طپشهاي قلم۩*۩ اشعاري در مدح امام رضا (ع)۩*۩

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

می آمد و عطر سلامش
بوی گل گیلاس می داد

دستان او بوی شکوفه
بوی بهار و یاس می داد

مردم هجوم آورده بودند
تا دستهایش را ببوسند

یک لحظه رویش را ببینند
بال عبایش را ببوسند

در بین آن جمعیت اما
او آمد و مهمان من شد

او آمد و این خانه آن روز
لبریز عطر یاسمن شد

چشمان زیبای نجیبش
رنگ زلال دوستی داشت

او یک نهال سبز بادام
در گوشه ای از خانه ام کاشت

او رفته اما خانه من
از عطر و بویش گشته لبریز

این نونهال سبز شاداب
هرگز نگیرد بوی پاییز

سيداحمد ميرزاده

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

چشمه‌های خروشان تو را می‌شناسند
موج‌های پریشان تو را می‌شناسند

پرسش تشنگی را تو آبی، جوابی
ریگ‌های بیابان تو را می‌شناسند

نام تو رخصت رویش است و طراوت
زین سبب برگ و باران تو را می‌شناسند

از نشابور بر موجی از «لا» گذشتی
ای كه امواج طوفان تو را می‌شناسند

اینك ای خوب، فصل غریبی سر آمد
چون تمام غریبان تو را می‌شناسند

كاش من هم عبور تو را دیده بودم
كوچه‌های خراسان، تو را می‌شناسند

قيصر امين پور

[راحیل السادات* تورا من چشم در راهم*]

به ديده ، سرمه کند ، خاک ِ آستان ِ رضا را
دلي ، که مرکبِ همت کند ، سمند ِ قضا را

بزرگوار امامي ؛ که فيض ِ رحمت ِ عامش
به زير ِ چتر ِ هنايت گرفته ، شاه و گدا را

مقيم ِ کوي ِ وصالش ، گره ز دل بگشايد
چو برگ ِ غنچه ، که بيند به خود ، نسيم صبا را

اگر شکسته دلي ، مومياي ِ رحمت ِ او جو
که در خزانه ي او جسته ام ، کليد شفا را

ز بوريا ، به سريرت نهد ، به دست ِ عنايت
نبويد از تو ، چو با داغ ِ سينه ، بوي ِ رياي را

علي ، جمال ِ خدا ديد و ، در نهاد ِ تبارش
توان ، معاينه ديدن ، کمال ِ لطف ِ خدا را

تو ، گر رضاي ِ رضاجويي ، از سزاي ِ سزابه
که دررضاي ِ رضا ديده ام ، سزاي ِ سزارا

به ناخدايي او ، هر که دل به موج فنا زد
به خاک ِ تيره فشاند ، سبوي ِ آب ِ بقا را

سخن ، دراز نويم ، که وصف ِ طره ِ ليلي
به گرد ِ گردن ِ مجنون نهد ، کمند بلا را

به کيمياگريش ، در نهاد ِ تيره ي خود بين
نه برق ِ گنبد زرين و ، بارگاه ِ طلا را !

به يک کرشمه ، هزاران غمت ، ز دل بزدايد
دمي ، که بر تو گمارد ، نگاه ِ عقده گشا را

ترا ، به پوزش ِ آن جان ِ پرگناه ِ تو بخشد
به گونه هاي ِ تو ، گر بنگرد ، سرشک ِ صفا را

درآو ، خاک ِ درش ، توتياي ِ ديده ِ خود کن
به پيش آنکه ، نيوشي به جان ، خروش ِ درارا

تو برگ ِ زردي و ، برسان ِ تند باد ِ خزاني
نقيب ِ مرگ ، به گوشت زند ، صفير ِ صلا را

دلي ، که قبله گهش ، خاک ِ آستان ِ رضا شد
دگر ،رها نکند ، آستين ِ قبله نما را

سراي ِ عاريت است اين جهان و همت ِ پاکان
نهاده پيش تو ، مفتاح ِ گنج ِ هر دو سرا را

