بام کندوج ها به شکل منشور کله قندی است
بام این بنا هم که از گیاه مخصوصی به نام "لی" پوشیده شده به شکل منشور کله قندی است،
بیشتر پوشش سقف کندوج را کلوش ساقه برنج، گالی نوعی گیاه مردابی و به ندرت لت پوش،
تخته تبر تراش خورده و نیز امروزه سقف کندوج را از شیروانی حلب می سازند، برای رفتن به بام
فقط از نردبان استفاده می شود، از کف کندوج نیز برای دانه کردن خوشه ها بهره وری می شود.
در بالای بام پوشالی و مخروطی شکل کندوج، گمج (نوعی ظرف لعابی از جنس خاک رس) را
وارونه می گذارند و بدین وسیله مانع ورود آب باران از انتهای سقف به داخل کندوج می شوند.
از مهمترین مزایایی کندوج بالاتر بودن آن از سطح زمین است که باعث می شود، آب باران یا
طغیان رودخانه و رطوبت زمین به محصول برنج آسیبی وارد نسازد و باعث فاسد شدن برنج
نگردد و از سوی دیگر از نفوذ حیوانات موذی به خصوص موش به داخل انبار برنج پیشگیری
می کند.
عدم نفوذ حیوانات موذی و رطوبت به داخل انبار برنج
همچنین از ویژگی های بارز معماری بومی در ساخت کندوج این است که بنای آن را به
گونه ای می سازند تا کندوج ها از پائین تا بالا و در میانه هواکشی برای جریان هوا تعبیه می شود
که سبب خشک کردن برنج می شود، بنا به تجربیات و شنیدارها اگر شلتوک برنج در کندوج بماند،
پخت و طعم جالبی خواهد داشت.
برای کشیدن برنج به کندوج از چوب دو شاخه شبیه دوخالنگ یا چنگک که به شکل عدد هفت
است، استفاده می شود که یک سرش وصل بر طناب است و سر دیگر را برنج دَرز فرو می کنند و
از زمین به بالای کندوج می کشند.
یک کارشناس معماری مهمترین عنصر سازنده کندوج را چوب دانست و گفت: این سازه بومی
دارای پی شکیلی بود به این صورت که ابتدا "ریت" و بعد ازآن "زی" از جنس توسکا را روی
هم قرارمی دادند، قبل ازگذاشتن چوبها سنگی در زیر آنها می گذاشتند تا رطوبت وارد کندوج نشود.
علی محمدی افزود: بعد از آن تخته کندوج را روی چوبها و چهار ستون از جنس درخت های
بادوام منطقه مانند آزاد، پلت یا لی را در چهار گوشه تخته که به آن پای کندوج می گفتند، نصب
می کردند، روی پاها که ستون کندوج بود تخته ای گرد به نام "پَر" که بین پا و "لار" قرار
می گرفت، می گذاشتند.