ای خدای عشق،ای ام الکتاب ،ای معلم...( اشعاري دروصف معلم)

[عهد آسمانى]

آري استادم به دل ايستاده است
مهر او بر جان و تن افتاده است
دست هايش مثل سيمايش سفيد
هر كلامش روشني دارد، اميد
تيرگي ها را چو رستم دشمن است
او فرشته قاتل اهريمن است
لحظه هايش دانش و درس خرد
تا بدان جايي كه انديشه پرد
با نگاهش شوق معنا مي كند
هر نفس كار مسيحا مي كند

[عهد آسمانى]

روز گاري جهل بر جانم نشست

جهل تيره چهره ي جانم شكست

آمدي با صبر و مهر و يك قلم

تيره ي جان مرا تو دم به دم

با شكيبايي چه نيك آراستي

جهل را در مان شيرين كاستي

اي فرشته آمدي ديوم رميد

إقرأ رحمان به جانم پر كشيد

«من نمي دانم » پريد از خانه ام

تا كنار شمع تو پروانه ام

تو معلم شعله ي جان مني

فصل دردم قرص درمان مني

من تمامي خاكم و گِل مي شدم

بسته ي دنيا و منزل مي شدم

تو مرا منزل سمايي كرده اي

از نهايت رو نمايي كرده اي

از زمينم برده اي تا سوي او
لايق تو جنت و مينوي او

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ورق هاى دفتر من سیاه مى شوند

و گیسوان تو سپید

من قد مى کشم تا تو نفس مى کشى...

هر روز

در تو پیامبرى بامن سخن مى گوید

که چشم هایش از بى خوابى سُرخ اند

آه!
در کلاس درس تو

حتى تخته سیاه روسفید شد

من هنوز شرمنده...

چقدر خسته ات کردم...

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

آنکه نقاش است و نقشي ساخته
با قلـــــــم طرح نويي انداخته

در مسير واژه هاي دوستــــــــي
سطر سطــري زآشنايي داشته

آنکه چون اسطوره هاي پارســي
عين ولامي را به ميم افراشته

هم رديف انبياء و عارفـــــــــــان
پوششي بر جـــــهل جاهل بافته

آنکه آهنگ و کلامي دل ربــا
از يراي درس خـــــــــود آراسته

چشمه هاي معرفت جوشــــد ز او
دانشي از حد فزون انبـــــــاشته

لحظه هايش پر شده از خـاطرات
خاطراتي که زدل جان باخـــته

هرچه از عطرش ببويم کم بود
او گلستان ها ز گل ها کاشته

آنکه معمار است و الگوي همه
لاله اي بر قلب خود بگذاشته

با سلاح علم در راه مـــــــــــــراد
چون جلوداران به کفران تاخته

آن معلّم آن مرّبي آن که او
از فنونش عالمي پرداختــــــــه

او عزيز است و مقامش پاس دار
چونکه يزدان نام او بنگاشته

عارف آن باشد که چون قطعه زمين
هرکسي او را لگد انداخته

يعني از زهد و کلام و علم او
ذره اي از دانشش برداشته

[نرگس منتظر]

فضل خداوندی

عبدالرحمان جامی

من که به تعلیم میان بسته ام
از غرض سود و زیان رسته ام

کوششم از روی خردمندی است
خاص پی فضل خداوندی است

کی به جزای دگر آلایمش
وز غرض آلودگی افزایمش!

[نرگس منتظر]

به معلمم

به غیر جان، چه می توان، که افکنم به پای تو
مرا، که هر چه دارم از تو دارم و عطای تو

تویی که بند جهل را، گشوده ای ز دست من
منم که نقد عمر را، فکنده ام به پای تو

تویی که گر جفا کنی، به روی دیده جای تو
تویی که گر وفا کنی، سرای دل سرای تو

تویی که نور معرفت، دمیده از فروغ تو
تویی که دیو جهل و کین رمیده از صفای تو

تویی که گر به پاس تو، قلم به جنبش آورم
یقین که دیو جهل و کین رمیده از صفای تو

چو جان من به رایگان ز علم زنده کرده ای
بیا که جان خود کنم به رایگان فدای تو

من ار طبیب گشتم و فزون شد بهای من
من این بها نیافتم مگر که از بهای تو

به لوح دل چه می نهد؟ به غیر نقش مهر تو
کسی که هم چو من شود زمانی آشنای تو

هنوز در دو چشم من هزار جلوه می کند
کلاس درس و محفل صفای بی ریای تو

هنوز در دو گوش من نوید زندگی دهد
چو نغمه ی فرشتگان، کلام جان فزای تو

هنوز در سرای دل به یادگار می برم
نشاط خنده های تو، شرار خشم های تو

گذشت عمر در دلم، همی زند شرار غم
چه قامت خمیده ی تو بینم و عصای تو!

