تورا من چشم در راهم .....(( ادبيات انتظار ٬نجوا بامولاي منتظران))

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

آقا بیا تا زندگی معنا بگیرد

شاید دعای مادرت زهرا بگیرد

آقا بیا تا با ظهور چشم‌هایت

این چشم‌های ما کمی تقوا بگیرد

آقا بیا تا این شکسته کشتی ما

آرام راه ساحل دریا بگیرد

اقا بیا تا کی دو چشم انتظارم

شب‌های جمعه تا سحر احیا بگیرد

پایین بیا خورشید پشت ابر غیبت

تا قبل از آن که کار ما بالا بگیرد

اقا خلاصه یک نفر باید بیاید

تا انتقام دست زهرا را بگیرد

[درگاه محبوب]

گلزار زندگى

دل را زبیخودى سر از خود رمیدن است
جان را هواى از قفس تن پریدن است
از بیم مرگ نیست که سر داده‏ام فغان
بانگ جرس زشوق به منزل رسیدن است
دستم نمى‏رسد که دل از سینه برکنم
بارى علاج شوق، گریبان دریدن است
شامم سیه‏تر است زگیسوى سرکشت
خورشید من برآى که وقت دمیدن است
سوى تو اى خلاصه گلزار زندگى
مرغ نگه در آرزوى پر کشیدن است
بگرفته آب و رنگ زفیض حضور تو
هرگل در این چمن که سزاوار دیدن است
با اهل درد شرح غم خود نمى‏کنم
تقدیر قصه دل من ناشنیدن است
آن را که لب به جام هوس گشت آشنا
روزى «امین» سزا لب حسرت گزیدن است‏

[درگاه محبوب]

صبح بی تو

صبح بی تو رنگ بعد از ظهر یک آدینه دارد

بی تو حتی مهربانی حالتی از کینه دارد

بی تو می گویند تعطیل است کار عشقبازی

عشق اما کی خبر از شنبه و آدینه دارد

جغد بر ویرانه می خواند به انکار تو

اماخاک این ویرانه ها بویی از آن گنجینه دارد

خواستم از رنجش دوری بگویم یادم آمد

عشق با آزار خویشاوندی دیرینه دارد

روی آنم نیست تا در آرزو دستی برآرمای

خوش آن دستی که رنگ آبرو از پینه دارد

در هوای عاشقان پر می کشد با بیقراری

آن کبوتر چاهی زخمی که او در سینه دارد

ناگهان قفل بزرگ تیرگی را می گشاید

آنکه در دستش کلید شهر پر آیینه دارد

قیصر امین پور

[شكوه انتظار]

صبرم از جام وجود لبريز گشته
یوسف گمگشته...
عزیز دل...
نفسا...
سال هاست كه كاسه هاي صبرمان لبريز شده است
و آتشفشان دل مان فعال.
سحاب چشم مان جز خون نمي بارد
و در دشت دل مان جز خار غم نمي رويد.
امواج خون در درياي ديده مان مي غرد
و ساحل پلك مان را مي فرسايد.
لب هاي مان از فرط عطش ترك خورده اند
و گوش هاي مان از كثرت ناله ها كر شده اند.
زبان هايمان از شدت ترس لكنت گرفته اند
و صداهاي مان در حنجره ها خفه شده اند.
يابن ياسين!

در سيناي عشق تو سينه ها چاك كرده و تن ها صف به صف آراسته ايم
تا شاهدان نخستين قدوم مبارك تو باشيم.
آري!
سال هاست كه در پي يافتن وجود نازنينت خانه به دوشيم.
آوارگي گرچه سنت ديرين عشق است كه عاشق را چاره اي جز استمرار و احياءاش نيست،
اما اي نازنين معشوق!
هيچ شنيده اي كه معشوقي عاشقش را در دار هجران رها كند و در آتش خيال وصلش بسوزاند؟
هيچ شنيده اي كه عاشقي به جرم عشق،
در دادگاه معشوقش محاكمه گردد؟!
هيچ شنيده اي كه فرقت عاشق و معشوقي قرن ها به طول انجامد؟
پس اي مولاي من!
«الي متي احار فيك»؟

کدامین جاده
امشب میگذارد سر به پای تو

[راحیل السادات* تورا من چشم در راهم*]

تق تق ، صداي پاي تو ، تق تق صداي تو
زل مي زنم به خلوت بي انتهاي تو

قُل قُل ،ببين که درتب تو جوش مي خورم
ازصدگذشته است گمانم دماي تو

چک چک ، صداي آب واذان باوضوي من
بايد دوباره «حي علي» چشم هاي تو

هق هق ، صداي گريه من مي شود بلند
«ياليتني» فداي توگردم ، فداي تو

من باسري بريده ، نه من باسري بلند
اينجا کجاست؟ کوفه و يا کربلاي تو؟

دل دل نمي کنم که بگويم مرا ببر
من بايد اين سفر بشوم پا به پاي تو

آغوش بازکن که تنم سرد سرد شد
بايدکمي نفس بکشم درهواي تو

[درگاه محبوب]

