تورا من چشم در راهم .....(( ادبيات انتظار ٬نجوا بامولاي منتظران))

[مولاتی یا فاطمه الزهرا(س)]

چه سالها که گذشت و بهار منتظر است
بهار ِ زخمی ِ پشت حصار منتظر است

چه سروها که به دست ِ تبر شهید شدند
شقایق ِ دل ِ ما ، داغدار منتظر است

از این لباس سیاه عزا ، دلش پوسید
سحر مگر برسد ، شام ِ تار منتظر است

بهانه گیر شدند و به گریه افتادند
ستاره کشت خودش را ، سه تار منتظر است

چه قدر پنجره باز است رو به سوی امید
چه قدر دلشده ی بیقرار منتظر است

مگر به مقصد ِ خورشید رو بگرداند
در ایستگاه ِ تغزّل ، قطار منتظر است

کویر شد دل عشّاق و آسمان خشکید
بیا که عشق ببارد ، بهار منتظر است





محمدرضا سلیمی

[شهاب منتظر]

تا از خم گيسوی تو رفتار قشنگ ست

آوارگی کوچه و بازار قشنگ ست

حکم از تو اگر بند و اگر تيغ، مطيعيم

سقف از تو که باشد اگر آوار قشنگ ست

هر زهر عليرغم تو قنديست مکرّر

هر زشت عليرغم تو بسيار قشنگ ست

يوسف که تويی شش جهت آواز هياهوست

يعنی تو که باشی در و ديوار قشنگ ست

يک بلکه نظر کن که صد البته بسوزيم

يک بار تماشای تو صد بار قشنگ ست



جواد اسلامی

[حدیث*خادمه مهدی فاطمه(س)*]

سر به بالين با اميد ديدن رويت نهم

تا مگر در خواب بينم روي زيبا ترا

گاهگاهي گر شوم بيدار اندر نيمه شب

از خدا پيوسته بنمايم تمناي ترا

زخم ها دارم به دل از داغ هجران رخت

كي شود شامل شوم لطف و تسلاي ترا

از خدا خواهم فزون گرداند از لطف و كرم

بر دل مسكين من مهرو و تولاي ترا

با دلي سوزان براهت منتظر بنشسته ام

تا خدا قسمت كند روزي تماشاي ترا

[مولاتی یا فاطمه الزهرا(س)]

يك شب بيا ستاره بريزم به پای تو ‎ ای آفتاب من همه چيزم فدای تو‎ يك شب بيا به ما برسد ای اذان صبح از پشت بام مسجد كوفه صدای تو ما مدتی است خانه تكانی نكرده ايم‎ ‎ شرمنده ايم در دل ما نيست جای تو غير از همين دو قطره اشكی كه مانده بود‎ ‎ چيزی نداشتم كه بيارم براي تو

شاعر : علی اکبر لطیفیان

[مولاتی یا فاطمه الزهرا(س)]

گفتم به مهدی بر من عاشق نظر کن
گفتا تو هم از معصیت صرف نظر کن

گفتم به نام نامیت هر دم بنازم
گفتا که از اعمال نیکت سرفرازم

گفتم که دیدار تو باشد آرزویم
گفتا که در کوی عمل کن جستجویم

گفتم بیا جانم پر از شهد صفا کن
گفتا به عهد بندگی با حق وفا کن

گفتم به مهدی بر من دلخسته رو کن
گفتا ز تقوا کسب عز و آبرو کن

گفتم دلم با نور ایمان منجلی کن
گفتا تمسک بر کتاب و هم عمل کن

گفتم ز حق دارم تمنای سکینه
گفتا بشوی از دل غبار حقد و کینه

گفتم رخت را از من واله مگردان
گفتا دلی را با ستم از خود مرنجان

گفتم به جان مادرت من را دعا کن
گفتا که جانت پاک از بهر خدا کن

گفتم ز هجران تو قلبی تنگ دارم
گفتا ز قول بی عمل من ننگ دارم

گفتم دمی با من ز رافت گفتگو کن
گفتا به آب دیده دل را شستشو کن

گفتم دلم از بند غم آزاد گردان
گفتا که دل با یاد حق آباد گردان

گفتم که شام تا دلها را سحر کن
گفتا دعا همواره با اشک بصر کن

گفتم که از هجران رویت بی قرارم
گفتا که روز وصل را در انتظارم

[حدیث*خادمه مهدی فاطمه(س)*]

