▌*๑۩๑*▌ گزیده ای از سخنان امیر المومنین(علیه السلام)▌*๑۩๑*▌

[خادم کریمه اهل بیت]

امیرالمومنین علی ( علیه السلام ):

إنَّ النَّدمَ عَلَی الشَّرِّ یَدعو إلَی تَرکِه
همانا پشیمانی از بدی آدمی را به سوی ترکِ بدی فرا می خواند

جهاد با نفس، ح 767

[خادم کریمه اهل بیت]

امیرالمومنین علی ( علیه السلام ):

اتَّقوا معاصیَ الله فی الخَلَوَات فانَّ الشَّاهدَ هُوَ الحَاکِم
از ارتکاب معصیتهای الهی در نهان خودداری کنید زیرا آن خدایی که شاهد است خود نیز حاکم است

جهاد با نفس، ح 170

[خادم کریمه اهل بیت]

قال امير المؤمنين( علیه السلام ):
انظر إلى الدنيا نظر الزاهد المفارق و لا تنظر إليها نظر العاشق الوامق
به دنيا بنگر نگريستن زاهدى كه از دنيا جدا خواهد شد، و مانند عاشق شيفته و شيدا به دنيا نظر نداشته باش.

غررالحكم صفحه : 138

[خادم کریمه اهل بیت]

قال امير المؤمنين( علیه السلام ):

من دعاك إلى الدار الباقية و أعانك على العمل لها فهو الصديق الشفيق
هر كس تو را به ديار باقى فرا خواند، و تو را در عمل براى آخرت يارى كند، پس او دوست دلسوز است.

غررالحكم صفحه : 424

[خادم کریمه اهل بیت]

قال امير المومنين (عليه السلام):

أبغض الخلائق إلى الله المغتاب
مبغوضترين بندگان نزد خداوند غيبت كننده است.

غررالحكم صفحه : 221

[خادم کریمه اهل بیت]

قال امير المومنين (عليه السلام):
أفضل الجهاد جهاد النفس عن الهوى و فطامها عن لذات الدنيا
بالاترين جهاد، جهاد در مقابل هواى نفس است و جدا كردن آن از لذات دنيا.

غررالحكم صفحه : 242

[خادم کریمه اهل بیت]

قال امير المومنين (عليه السلام):
لا تتكلم بكل ما تعلم فكفى بذلك جهلا
هرچه را كه مى دانى نگو، پس همين عمل براى جاهل بودن تو كافى است.

غررالحكم صفحه : 213

[خادم کریمه اهل بیت]

قال امير المومنين( عليه السلام):
مَا زِلْتُ مَظْلُوماً مُذْ قُبِضَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِه‏.

همواره پس از پيامبر خدا (صلی الله علیه و آله و سلم )مظلوم بوده ام و بر من ستم شده است.

بحارالأنوار جلد : 29 صفحه :467

[خادم کریمه اهل بیت]

قال اميرالمومنين ( عليه السلام):

اَلحَياءُ مِنَ اللّه‏ِ يَمحو كَثيرا مِنَ الخَطايا؛

حيا از خدا بسيارى از گناهان را پاك مى‏ كند.

(غررالحكم،ج1، ص399، ح1548)

[خادم کریمه اهل بیت]

قال اميرالمومنين ( عليه السلام):

أشَدُّ الذُّنُوبِ مَا استَهَانَ بِهِ صَاحِبُهُ؛

سخت ترین گناهان آن است که صاحبش آن را کوچک بشمرد.

(نهج البلاغه، حکمت 348)