عراق، وهّابيّت

[رایکا]

در نهم ماه صفر در سال 1221 ـ شبانگاه ـ قبل از صبح، وهّابيان به نجف حمله كردند و اهالي نجف را غافل‌گير نمودند، حتّي برخي از آنان از ديوار سور نجف بالا آمدند و نزديك بود شهر نجف را متصرّف شوند و حرم شريف اميرالمؤمنين علي(ع) را تخريب نمايند كه از اميرالمؤمنين علي(ع) كراماتي آشكار و معجزاتي ظاهر گشت و بسياري از سپاهيان وهّابي كشته شدند و نااميد برگشتد.

وهّابيّت ديدگاه جديدي در مذهب سنّي حنبلي است که بنيان‌گذار آن محمّد بن عبدالوهّاب (۱۰۸۲-۱۱۷۰ ش.)

است. وي، پيرو ابن تيميّه بود و با ايدئولوژي‌هاي شيعه، تصوّف و... آن زمان به مخالفت برخاست. محمّد بن عبدالوهّاب تنها به حديث و قرآن اعتقاد داشت و واسطه کردن شخص و بندگان خدا را کفر به خدا و شرک مطلق مي‌دانست.

محمّد بن عبدالوهّاب در سال ۱۰۸۲ در عونية نجد متولّد شد و در دمشق به تحصيل پرداخت. وي از علماي حنبلي، آراي ابن تيميّه (متوفّي سال۷۰۶) و ابن قيّم الجوزيّه شاگرد او (م 751) را آموخت. ابن عبدالوهّاب به بغداد و بصره، مسافرت و مذهب حنبلي را تکميل کرد و در بازگشت، محمّد بن سعود را که بر قبائل عتوب و عنزه امارت داشت، به وهّابيّت فراخواند و او نيز اين عقيده را پذيرفت و افکار محمّد بن عبدالوهّاب را شعار حکومت خود کرد. وي براي نشر اين افكار با شهر‌هاي مجاور خود پيکار‌ها کرد و مرکز حکومت خود را درعيه قرار داد. در آن زمان اهالي رياض از دعوت او سرپيچيدند و دهام بن دواس، امير رياض با ابن سعود سال‌ها پيکار کرد تا عاقبت مغلوب شد و حکومت رياض به ابن سعود رسيد. پس از ابن سعود، پسرش عبدالعزيز بن سعود به امارت رسيد. او نيز براي نشر آئين وهّابيّت کوشش‌ها و جنگ‌ها کرد. در سال۱۱۷۹ پانزده هزار تن از وهّابيان براي پاک کردن شهر کربلا از آنچه «نمادهاي شرک» مي‌ناميدند به شهر کربلا حمله کرده و خزينه و حرم حسين بن علی(ع)ـ سومين امام شیعيان ـ را به کلّي تخريب کردند. چون اين خبر منتشر شد، فتحعلي‌شاه قاجار، پادشاه وقت ايران، صد هزار لشكر فراهم کرد و سليمان پاشا والي بغداد نيز لشكري جدا برانگيخت که با لشکر وهّابيان در صحراي نجد رزم کنند لکن در ايران جنگ روسيه پيش آمد و در عراق جنگ کردها براي برپايي کشور مستقلّ خودشان برپا شد و بدين صورت تفکّر وهّابيّت به شکلي قدرتمند ظهور کرد.

بنابر روايات شيعيان، افکار محمّد بن عبدالوهّاب منجر به نزاع‌هاي خونيني در عراق و کشته شدن هزاران نفر از شيعيان در شهرهاي شيعه نشين عراق و طائف و همچنين در ميان مناطق صوفية کردستان عراق و ترکيه شد.

وهّابيت در ۵۰ سال گذشته، مذهب درباري سعودي بوده است، اما گروهي تندرو از اين ميان به نام «القاعده» و سلفي‌هاي تکفيري (سلفي جهادي) ظهور نموده و باعث انشعاب در مکتب وهّابيّت شده‌اند. علماي بزرگ وهّابي مانند ابن جبرين، شيعيان را رافضي مي‌نامند و قتل آنان را مباح مي‌دانند. اين دسته تشيّع را به مراتب بدتر از ساير اديان برشمرده، مال و جان آنان را حلال مي‌دانند. اين فتواها باعث کشته شدن هزاران زن و مرد و حتّي کودک شيعه مذهب در کشورهاي عراق و افغانستان شد.

