در این مکان رویداد عظیمی شبیه واقعه کربلا به وقوع پیوست

[ملکوت* گامی تارهایی *]

"فخّ" مکانی در بین راه مکه معظمه و مدینه منوره است که فاصله اش با مکه در حدود یک فرسنگ می باشد. در این مکان رویدادی عظیمی شبیه واقعه کربلا به وقوع پیوست.

همان طور که در سیزده ذی قعده بیان کردیم حسین بن علی بن حسن مثلث بن حسن مثنی بن امام حسن مجتبی علیه السلام در عصر خلافت موسی بن مهدی، معروف به هادی عباسی در مدینه منوره قیام کرد و این شهر مقدس را از سیطره عباسیان بیرون آورد و به مدت دوازده روز در آن به ساماندهی حکومت و اجرای امور مردم پرداخت و با نزدیک شدن ایام حج، "درباس خزاعی" را جانشین خود در مدینه نمود و به همراه سایر علویان و پیروان خود عازم مکه معظمه گردید و بسیاری از شیعیان و بردگان مکه معظمه به خاطر رهایی از ظلم و جور عباسیان به استقبال وی شتافته و در زمره یارانش قرار گرفتند.

خبر قیام وی در مدینه و آزاد سازی این شهر و هجوم علویان به سوی مکه معظمه به اطلاع هادی عباسی چهارمین خلیفه عباسیان رسید و با توجه به نزدیک شدن ایام حج و احتمال پیوستن حاجیان و سایر مخالفان بنی عباس به علویان در حین مراسم حج، هادی را شگفت زده و سراسیمه کرد و بدین جهت در اسرع وقت لشکری بزرگ به فرماندهی محمد بن سلیمان عباسی به سوی مکه گسیل داشت.

دو سپاه در روز ترویه هشتم ذی الحجه سال 169 قمری در یک فرسنگی مکه معظمه در مکانی به نام "فخ" در برابر یکدیگر قرار گرفتند و پس از رد و بدل کردن پیام ها و عدم دست یابی به نتیجه مطلوب، متوسل به حرکت نظامی و رزمی شد و با شدت تمام به نبرد پرداختند.

یاران حسن بن علی، تنها هفتصد نفر، ولی سپاهیان عباسی چندین برابر آنان بودند و بدین جهت، پس از مبارزه ای سخت و توان فرسا، انقلابیون مدینه با شکست و اضمحلال مواجه شدند و بسیاری از آنان از جمله خود حسین بن علی و برخی از سادات حسنی مانند سلیمان بن عبدالله محض و عبدالله بن اسحاق بن ابراهیم بن حسن مثنی، در این نبرد نابرابر کشته شد و تعدادی نیز زخمی و به همراه سایر بازماندگان شان اسیر گردیدند.

سپاهیان عباسی سرهای شهدا را با اسیران و بازماندگان شهدا به نزد هادی عباسی در بغداد فرستادند و او دستور داد تا تمامی اسیران را گردن زدند. از آن سو، پس از شکست علویان، عمر بن عبدالعزیز بن عبیدالله بن عبدالله بن عمر بن خطاب، عامل هادی عباسی پس از فرار از مدینه، دوباره به این شهر برگشت و انتقام سختی از علویان و مبارزان گرفت و خانه های بسیاری از آنان را به آتش کشید و اموالشان را غارت کرد.

شایان ذکر است که پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و امام جعفر صادق علیه السلام رویداد مهم فخ را پیش گویی کرده و پیشاپیش در سرزمین فخ، برای حسین بن علی و سایر شهیدان این واقعه دل نگرانی نمودند.

این واقعه در عصر امامت امام موسی کاظم علیه السلام به وقوع پیوست و آن حضرت گر چه به صورت آشکار در آن حضور نیافت و رهبری آن را برعهده نگرفت، ولیکن آن را تأیید و از باطن آنان را رهبری و راهنمایی می نمود.(1)

1- نک: منتهی الآمال شیخ عباس قمی، ج 1، ص 261؛ الکنیو الألقاب شیخ عباس قمی، ج 2، ص 319؛ تاریخ امراء المدینه المنوره عارف احمد عبدالغنی، ص 142؛ تاریخ ابن خلدون، ج 2، ص 335؛ الکامل فی التاریخ ابن اثیر شیبانی، ج 6، ص 90.

.
.
.