تبسم لب شیرخدا چه زیبا بود

ز نور طلعت رویش ستاره حیران شد
و ماه با عجله پشت ابرپنهان شد

ستاره گفت به خورشید: بی خبر ؛ساده
خدا به فاطمه خورشید دیگری داده

زمان سیطره و سلطه گشته طی خورشید
شکسته حرمت پوشالی تو ای خورشید

حریر جذبه ی چشمان او اهورایی ست
طلوع خنده ی زینب عجب تماشایی ست

بساط فخر فروشی ز آسمان بر چین
بیا زمین به تماشای دخترک بنشین

بیا ببین که ندیدی کسی به این پاکی
شدند خادمه اش حوریان افلاکی

نگاه حیرت خورشید تا براو افتاد
اسیر بند جنون گشت و نعره ها سر داد

هوار می زد و میگفت: وه چه نوری داشت
شبیه مادر خود چهره ی صبوری داشت

بدون شبه و شک از قبیله ی نوراست
میان هاله ی انوار خویش مستور است

وقار و نور جبینش به مصطفی رفته
ولی غرور نگاهش به مرتضی رفته

چه کودکیست! که خود اشهدین می گوید
و گاه خنده کنان یا حسین می گوید

چه کودکیست! که گوید ثنای رب جلی
دوچشم او شده خیره به ذوالفقار علی

شاعر : وحید قاسمی

[منجی]

بعد زهرا بهترین زن بین زن ها زینب است
لاف نَبود گر بگویم عین زهرا زینب است
گر بپرسی کیست استاد دبیرستان عشق
خیل شاگردان همه گویند تنها زینب است
گر بسنجی در ترازوی عمل معیار صبر
صبر گوید قهرمان صبر دنیا زینب است
گر مقام او بود از جمع معصومین جدا
آن که ازهرمعصیت باشد مبرّا زینب است
در ریاضی گر حساب جمع از مِنها جداست
آن که از جمع شفاعت نیست مِنها زینب است