دعا كنید

دعــا كـنـیـد رسـد آن زمــان كـه یـار بـیاید

خـزان بـاغ جهــان را ز نـو، بـهار بـیاید



دعــا كـنـیـد، دعـــایی كـه آفتاب درخشان

بـه سرپـرستــی گلـهای روزگار بـیاید


زند به گُرده شب زخم، گام تـوسن عزمش

چو از فراز زمان، مهر شب شكار بیاید



هــزار اخـتـر تـابنـده در سپهـر دو دستش

هــزار مهــر منیرش به كوله‌بار، بیاید



قـیـامـتـی كند از قـامتش، بیا كه تو گویی

مـعـاد رویـِش انـسـان دریـن دیار بیاید



دمـد بـه گلشن گیتی، بلوغ صبح رهایی

بـهار خنـده زنـد، گل به شاخسار بیاید



اگـر زمـوج پـرآشوب عـشـق، نـوح زمانه

به ساحلی كه مرا باشد، انتظار، بیاید



هـزار اختر نور از فلك ز شوق و ز شادی

بـرا دیـــدن آن یــار گـلـــعـــزار بــیــاید



جمــال را بـنـمـایــد اگـر ز پـرده غـیـبـت

قــرار بــــر دل یـــاران بــی‌قـــرار بیاید



كتاب عشق گشایید و «ان یكاد» بخوانید

دعــا كنــیـد كـه آن یـار غمگسار بیاید

[شكوه انتظار]

آه اي چشم تو فانوس بيابان زدگان
ساحل امن تو آرامش طوفان زدگان
کيستي آينه گم شده در وهم غبار ؟
کيستي اي شبه شبرو مهتاب سوار ؟
اي که بر هر گذري عشق به دريوزه توست
لب ما تشنه آبي است که در کوزه توست
ما جگر سوخته آتش آهيم ? بيا
ديرگاهي است تو را چشم به راهيم ? بيا
هر شب از کوچه صداي قدمت مي آيد
اشکم از ديده به پابوس غمت مي آيد
صبح در آينه اما خبري نیست که نيست
از تو بر گونه خشکم اثري نيست که نيست
جام عشق از مي چشمان تو پر خواهد شد
تو گلو تازه کني حرمله حر خواهد شد
گل نشکفته ام اي دور تر از دسترسم
تو زمن دوري و من با تو نفس در نفسم
بي تو منصور دلم را به چه داري بکشم
پاي در دامن سبز چه بهاري بکشم
بگذار آينه ام غرق نگاهت باشد
نقطه عطف دلم ? خال سياهت باشد
لا اقل وعده بده بلکه دلم شاد شود
من خراب تو ام اي خانه ات آباد شود؛

کدامین جاده
امشب میگذارد سر به پای تو

[درگاه محبوب]

آب حیات معرفت

ای قصه بهشت ز کویت حکایتی
شرح نعیم خلد ز وصلت روایتی
علم وسیع خضر ز بحرت علامتی
آب حیات معرفتت را کنایتی
انفاس عیسی از نفست بود شمه‌ای
تعمیر عمر نوح، تو را بود آیتی
کی عطرسای مجلس روحانیان شدی
گل را اگر نه بوی تو کردی رعایتی
هر پاره از دل و از غصه قصه‌ای
هر سطری از خصال تو وز رحمت آیتی
تا چند ای امام بسوزیم در فراق
آخر زمان هجر شما را نهایتی
در آرزوی خاک درش سوختیم ما
یادآور ای صبا که نکردی حمایتی
ای فیض عمر رفت و ندیدی امام را
صد مایه داشتی و نکردی کفایتی

«فیض کاشانی»

[درگاه محبوب]

شرار شعر من پایان ندارد





ای شرق، ای چکاد بلند سپیده‌دم
پیشانی بلند زمان؛ نون و القلم
نامت اذان اذان نفسی در تنم روان
رازی شگرف سایه افتاده بر عدم
با قایقی شکسته و فانوسی از امید
آیا عبور می‌کنم از کوره راه غم
در ذهن واژه‌های مقیمان روشنی
هر بازدم شراره شعری دمادمم
ای نطق مهر آینه باران هزار سو
از آبروی جان تو گیتی است محترم
زیباترین نمایه و آیین زندگی
هرجا خداست، یاد تو هم می‌شود رقم

ابراهیم حسنلو

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

آمد خبر که مي‌رسد، از کوچه‌هايي سبز
يک مرد ساده بيکرانه، مقتدايي سبز

مردي مقدس يادگار سالهاي سرخ
باران تباري آسماني با ردايي سبز

مردي که با ما از گل و خورشيد خواهد گفت
مردي کهمي‌خواند بر امان از خدايي سبز

خشکيدهلبهاي غزل تاب و تواني نيست
تا درگلوهامان بروياند صدايي سبز

ايکاش برگردد ببارد بر غزلهامان
آيااجابت مي‌شود در ربنايي سبز؟

نزديک شدوقت اجابت، مي‌رسد موعود
درکوچه‌ها پيچيده عطر آشنايي سبز