ای معلم تو را سپاس :
ای آغاز بی پایان ،
ای وجود بی کران ،
تو را سپاس .
ای والا مقام ،
ای فراتر از کلام،
تورا سپاس.
ای که همچون باران بر کویر خشک اندیشه ام باریدی
سپاست می گویم،
تو را به اندازه تمام مهربانی هایت سپاس می گویم .
ای نجات بخشآدمیان از ظلمت جهل و نادانی،
ای لبخندت امید زندگی و غضبت مانع گمراهی
تو را سپاسمی گویم .
این تویی که با دستان پر عطوفتت گلهای علم و ایمان را در گلستان وجود میپرورانی و شهد شیرین دانش را به کام تشنگان می ریزی.
پس تو را ای معلم به وسعت نامت سپاس می گویم .
همان نامی که چهار حرف بیشتر ندارد ، اما کشیدن هر حرف و
صدایش زمانی به وسعت تاریخ نیاز دارد.