دیشب گله زلفش با باد همی​کردم

گفتا غلطی بگذر زین فکرت سودایی

صد باد صبا این جا با سلسله می​رقصند

این است حریف ای دل تا باد نپیمایی

مشتاقی و مهجوری دور از تو چنانم کرد

کز دست بخواهد شد پایاب شکیبایی

یا رب به که شاید گفت این نکته که در عالم

رخساره به کس ننمود آن شاهد هرجایی

ساقی چمن گل را بی روی تو رنگی نیست

شمشاد خرامان کن تا باغ بیارایی

ای درد توام درمان در بستر ناکامی

و ای یاد توام مونس در گوشه تنهایی

در دایره قسمت ما نقطه تسلیمیم

لطف آن چه تو اندیشی حکم آن چه تو فرمایی

فکر خود و رای خود در عالم رندی نیست

کفر است در این مذهب خودبینی و خودرایی

زین دایره مینا خونین جگرم می ده

تا حل کنم این مشکل در ساغر مینایی

حافظ شب هجران شد بوی خوش وصل آمد

شادیت مبارک باد ای عاشق شیدایی

[مولاتی یا فاطمه الزهرا(س)]

ختم کلامی؛ با تو بُرّانند برهان‌ها
دارالسلامی؛ پیش تو امنند ایمان‌ها

چشم انتظارت شهرهامان کوچه در کوچه
هر شب چراغان قدم‌هایت خیابان‌ها

دلبسته‌ی صبح تبسم‌های تو مشرق
در حسرت حسّ «ولی عصر» تو میدان ها

پل می‌زند دست دعاشان، عهد می‌خوانند
با چشم گریان در مسیرت «سیْد خندان» ‌ها

پر می‌شود شهر از نوای «آیة الکرسی»
تا رد شوی از زیر این دروازه قرآن‌ها

حال غریبی دارد این شادی غمِ مستور
در شعله‌ اشکِ شمع‌های نیمه شعبان‌ها

هر جمعه در شهری دعای ندبه می‌خوانیم
تا یوسف گمگشته! باز آیی به کنعان‌ها

ای قد و بالایت بلای چشم نرگس‌ها
ای سرّ مکنونت سر و سامان سلمان‌ها

هم نکته‌دان خلسه‌ی خال تو هندوها
هم در هلال ابرویت حیران مسلمان‌ها

بیرون می‌آیی آخرش از پشت ابر، اما
باید کمی بارنده تر باشند باران‌ها

دنیای با تو با صفاتر می‌شود، حتی
ضرب المثلها می‌شوند آرامش جان‌ها

نه باورش سخت است با یک گل بهار آید
نه روسیاهی می‌رسد بعد از زمستان‌ها

برخیز ای شاعر قلم را بر زمین بگذار
در شادیش دستی بزن پایی بکوبان... هاااا !

شاعر : قاسم صرافان

[مولاتی یا فاطمه الزهرا(س)]

خم ابروی تو در یادم و هنگام نماز
توشدی قبله من در طلب و روی نیاز

شده قد قامت من قامتت ای سرو روان
همه اجزا و وجودم شده در سوز وگداز

سجده گاهم شده آن نرگس مست نگران
بنده عصیان چو کند مهر تواش آرد باز

گر تورحمت نکنی با من مسکین صنما
به که گویم غم دل یا به کدامین آواز

شاعر : مهدی عظیمی

[مولاتی یا فاطمه الزهرا(س)]

ما پی نبرده ایم تو را آن چنان که هست
کاری نکرده ایم به قدر توان که هست

کــاری بــرای آمــدن تو نکــرده ایم
اما برای نذر قدوم تو جان که هست

گر بی قراری دل ما آشکـــار نیست
پیدا ز حال و روز پریشانمان که هست

دل گه گـدار از تو جـدا می شود ولـی
این دست ها دخیل بر این آستان که هست

ما در قمــار عشق، به عشق تو آمدیم
پس فارغیم از همه سود وزیان که هست

ای دل برای عقده گشایی به سامرا
ما را نبرده اند اگر ، جمکران که هست

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

سوز هجران تو داريم كجايى اى دوست!
جمله بى صبر و قراريم كجايى اى دوست!

شمع ميقات بيفروز به تنگ آمده ايم
در شب تيره و تاريم كجايى اى دوست!

زمزم ديده ما چشمه خوناب شده
بى تو دل خسته و زاريم كجايى اى دوست!

شفق چهره تو آينه صلح و صفاست
واله خال عذاريم كجايى اى دوست!

سال ها منتظر روى دل آراى توايم
حسرت وصل تو داريم كجايى اى دوست!

بهر ديدار تو و رايت زهرايى تو
جملگى لحظه شماريم كجايى اى دوست!

گلشن شادى ما رو به خزان است خزان
طالب فيض بهاريم كجايى اى دوست!

آتش درد فراق تو جهانسوز شده
بانگ و فرياد برآريم: كجايى اى دوست!