فرعونی از سرزمین پارس
اما ھردوت درباره حمله" کمبوجیه " به نقل از مصریان نوشته است : پادشاه جدید ایران صفیری را به مصر فرستاد و دختر فرعون را خواستگاری کرد, ولی فرعون " امازیس " به جای دختر خودش, دختر یکی از درباریان را برای شاه ایران فرستاد . مدتی بعد با فاش شدن راز دختر, کمبوجیه تصمیم گرفت به مصر حمله کند .! البته بعضی از مورخان ایرانی این گفته مصریان را که ھردودت نقل می کند قبول ندارند . انھا میگویند : پادشاه ایران مدتھا بود که تصمیم به فتح مصر داشت و شاید این بھانه خوبی بوده تا " کمبوجیه " بتواند تصمیم خود را عملی سازد . در سال ۵٢٩ قبل از میلاد سپاه ایران به سوی فینیقیه حرکت کرد . " امازیس " فرعون مصر که فکر میکرد پادشاه ایران میخواھد به کمک نیروی دریایی خود در سواحل لبنان و فلسطین و از طریق دریای مدیترانه به مصر حمله کند, تمام نیروھای خود را در بنادر دلتای نیل مستقر کرد . اما " کمبوجیه " که در کنار پدرش " کوروش کبیر " تاکتیکھای جنگی و ھمچنین سیاست و مردم داری را فراگرفته بود سپاھیانش را از طریق خشکی و در امتداد ساحل دریا به سوی صحرای سینا حرکت داد . برای عبور از صحرای خشک و سوزان سینا " کمبوجیه " به حاکمان عرب دستور داده بود تا در فواصل معین شترھای با مشک پر از اب قرار داده شوند تا سپاھیان او با کمبود اب مواجه مورخان میگویند : برای اولین بار یک لشکر جنگی توانست از راه صحرای سینا عبور کند و خود را به شھرھای مصر برساند امازیس" که تازه متوجه اشتباه خود شده بود قوای مصر را به سوی مرزھای خشکی برگرداند . با مرگ ناگھانی " امازیس " پسر جوانش " پسماتیک " سوم بر تخت نشست ,اما جوانی و تجربه کم از او در برابر " کمبوجیه " یک مقلوب کامل ساخت و لشکریانشمصر مجبور شدند" ممفیس" پایتخت مصر را به سپاھیان ایران واگذار کنند . " کمبوجیه " که راه و رسم حکومت و سیاست را از پدرش " کوروش " اموخته بود – ھمچو پدر بزرگوارشرفتار کرد . او به سپاھیان دستور داد تا شھر را غارت نکنند و به عقاید مصریان احترام بگذارند . پادشاه ایران پس از ورود به پایتخت, خود را فرعون جدید مصر علیا و سفلی نامید و به عنوان اولین فرعون سلسله ٢٧ تاجگذاری کرد . " کمبوجیه " سپس لباس فراعنه را پوشید و به معبد " سایس " رفت تا در مراسم مذھبی شرکت کند . کاھنان مصر ھم " کمبوجیه " را فرزند الھه " نیت " و فرعون قانونی خود نامیدند
داریوش کبیر " فرعون دوم از سلسله ٢٧
در مورد رسیدن " داریوش " به پادشاھی ایران و مرگ " گمبوجیه " روایات بسیاری در تاریخ به ثبت رسیده است که مربوط به مطلب امروز ما نمیشود . اما تمام مورخان بر این عقیده ھستند که " کمبوجیه " پس از فتح مصر بار دیگر به فکر جھانگشایی افتاد- به ھمین دلیل رھسپار دیار " قرطاجنه " یا ھمان لیبی امروزه شد
اما بخاطره طوفان شن و بیماری نتوانست به راه خود ادامه دھد .. روایت شده که " کمبوجیه " پس از ناکامی در این سفر دچار مالیخولیا شد و در بازگشت به ایران خود را کشت .. ھمانگونه که گفتم روایات بسیاری در مورد مرگ " کمبوجیه " و رسیدن " داریوش " به حکومت وجود دارد .. اما با ارزش ترین سند تاریخی, کتیبه معروف داریوش در بیستون است , بر بلندای کوه بیستون در کرمانشاه نقشی از داریوش کبیر به ھمراه چھار کتیبه که به خط میخی حک شده است – بچشم میخورد . در بخشی از این کتیبه امده است. چون " کمبوجیه " که از خانواده ما بود برادرش را کشت و بر مردم معلوم نشد که " بردیا " کشته شده پس انگاه کمبوجیه رھسپار مصر شد ... پساز ان دروغ در کشور بسیار شد ... مردی بود مغ , گئوماتا نامی که برخاست و چنین گفت : منم بردیا پسر کوروش و انگاه مردم ھم پیمان او شدند و انگاه که او شاھی گرفت , کمبوجیه به خود مرگی مرد .. انگاه من با چند مرد ان گئوماتای مغ را کشتم و شاھی را از او ستاندم ... پس داریوش در .. به خواست اھورامزدا من شاھی را که از تخمه ما بود , بر پا کردم و در جایش استوار نمودم این کتیبه توضیح داده که " کمبوجیه " پیشاز حمله به مصر از ترس توطئه درباریان برادرش " بردیا " را مخفیانه می کشد و چون مردم از این حادثه خبر نداشتند, یکی از مغ ھا که بسیار شبیه " بردیا " بوده و گویا از راز مرگ " بردیا " اگاه شده بود, خود را برادر کمبوجیه و پسر کوروش معرفی می کند و مردم ھم او را پادشاه خود می دانند . ھنگامیکه " کمبوجیه " در مصر از این موضوع اگاه میشود ,سعی می کند خود را به پایتخت ایران برساند, اما در راه بازگشت از دنیا می رود . محققین نام خودمرگی در کتیبه را به دوگونه تعبیر می کنند .