خطا بود ، که ضمانش ، به جان و دل نپذيري
کسي که ، ضامن ِ جان گشته ، آهوان ختا را

به استخوان لثامت ، گلوي ِ کس نخراشد
کريم ما ، که به يغما سپرده ، خوان ِ عطا را

تو ، زهر ِ خوشه ي انگور بين و ، حيله ي مأمون
که از زمانه برانداخت ، راه و رسم ِ وفا را
امام ِ ما ، که روانش خجسته باد ، دمادم
زند خروش ، که برکن ، بناي ِ جور و جفا را

زند خروش ، که گر کين ِ من ، به معرکه ، خواهي
به کين ِ هر چه ستمگر ، گشاده دار لوا را

رضا ، نه از پي ِ تسليم خواندت ، به شهادت
که در عزاي ِ شهيدان ، کشي ز مهلکه پا را !

درين زمانه ، هزاران رضاست ، بندي ِ مأمون
تو بر گشاده به ظالم ، زبان ِ مدح و ثنا را

به تيغ تيز ، گرست دست مي رسد نپسندد
خداي ِ عز و جل ، از تو ، دست ِ عجز و دعا را !

خيانت است ، خموشانه ، سر به سجده نهادن
به گوش ِ مسلم و ترسا رسان خروش ِ رساسرا

روان ِ عالمي ، از مار ِ سامري ، بگدازد
اگر که موسي ِ عمران ، نهد به گوشه عصا را

کمر ، به خدمت ِ ارباب ِ جور و مفسده بستن
جنايتي است ، قوي پنجگان نيزه ربا را

دلي ، که قصد ِ ستمگر کند ، به جوشن ِ ايمان
دلاورانه ، به خون شويد ، آستين ِ قبا را

لگام ِ خامه نگيرد اگر ، به چامه فريدون
سمند ِ فکرت ِ او ، بشکند حريم ِ ادا را

فريدون توللي

[عاشورا* خادمه چشم براه گل نرگس*]

آشناى غريبان

چـشـمـه هـاى خـروشان تو را مى شناسند

مـوج هـاى پـريشـان تـو را مى شنـاسند

پـرسش تـشنـگـى را تـو آبـى ، جوابـى

ريـگ هـاى بيابـان تـو را مى شنـاسـند

نام تو رخصت رويـش اسـت و طــراوت

زين سـبـب بـرگ و باران تو را مى شناسند

از نشـابـور بـر مـوجـى از ( لا ) گذشتى

اى كه امواج تـوفـان تـو را مى شنــاسـند

اينك اى خوب! فصـل غـريـبـى سـر آمـد

چـون تمـام غـريـبـان تـو را مى شنـاسند

كاش من هم عـبور تــو را ديــده بــودم

كـوچـه هـاى خـراسـان تو را مى شنـاسند

[عاشورا* خادمه چشم براه گل نرگس*]

چشمان تو

كاش يك شب باز مهمان دو چشمت مى شدم

ريزه خوار مشرق خوان دو چشمت مى شدم

كـاش يك شب مى گذشتم از فراز چشـم تو

گـرم گـلگشت خراسان دو چشمت مى شدم

كـاش يك شب مى سرودم گنبد زرد تـو را

فـارغ از دنيا، غزلخوان دو چشمت مى شدم

كـاش يـشب مى نشستم بر ضريح چشم تو

بـاز هـم پابنـد پيـمان دو چشمت مى شدم

صـحن وايوان تو را اى كاش جارو مى زدم

چـون كـوترهـا نگهبان دو چشمت مى شدم

ضـامـن آهـوست چشمان دو شهد روشنت

كـاش آهـوى بـيابـان دو چـشمت مى شدم

كـاش يك شب معرفت مى چيدم ازچشمان تو

غـرق در دريـاى عرفان دو چشمت مى شدم

كـاش يـك شب مى شدم خيس نگـاه سبز تو

شـاهـد اعـجاز باران دو چشـمت مى شدم

كـاش يـك شب نور مى نوشيدم از چشمان تو

مـى درخـشيـم، چراغان دو چشمت مى شدم

سـخـت شيرين است طعم روشن چشمان تو

كـاش يك شب باز مهمان دو چشمت مى شدم

[عاشورا* خادمه چشم براه گل نرگس*]

سؤال هميشه

گلدسته ات
كهكشانى است
كه سياهى شهر را تكذيب مى كند
پيرامون تو همه چيز بوى ملكوت مى دهد:
كاشى هاى ايوانت
و اين سؤال هميشه
كه چگونه مى توان آسمانها را
در مربعى كوچك خلاصه كرد.
و پنجره فولاد
التماسهاى گره خورده
و بغضهايى كه پيش پاى تو باز مى شوند...

