تورا من چشم در راهم .....(( ادبيات انتظار ٬نجوا بامولاي منتظران))

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

چرا به خيمه ي سبزت مرا نمي خواني؟
براي ديدن خود لايقم نمي داني؟

تمام آرزويم بوده با تو باشم من
چرا درون دلم تا ابد نمي ماني؟

براي درك حضورت بگو چكار كنم؟
چگونه پيش تو آيم شبي به مهماني؟

مرا گناه و معاصي ز چشم تو انداخت
بيا بيا كه به اين دردها تو درماني

تمام عمرمن اندر فراق یار گذشت
خدا كند كه دهي بر دلم تو ساماني

جهان بدون حضورت چقدر پژمرده است
به قلب عالم امكان تو جان جاناني

تو را به جان همه عاشقان مجنونت
رها نما تو مرا از غم و پريشاني

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

[مولاتی یا فاطمه الزهرا(س)]

سلام وارث تنهای بی‌نشانی‌ها
خدای بیت غزل‌های آسمانی‌ها

نیامدی و کهنسال‌هایمان مُردند
در آستانهٔ مرگ‌اند نوجوانی‌ها

چقدر تهمتِ ناجور بارمان کردند
چقدر طعنه که: «دیوانه‌ها! روانی‌ها!

کسی برای نجات شما نمی‌آید
کسی نمی‌رسد از پشتِ نُدبه‌خوانی‌ها»

مسیحِ آمدنی! سوشیانس! ای موعود!
تو هر که هستی از آن‌سوی مهربانی‌ها

بگو به حرف بیایند مردگانِ سکوت
زبان شوند و بگویند بی‌زبانی‌ها

هنوز پنجره‌ها باز می‌شوند و هنوز
تهی است کوچه از آوازِ شادمانی‌ها

و زرد می‌شوند و دانه‌دانه می‌افتند
کنار پنجره‌ها برگِ شمعدانی‌ها



" پانته‌آ صفایی بروجنی "

[حدیث*خادمه مهدی فاطمه(س)*]

دارد زمان آمدنت دیر می شود
دارد جوان سینه زنت پیر می شود

وقتی به نامه ی عملم خیره می شوی
اشک از دو دیده ی تو سرازیر می شود

کی این دل رمیده ی من هم زهیروار
در دام چشم های تو تسخیر می شود ؟

این کشتی شکسته ی طوفان معصیت
با ذوق دست توست که تعمیر می شود

حس می کنم پای دلم لحظه ی گناه
با حلقه های زلف تو درگیر می شود

در قطره های اشک قنوت شب شما
عکس ضریح گمشده تکثیر می شود

تقصیر گریه های غریبانه ی شماست
دنیا غروب جمعه چه دلگیر می شود!

وحید قاسمی

[حدیث*خادمه مهدی فاطمه(س)*]

تو نیستی دردم به اینجاها رسیده

کارم به شاید باید و اما رسیده

اشک یتیمم سوخته دامانش... انگار
تنگ غروب روز عاشورا رسیده

می ترسم از روزی که بر قبرم به خوانند
برخیز و از جا و ببین آقا رسیده

نامه بر خوبی نشد گنجشک اشکم
پیغام هایم دست تو آیا رسیده؟

تاخیر کردم من برای خدمت اما
تا اسم حاجت برده ام در جا رسیده

خورشید فصل پنجم دنیا کجایی
بی تو قسم اینجا فقط سرما رسیده

یکبار دیگر جمعه با تو نیامد
یکبار دیگر شنبه های نارسیده

علیرضا لک

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

شكفت غنچه و بنشست گل به بار، بيا!
دميد لاله و سورى ز هر كنار، بيا!

بهار آمد و نشكفت باغ خاطر ما
تو اى روانِ سحر! روح نوبهار! بيا!

مگر چه مايه بود صبر، عاشقان تو را؟!
ز حد گذشت دگر رنج انتظار، بيا!

ز هر كرانه، شقايق دميده از دل خاك
پى تو تسلّى دل‏هاى داغدار، بيا!

ز عاشقان بلاكش، نظر دريغ مدار
فروغ ديده نرگس! به لاله‏زار بيا!

ز منجنيق فلك سنگ فتنه مى‏بارد
مباد آن كه فرو ريزد اين حصار، بيا!

يكى به مجمع رندان پاك باز، نگر!
دمى به حلقه مردان طرفه كار، بيا!

به سوى غاشيه‏ داران مير عشق، ببين!
به كوى نادره كاران روزگار، بيا!

چه نقش‏ها كه بنشستند به صحيفه دهر
ز خونشان شده روى شفق نگار، بيا!

طلايه ‏دار تواند اين مبشّران ظهور
به پاس خاطر اين قوم حق‌ گزار بيا!

درين كوير كه سوزان بود روان سراب
تو اى سحاب كرم! ابر فيض بار بيا!

ز دست برد مرا، شور عشق و جذبه
شوق قرار خاطر بي ‌قرار بيا!