الف – برخی میگویند کمبوجیه خودکشی کرده است .
ب- کمبوجیه به مرگ طبیعی از دنیا رفته است .
به ھر حال داریوش که می دانسته گئوماتا دروغ میگوید ..به کمک چند مرد او را می کشت و خود به پادشاھی ایران می رسد . داریوش بزرگ با فتح ھند و مقدونیه ( در اروپا ) بخش اعظم جھان شناخته شده ان روزگار را ضمیمه قلمرو ایران می کند . در زمان داریوش , مصر یکی از استانھای ایران ( ساتراپ ششم ) محسوب می شد . از انجا که حاکم دست نشانده مصر پس از مرگ " کمبوجیه " فکر استقلال را در سر می پروراند و با دریافت مالیات اضافی از مردم باعث نارضایتی انھا شده بود و ھمچنین سکه ای با عیار بیشتر از "دریک " (سکه پارسی ) ضرب کرده بود داریوش تصمیم گرفت به مصر سفر کرده و حاکم انجا را به سزای اعمالش برساند و مردم مصر را از دست او نجات دھد . داریوش در این سفر مورد استقبال مصریان قرار گرفت و اقدامات مفیدی برای مردم و کاھنان مصر انجام داد . یکی از بزرگترین کارھای او تکمیل کردن " کانال سوئز " در ان روزگار بود . از انجا که تا پیش از این ایرانیان تنھا از راه خشکی میتوانستند به مصر سفر کنند و ھمچنین کشاورزان از نبود اب ھمیشه گله و شکایت داشتند, داریوش دستور داد تا کانالی حفر کنند که دریای سرخ را به دریای مدیترانه متصل کند . ( در کتاب ھرودوت امده که " نکو دوم " پسر پسماتیک یکم سعی کرد تا کانال را حفر کند اما موفق نشد تا اینکه داریوش اینکار را انجام داد ) با ساخت این کانال داریوش دستور داد تا به یادبود این کار عظیم , لوح سنگی بزرگی در مدخل کانال نصب کنند . لوح معروف داریوش در سال ١٨۶٩ میلادی در نزدیکی کانال سوئز امروزی کشف شد . ( یکی از مدارک مھم این لوح اشاره به خلیج ھمیشه فارس سرزمین ایران است .) در جلوی کتیبه به ٣ خط میخی ( پارسی – بابلی – عیلامی ) و در پشت ان کتیبه ای به خط ھیروگلیف مصری حک شده است . در متن کتیبه امده است خدای بزرگ است اھورامزدا که سرزمین را افرید, که انسان را افرید, که شادی را برای انسان افرید و داریوش را به شاھی برگزید . ھم او که به داریوش پادشاھی بزرگ با مردان خوب و اسبان خوب عطا کرد . منم داریوش شاه – شاه بزرگ – شاه تمام مردم – شاه سرزمین پھناور , پسر ویشتاسب ھخامنش , گوید داریوش شاه : من پارسی ھستم که مصر را تسخیر نمودم و امر کردم تا این کانال را حفر کنند .. از رودی که در مصر جاری است و ان را نیل می نامند تا دریایی که از پارس می اید ( خلیج فارس ) این کانال حفر شد چنانکه فرمان داده بودم و کشتی ھا بوسیله این راه در میان خط ابی از مصر به سوی سرزمین پارس روان شدند , چنانکه اراده من بود داریوش با نام مصری او " انتریوش " یاد میشود . این کتیبه امروز در موزه لوور پاریس نگھداری میشود . مدارک بیشماری از این فرعون پارسی وجود دارد که نشان از عظمت ان روزگاران ایران میباشد . در سال ١٣۵١ شمسی در حفاری از خرابه ھای کاخ اپادانا در شوش – مجسمه بدون سر از داریوش پیدا شد که ھم اکنون در موزه ملی ایران باستان نگھداری میشود . بر پایه این مجسمه کتیبه ای به خط میخی و در طرف دیگر کتیبه ای به خط ھیروگلیف بچشم میخورد . اما یکی از یادگاران ان دوران طلائی ایران پھناور , معبد " ھیبیس " در مصر میباشد . که امروز با اینکه مثل اکثر بناھای باستانی ویران شده است اما نشان از معماری ایران را در خود جای داده است . در زمان پادشاھی داریوش کبیر, معبدی در مصر باستان ساخته شد که به مناسبت پادشاھی او بر این سرزمین بود . داریوش دستور داد تا معمارانی از ایران وارد مصر شوند و در ساختن معبد " ھیبیس " معماران مصری را یاری دھند . با اینکه امروز معبد " ھیبیس" مثل سایر بناھای دیگر ویران شده است اما میتوان ذوق و ھنر ایرانیان را در این معبد مشاھده کرد . دروازه معبد " ھیبیس" دقیقا" مثل دروازه کاخ " تچر " در تخت جمشید میباشد . ستونھا و سرستونھا نشان از ذوق ایرانیان دارد . در تمام کتیبه ھا و اثار بجا مانده از ان روزگار از داریوش به نیکی یاد میشود . مردی که به ضعفا کمک میکرد .. حق یتیمان را می داد .. به اعتقادات مردم سرزمینھایش احترام میگذاشت و راد مردی بود از سرزمین " پارس
" یادش بخیر نامش جاویدان .
منبع :
http://yahoo2.blogfa.com/8603.aspx
نقل قول