دکتر حبیب اله صناعتی

[شكوه انتظار]

اي مـعــــلم اي چـراغ شــام تــار
اي به عالـم زينـت ليــل و النـهـار
اي نگاهـــــت مرهـمي بر درد ريـش
از نگاهــت مـي رسـد دل را قرار
در فراقـــت قلــب من گريان شـده
همــچو ابراهيم آذر هـم به نـار
بوي خوش گل را ز زلفـت شد نصيـب
هم طـراوت شــد نصيب مرغ زار
چشـــم مشـتاقـان به راهــت تـا ابد
برقه بر زن چــون سـر آمد انتظار
يـك نـگاهـــت را نيــارزد عالــمـــي
آن نگاهت دام و مشـتاقان شكار
نـام تــو ســر لـوحـه ي هـر انـجــمن
شــهره در هــر وادي و در هـــر ديار
سـوختي چون شـمع و بخشيدي تو نور
خود نــمايي هم نكـردي چون بـهار
از تو آموختند به عالـم صـوت خـوش
جمـلگي قـمري و دســتـان و هـزار
از تو بـلبــل بــا رخ گـــل ، دوســـتـي
هــم بيامـوخت با جـفا و جـور خـا
اولـيــن بـــودي مـعـلــم در جـــهـان
خـالـق يكـتـا تـويـي هــم كـردگـار
جــان نـاقـابل به قــربــانـت شــــود
اي معــلم اي انـيس و غـم گـسـار
شـد قــلم عاجز ز وصــف حســن تــو
هـم چــو تـو هـرگـز نديـده روزگــار
كردسنگاني اگر خواند غزل از بحــر تــو
به شيدايي هم معلم هسـت در كنار

[عهد آسمانى]

«مرحوم استاد شهریار»
مى توان در سایه آموختن

گنج عشق جاودان اندوختن


اول از استاد یاد آموختیم

پس سویداى سواد آموختیم

از پدر گر قالب تن یافتیم

از معلم جان روشن یافتیم

اى معلم چون کنم توصیف تو

چون خدا مشکل توان تعریف تو

اى تو کشتى نجات روح ما

اى به توفان جهالت نوح ما

یک پدر بخشنده آب و گل است

یک پدر روشنگر جان و دل است

لیک اگر پرسى کدامین برترین

آن که دین آموزد و علم و یقین

[شكوه انتظار]

عارفان علـم عاشـق می شوند

بهـترین مردم معلـم می شـوند

عشق با دانش متمم می شود

هر که عاشق شد معلم می شود

روز معلم مبارک باد
یاد و خاطره قافله سالار معلمان شهید
فیلسوف فرزانه آیت الله مرتضی مطهری (ره) و روز معلم گرامی و جاودانه باد

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

در بــزم عشق شمــع فـروزان معلم است
مـــردم چو پيكرند اگر ، جان معلم است

آن بــاغبـــان گلشن انديشه هـــاي ژرف
پـــــروردگار روح حكيمــان معلم است

مــــردم معـــادن زر و سيمند در سرشت
جــويــاي ايـن خزائـن پنهـان معلم است

هرگز گزافه نيست كه گويم پس از خداي
آنكس كه خلـــق مي كند انسـان معلم است

ظلمات جهل را بشكافــد بـه نـــور علــم
خضــر طــريق چشمــه حيـوان معلم است

آري ، معلمي همه عشق است و ســوختن
آنــرا كه عشــق نيست مگو كــان معلم است

گوينــد بـــوده اند معلـــــم پيمبــــران
گويـــــد(( حنيف))ايــزد رحمـن معلم است