عراق در عصر ظهور
سفیانی از طریق سرزمین شام وارد عراق میشود و سعی میكند كه اوضاع را از طریق سیطره و غلبه بر عراق آرام كند و این سیطره و تسلّط از طریق قتل و آواره كردن مردم آن صورت می پذیرد. شهرها در آن زمان ویران میشوند؛ از جملة این شهرها بصره و بغداد است كه در زمین فرو میروند. برخی از روایتها متذكّر شده اند كه تعداد كشتگان میان بصره و یكی از نواحی آن، كه اِبلّه نامیده میشود، حدود هفتاد هزار شهید خواهد بود و امیرالمؤمنین(ع) میفرماید: «آنها به منزلة شهدای بدر هستند».
بنا به آنچه در روایات اهل بیت(ع) آمده است، كشور عراق پیش از به وجود آمدن بحرانهای سیاسی و نابسامانیها در سرزمین شام و به حركت درآمدن پرچمهای سیاه، زیر ظلم حكّام طغیانگر و ستمگر است، چنانكه امام صادق(ع) میفرماید: «هنگامی كه آن بخش از دیوار مسجد كوفه كه همجوار خانة عبدالله بن مسعود است، خراب شود، آن زمان، زمان نابودی حكومت مردم است و هنگام نابودی آن، حكومت قائم آل محمّد(ص) ظهور خواهد كرد».1 و ایشان در روایتی دیگر میفرمایند: «فرمانروای مردم در این هنگام ستمگری نافرمان است كه به او كاهن و جادوگر گفته میشود».2 برخی از روایتها یادآور شده اند كه «شیصبانی» پیش از ورود نیروهای سفیانی، در كوفه است. امام میفرمایند: «این چگونه است كه پیش از سفیانی، شیصبانی از كوفه خروج میكند. او خون مؤمنان زیادی را بر زمین جاری میسازد».3 همچنین مردی به نام «عوف سلمی» خروج میكند و برخی از روایات میگویند: محلّ و مقرّ او تكریت است».4 حكومت این ستمگران بر نقاط مختلف و آشفتة عراق، ضرر و زیان زیادی به این سرزمین میرساند، یعنی این حوادث، ویرانی شهرها و آبادیها و كشتار و آواره شدن هزاران نفر را به دنبال خواهد داشت، احادیث نقل شده از امامان(ع) نیز بر این موضوع صحّه گذاشته است.
نقل قول