[عاشورا* خادمه چشم براه گل نرگس*]

نگاه آهو

آهو از كجا فهميد
بايد از تو يارى خواست؟
از پناه تو بايد
سايه اى بهارى خواست؟
آهو از كجا فهميد
با تو مى شود آرام؟
با نگاه تو آهو
پيش پاى تو شد رام
تو به مهربان بودن
شهره در زمين بودى
مهربان فراوان بود
مهربان ترين بودى
مى دهى نجات از مرگ
آهوى فرارى را
مى كنى جدا از او
ترس و بيقرارى را

[عاشورا* خادمه چشم براه گل نرگس*]

دامنى اشك

مى رسم خسته، مى رسم غمگين

گـرد غـربت نشسته بر دوشم

آشـنـايـى نـديـده چـشمانم

آشـنـايـى نـخوانده در گوشم

مـى رسـم چون كويرى از آتش

چون شب تيره اى كه نزديك است

تـشـنـه آفـتـاب و بـارانـم

چـشم كم آب و سينه تاريك است

مـى رسـم تـا كـنـار مرقد تو

دامــنــى اشــك و آه آوردم

مـثـل آهـوى خـسته از صياد

بـه ضـريـحـت پـناه آوردم

مـثـل پـروانه در طواف حرم

هـسـتي ام را به باد خواهم داد

تـا نـگـاهم كنى ، تو را سوگند

بـه عـزيـزت خـواهــم داد

[عاشورا* خادمه چشم براه گل نرگس*]

غريب آشنا

تـو يـادگـار هـفتمين سپيده اى

شـكـوه مـاندنى ترين قصيده اى

اشـارتـى ز بـيـكران روشنى

كـه از ديـار بى نشان رسيده اى

سـتـاره حـريـم سـبز فاطمه

ز بـى نـهـايـت خدا دميده اى

بـهـار سـبـز بـاغهاى آرزو

امـام قـصـه هـاى ناشنيده اى

گـل نـجـيـب بـاغ آفـرينشى

كـه در دلـم بـهـار آفريده اى

تـو قـلب عاشقان هر زمانه را

بـه لـطف و بخششت خريده اى

تـو مـنتهاى مهر و رحمت خدا

ز هر چه غير اوست دل بريده اى

زمـهـربـانى ات، ز دل ستانى ات

چـه نقش ها به لوح دل كشيده اى

مـيـان لالـه هـاى سـرخ آشنا

غـريـب آشـنـا! تو برگزيده اى

ز سـاغـر كـرامـت مـحمـدى

زلال نـور مـعـرفت چشيده اى

ز بـاغـهـاى بـى زوال سرمدى

سـبدسـبد گـل حضور چيده اى

دلا! ز شـوق لـحـظـه زيارتى

چـه عـاشقانه از قفس پريده اى !

بـهـار شـد دوبـاره باغ باورم

ز عـشق تو كه روشناى ديده اى

بـه شـام غـربـت سياه عالمى

طـلـوع فجر هشتمين سپيده اى

[عاشورا* خادمه چشم براه گل نرگس*]

زائر هميشه

ايـن جتا ز شمع وسوسه بيگانه مى شوم

گـرد ضـريـح پاك تو پروانه مى شوم

ايـن جا به جام بوسه شراب ضريح را

تـا انـتـهـاى ذائـقـه پيمانه مى شوم

ديـوانـه را بـگو طلب عقل تا به چند؟

مـن مـى رسم كنار تو ديوانه مى شوم

اى كـاش تـا كـبوتر صحن توام كنند

چـون زائـر هميشه اين خانه مى شوم

گو جان فداى نام تو سازم رضا! كه من

مـى سازم اين حقيقت و افسانه مى شوم