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

باز گرد ای بغض صحرا گرد من
باز گــــرما ده به بیت ســـرد من


ای که عمــــق انتــــــظارات منی
ای که پشــــت استعـــــارات منی

من شب ظلمــانی استم تــار تــار
انتظـــــارم انتظــــارم انتـظــــار

منتظـــر بودن عبادت کردن است
با خیال دوست عادت کردن است

قبـــلۀ صحـــرانشین این کـویــــر
بـال زخــــم سجـــاده‌هایم را بگیر

با تو کبری در خضوعم مانده است
چار رکعت در رکوعـــم مانده است

تشنــــگی از پـــای درآورده مـــرا
آب، پشت سدّ جــــوعم مانده است

سجده‌ام سر می‌کشد از روی مهـــر
غصّه بر دوش خضوعم مانده است

واجــــــباتم شد شهیــــد مســـتحـب
اصل، در چـــاه فروعم مانده است

ای نمی‌دانم، کجــایی!؟ کیستـــی!؟
ای فراتر از چـــرایی، چیستــــی!

در غیــــابت آب را گِـــــل کرده‌اند
مــــوج را مدیون ساحــل کرده‌اند

خاک در دست کسوف افتاده است
آسمان هم در خسوف افتاده است

آه ای خـــورشیـــد روز رهـــگذر
ای پنــــــاه ســــایه‌های در به در

بی‌تو ما دل‌شــــوره‌های بینـــــوا
بر کدامین جـــاده یابیـــم إلتجــــا

من دعای عهـــــد میخوانم بیــــا
بر سر این وعــــده می‌ مانم بیــا

با تجـــــلّی‌ های پر هیبـــت بیــــا
از میـــان پــــردۀ غیبــــت بیــــا

آن که عمری گشته در دنبال تو
بـاز می‌آیـــد به استقبــــال تــــو

[مولاتی یا فاطمه الزهرا(س)]

یا رب زغمش تا چند اشکم ز بصر آيد
بنشسته سر راهش ، شايد ز سفر آيد

تا چند بنالم زار شب تا سحر از هجرش
كوكب شِمُرم هر شب ، شايد كه سحر آيد

هر دم كه رخش بينم خواهم دگرش ديدن
بازش نگرم شايد يك بار دگر آيد

از ديده نهان اما اندر دل من جايش
او را طلبم هر شب شايد كه ز در آيد

با كس نتوانم گفت من راز درون خويش
كز درد غم هجرش دل را چه به سر آيد

مي سوزم و مي سازم از درد فراق اما
تير غم او بر دل افزون ز شمَر آيد

"حيران" به فغان تا کي با محنت و غم همدم
يارب نظري کان شاه از پرده بدر آيد

[شهاب منتظر]

آمده‌ام که سر نهم عشق تو را به سر برم

ور تو بگوییم که نی نی شکنم شکر برم


آمده‌ام چو عقل و جان از همه دیده‌ها نهان

تا سوی جان و دیدگان مشعله نظر برم


آمده‌ام که رهزنم بر سر گنج شه زنم

آمده‌ام که زر برم زر نبرم خبر برم


گر شکند دل مرا جان بدهم به دل شکن

گر ز سرم کله برد من ز میان کمر برم


اوست نشسته در نظر من به کجا نظر کنم

اوست گرفته شهر دل من به کجا سفر برم


آنک ز زخم تیر او کوه شکاف می کند

پیش گشادتیر او وای اگر سپر برم


گفتم آفتاب را گر ببری تو تاب خود

تاب تو را چو تب کند گفت بلی اگر برم


آنک ز تاب روی او نور صفا به دل کشد

و آنک ز جوی حسن او آب سوی جگر برم


در هوس خیال او همچو خیال گشته‌ام

وز سر رشک نام او نام رخ قمر برم


این غزلم جواب آن باده که داشت پیش من

گفت بخور نمی‌خوری پیش کسی دگر برم


محمّد جلال الدّین (مولوی)

[حدیث*خادمه مهدی فاطمه(س)*]

بیا مهدی ولی با ذوالفقارت
که گردن ها بود در انتظارت

آن ساقی تشنه ، تشنه یاری است
آری عطشش ه خون ما جاریست

آمد گه شادمانی ای مردم
آن وعده آسمانی ای مردم

ای زنده دلان ظهور نزدیک است
هنگان ظهور نور نزدیک است

آن ماه به چاه رفته باز آید
قائم به اقامه نماز آید

او کیست ؟ همان عدل و میزان است
کوبنده کل دین ستیزان است

او کیست ؟ همان که سخت می تازد
تا کفر و نفاق را بر اندازد

مهدی نظری به ما عنایت کن
ما را به صراط خود هدایت کن

ای مرحم زخم بال جانبازان
درهم شکننده ی زبان بازان

از ذکر لب تو کام می گیرم
با یاد تو التیام می گیرم

ای لعل تو گوهر تبسم
بگشای لب از سر تبسم

ای راهنمای رهنوردان
ما را خس و خار ره مگردان

سوگند تو را به لن ترانی
کاین قافله را زخود مرانی

تیریم که بسته بر کمانیم
لطفی که به چله در نمانیم

گفتم که شعله ی سحر کو
گفتی که گدازه ی جگر کو

آن کس که ز خود عبور دارد
آئینه به شمع طور دارد

مائیم غریب و غرق دردیم
دنبال تو در کجا بگردیم

در حسرت یک طپش نسیمم
در ره گذر امید و بیمم

ای زمزمه ی نسیم برخیز
ما را به هوای خود برانگیز

ای رایحه ی تو روح پرور
موج نفس تو روح پرور

مائیم و هزار موج سرکش
دریا دریا خروش و آتش

ما شعله پیچ و تاب داریم
کاز هجر تو التهاب داریم

(آقاسی)