[رایکا]

• وهّابيت در عراق

در سالروز عيد غدير، در هيجدهم ذيحجّة سال 1216 ق. امير سعود بن عبد العزيز وهّابي با سپاهي متشكل از بيست هزار مرد جنگي به شهر كربلا حمله ور شد. كربلا در اين ايّام در نهايت شهرت و عظمت بود و زائران ايراني، ترك و عرب بدان روي مي‌آوردند.

سعود پس از محاصرة شهر، سرانجام وارد آن شد و كشتار سختي از مدافعان، ساكنان و زنان و كودكان آن نمود. برخي عدد كشته شدگان را يكصد و پنجاه هزار تن! نوشته اند و مي‌گويند جوي خون در كوچه‌هاي كربلا به راه افتاد و جالب اينكه اسم اين جنايت را «جهاد في سبيل الله» و مبارزه با هدف نشر توحيد مي‌گذارند!

پس وهّابي‌ها حرم مطهّر حسين بن علي(ع) فرزند دختر پيامبر(ص) را ويران نموده، ضريح مبارك آن حضرت را از جاي خود كندند و... مرقد حبيب بن مظاهر را سوزاندند و تمام ذخاير و نفائس حرم حسيني را چپاول كرده و اسبانشان را در صحن حرم مطهّر بستند و در حرم شريف قهوه دم كردند و آن‌چنان در حرم مطهّر، فساد و ويراني به بار آوردند كه فاجعة كربلا و حادثة روز حرّه و كردارهاي بني اميّه و متوكّل عبّاسي تكرار شد.

كربلا پس از اين حادثه، به وضعي درآمد كه شعرا براي آن مرثيه مي‌گفتند. وهّابي‌ها در مدّت متجاوز از دوازده سال، گاه و ناگاه به شهر كربلا و اطراف آن و همين‌طور به شهر نجف حمله مي‌كردند و غارت و كشتار مي‌نمودند. وقايع كربلا را بسياري از مورّخان شرق و غرب و حتّي مورّخان سعودي نوشته‌اند. مي‌توانيد به كتاب‌هاي «تاريخ المملكة العربيّة السعوديّة»، «عنوان المجد في تاريخ نجد»، «تاريخ العربيّه السعوديّة» نوشتة ناسي ليف و «مفتاح الكرامة» سيّد جواد عاملي و كتب ديگر مراجعه كنيد.

در نهم ماه صفر در سال 1221 ـ شبانگاه ـ قبل از صبح، وهّابيان به نجف حمله كردند و اهالي نجف را غافل‌گير نمودند، حتّي برخي از آنان از ديوار سور نجف بالا آمدند و نزديك بود شهر نجف را متصرّف شوند و حرم شريف اميرالمؤمنين علي(ع) را تخريب نمايند كه از اميرالمؤمنين علي(ع) كراماتي آشكار و معجزاتي ظاهر گشت و بسياري از سپاهيان وهّابي كشته شدند و نااميد برگشتد.

[رایکا]

در جمادي الثّاني سال 1222 وهّابيان با بيست هزار جنگجو ـ بلكه بيشتر ـ شبانه به نجف هجوم بردند ولي با مقاومت مردم روبرو شدند و به شهر حلّه حمله كردند و سپس به كربلا حمله نمودند و اين شهر را در روز روشن محاصره كردند. اهالي كربلا پشت دروازة شهر مقاومت كردند، كشته‌ها دادند و از دشمن نيز بكشتند و سرانجام وهّابيان بازگشتند و در عراق فساد و تباهي به راه انداختند.

در شعبان و رمضان 1225 وهّابيان، كه توانايي حمله به شهرهاي نجف و كربلا را نداشتند، اطراف نجف اشرف و كربلا را احاطه كرده، راه‌ها را بستند و در امتداد دو فرسنگ يا بيشتر، از كوفه تا كربلا اموال زائران امام حسين(ع) و اميرالمؤمنين علي(ع) را كه از زيارت نيمة شعبان به وطن هاي خود باز مي‌گشتند، غارت نموده، آنان را به قتل رساندند.

در سال‌هاي 1345 و 1346 نيز بارها وهّابيان به نواحي مختلف عراق حمله برده، قتل و غارت كردند. آنان گوسفندان و احسام مردم را مي‌گرفتند و ساكنان را هم كشتار مي‌كردند. سرانجام كار به جايي كشيد كه عراقي ها به دولت انگليس شكايت كردند و گفتند يا شما جلوي وهّابي‌ها را بگيريد، يا ما خود شخصاً از خويشتن دفاع كنيم كه در پايان هواپيماي لشكر عراق، وهّابيان را عقب راند.

