مناظره و بحث یکی از روشهای بیان دین و معارف اسلامی
بزرگترین وظیفه امامان(علیهم السلام) همانند انبیای الهی بیان احکام و معارف دین و اتمام حجت خداوند بر مردم بود. آن بزرگواران این وظیفه را با روشهای مختلف گاهی از طریق بیان حدیث و زمانی از راه اندرز و موعظه و در مواردی نیز به شیوه دعا و مناجات و یا بوسیله گفتگو و مناظره به انجام می رسانیدند. فرق مناظره با سایر روشهای بیانی و آموزش این است که در مناظره هر یک از دو طرف گفتگو دارای نظریه ای مخصوص به خود هستند و سعی دارند طرف مقابل را با ارائه دلایل و شواهد قانع کننده به پذیرش آراء و عقاید بر خو تشویق و ترغیب و یا ناگزیر سازند اما در سایر روشهای بیانی معمولاً یک طرف گوینده و طرف دیگر شنونده و دریافت کننده است.
پایان سخن...
براساس آنچه در این نوشتار درباره مناظره بیان شد معلوم می شود که این روش از جمله روشهای مورد تأیید و مورد استفاده بزرگان و امامان شیعه(علیهم السلام) در طول تاریخ بوده است که به روش صحیح در راستای نشر معارف اسلامی به کار می رفته است. از این رو عنصر اساسی پرسش و پرسشگری نیز در مورد مسائل گوناگون و به ویژه مباحث اسلامی و دینی از جمله مواردی است که به شدت مورد تأیید امامان بزرگوار بوده است که شیعیان را در جهت نشر و ترویج معارف اسلامی به این طریق تشویق و ترغیب می نموده اند.
منابع:
1- مناظره علی بن موسی الرضا(علیه السلام) با عالمان دینی، احمد آقایی
2- عیون اخبار الرضا(علیه السلام)، ج 2
3- الکافی، شیخ کلینی، ج 1
4- بحارالانوار، علامه مجلس – ج 1
5- پانزده گفتار، شهید مطهری
6- صد گفتار(خلاصه آثار) دفتر اول، شهید مطهری