در روز عاشوراي 1425 ق. وهّابيان با نام گروه القاعده، با انفجارهاي متعدّد در كربلاي معلّي در ميان صفوف عزاداران حسيني فاجعة كربلا را تكرار نمودند كه باعث به شهادت رسيدن تعداد زيادي از عزاداران، اعم از مرد و زن و بچّه شد.

در روز 25 رجب 1426 ق. مصادف با شهادت امام موسي كاظم(ع) وهّابيان با نام گروه القاعده، با پخش غذاهاي مسموم و ايجاد ترس و رعب و انفجارات متعدّد در كاظمين، در ميان صفوف عزاداران جنايت ديگري را مرتكب شدند كه باعث به شهادت رسيدن حدود 1500 نفر، اعمّ از مرد، زن و كودك شد.

پس از اشغال عراق توسّط آمريكا و متّحدانش، وهّابيان از فرصت ايجاد شده توسّط اربابانشان استفاده كردند و براي اقامة اعتقادات شومشان، ضربه زدن به اسلام و ايجاد تفرقه بين مسلمين، بارها و بارها مردم مظلوم عراق، اعم از شيعه و سنّي، عرب و كرد، زن و مرد، بزرگ و كوچك و پير و جوان را هدف اقدامات تروريستي خود قرار داده و آنها را به خاك و خون كشيده‌اند به حدّي كه قلم از ذكر آنها ناتوان و شرم‌سار است.

[رایکا]

«هيئت علماي عراق» اصلي‌ترين حامي فکري و مذهبي سلفي‌ها و وهّابي‌ها در عراق است که تروريست‌هاي سلفي تحت حمايت اين سازمان که «هيئت علماي مسلمين» آنها را «مقاومت عراق» مي‌خواند، هر روز شيعيان و غير نظاميان عراقي را به خاک و خون مي‌کشند و مسئوليت آن را نيز رسماً بر عهده مي‌گيرند.

براي نمونه، فرمانداري الانباء اعلام کرد: آمِر انفجارهاي ماه‌هاي اخير در دياله و کاظمين در کاروان ايرانيان و زوّار کاظمين،‌ فردي به نام ابوعمر البغدادي و با نام واقعي حامد الزّاوي بوده است. او که پيشتر و در زمان حکومت حزب بعث، از اعضاي پليس شهر حديثة عراق بوده، در همان زمان نيز به علّت افراطي‌گري در دين، از پليس اخراج شده‌بود. اين تروريست 50 ساله، رئيس جنبش القاعده در عراق است که بن‌لادن به او لقب «امير دولت اسلامي عراق» داده است. در سال 2007 نيز يک‌بار وزارت کشور عراق اعلام کرد که، البغداي طيّ حادثه‌اي در بغداد کشته شده است که بعداً اشتباه بودن خبر آشکار شد. او که پيش از حکومت صدّام نيز از اعضاي فعّال «جماعت سلفي‌هاي جهادي عراق» بوده، در قتل و کشتار شيعيان افغانستان در زماني که تحت حکومت شوروي سابق بود، نيز فعّاليّت مي‌کرد. پايگاه خبري «وکالة انباء» همچنين خبر داده است که چند تن از اعضاي سازمان تروريستي مجاهدين (منافقين) در نزديکي محلّ انفجار كاروان ايرانيان رؤيت شده‌اند. استان دياله از مهم‌ترين مراکز حضور اعضاي اين گروهک در خاک عراق است.
ابراهيم الشّماري سخنگوي گروه شورشي موسوم به ارتش اسلامي عراق، در گفت‌وگو با روزنامة قطَري «العرب» ضمن بيان اينکه عراق هم اکنون تحت دو اشغال قرار دارد، گفته است که «در اين ميان، ايران خطرناک ترين و مهم ترين اشغالگر در عراق است». وي در ادامه ادّعاهاي خود تصريح کرده است که ما ابداً اشغالگري ايران را ناديده نمي گيريم و در واقع، نيروهاي ويژه براي هدف قرار دادن آنها تشکيل داده‌ايم. انفجارهاي اخير عراق که بيشتر متوجّه زائران عتبات عاليات و اماکن مقدّس شيعيان در عراق شده است، ابعادي به مراتب فراتر از يک عمليّات مقطعي و گذرا دارد.