تورا من چشم در راهم .....(( ادبيات انتظار ٬نجوا بامولاي منتظران))

[مریم منتظر*خادمه مولای منتظران*]

دل را زبیخودى سر از خود رمیدن است
جان را هواى از قفس تن پریدن است
از بیم مرگ نیست كه سر داده‏ام فغان
بانگ جرس زشوق به منزل رسیدن است
دستم نمى‏رسد كه دل از سینه بركنم
بارى علاج شوق، گریبان دریدن است
شامم سیه‏تر است زگیسوى سركشت
خورشید من برآى كه وقت دمیدن است
سوى تو اى خلاصه گلزار زندگى
مرغ نگه در آرزوى پر كشیدن است
بگرفته آب و رنگ ز فیض حضور تو
هر گل در این چمن كه سزاوار دیدن است
با اهل درد شرح غم خود نمى‏كنم
تقدیر قصه دل من ناشنیدن است
آن را كه لب به جام هوس گشت آشنا
روزى «امین» سزا لب حسرت گزیدن است‏

[شكوه انتظار]

از انتظار خسته ام و يا دلم گرفته است؟
تو مدتي است رفته اي ,
بيا دلم گرفته است

نگاه سرد پنجره به کوچه خيره مانده بود
گمان کنم بداند او چرا دلم گرفته است

گذشتم از هزاره ها در امتداد دوري ات
به ذهن من نمي رسد کجا دلم گرفته است

به چشم خود نديده ام شکوه چهره ي تو را
شبي بيا به خواب من ,
بيا دلم گرفتــــــه است

بي تو در بيابان بي کسي،
چشم هايمان را به تموج انتظار سپرده ايم و آمدنت را به دردمندي دل هامان مژدگاني مي دهيم تا پژمردگي برگ ها را نبينيم و در گريه مي خنديم تا باغ و بهار،
هم آغوش هم باشند...
باز جمعه اي ديگر...
در انتهاي کوچه پس کوچه هاي غربت زده شهرِ دلم در انتظار تواي غريبه آشنا بي تابم،
حيرانم؛
ديگر درياي هميشه جوشان چشمانم نمي جوشد و در برابر سهمگين ترين توفان ها به غرش در نمي آيد. ديگر اشکي نمانده،
ديگر صبري نمانده.

[نرگس منتظر]

اینجا برای از تو نوشتن هوا کم است
دنیا برای از تو نوشتن، مرا کم است

اکسیر من! نه اینکه مرا شعر تازه نیست
من از تو می‌نویسم و این کیمیا کم است

سرشارم از خیال ولی این کفاف نیست
در شعر من حقیقت یک ماجرا کم است

تا این غزل شبیه غزل‌های من شود
چیزی شبیه عطر حضور شما کم است

گاهی تو را کنار خود احساس می‌کنم
اما چقدر دل‌خوشی خواب‌ها کم است

خون هر آن غزل، که نگفتم به‌پای توست
آیا هنوز آمدنت را بها کم است

محمدعلی بهمنى

[شكوه انتظار]

ثانیه های بی قراری
نه شوق وصلی تازه
نه امید دیداری دیگر
عادت کرده ایم بگوییم چرا نیامــــدی
عادت کرده ایم بگوییـــم میــــایی
به این باورها ی بارور نشده
عادت کرده ایم
نه شوقی وصل تازه نه امید دیداری دیگر
عادت کرده ایم بگوییم
چرا نیامـــــدی
عادت کرده ایم
بگوییم میـــــــــایی
به این باورها ی بارور نشده
عادت کرده ایم
به این بعداظهر ها
معمولی عادت کرده ایـــــم

کدامین جاده
امشب میگزارد سر به پای تو

[شكوه انتظار]

عزیز دل با من که در گیر لحظه های سرد خاکیم
حرف بزنن
با من که دست به گریبان دغدغه های زمینیم
حرف بزن
دوست دارم صدای تو را بشنوم

که از پس ابرهای تیره غصه با من گرم و مهربان
حرف میزنی
امیـــــد من
نمیدانی
چقدر محتاج شنیدن صدا گرم توام
صدای تو که آرامش است و بخشش است و ...


کدامین جاده
امشب میگذارد سر به پای تو

[شكوه انتظار]

بیا یابن الحسن دورت بگردم
بیا تا دست خالی برنگردم
ماه منیررم
برات بمیرم
قلبم و دادم به تو و پس نمیگیرم
ای گل نرگس بیا
بیا یابن الحسن دردم دوا کن
من و با دیدنت حاجت روا کن
گرفتارم من
خطاکارم من
از همه بهتر میدونی دوست دارم من
گل نرگس
تو همون حس غریبی که همیشه با منی ..
تو بهونه هر عاشق واسه زنده بودنی...
تو امید انتظاری تو دلای نا امید...
واسه دیدن ستاره تو شبای نا پدید
چه غریبونه گذشتن
جمعه های سوت و کور هنوز هم ما نرسیدیم ای تجلی ظهور...

کدامین جاده
امشب میگذارد سر به پای تو

[شكوه انتظار]

و باز هم جمعه...
آخرین جمعه ماه مبارک رمضان...
خدایا عیدی روزه دارانت را فرج مولایمان قرار بده...
دگر بس است جدایی...
بیا مهدی در فراق تو همچو قطره ای میان دریا خجلم

لبم را از ذکر مدام خود لبریز کن.
صدایم را به من برگردان تا باز هم بتوانم با صدای بلند بخوانمت.
نفسم را از عطر نامت خوشبو کن؛
مانند گل‏هایی که با نام تو دهان به سلام باز می‏کنند. چشم‏هایم را به آبشارها بسپار تا با تمام وجودم، سال‏های اشتباهم را با گریه توبه کنم.
من به قد قامت تو ایستاده‏ام تا دوباره بخوانیم.
صدای اذان را کی می‏شنویم؟

کدامین جاده
امشب میگذارد سر به پای تو

[درگاه محبوب]

تا کی؟ تا چند؟ تا کجا تاب آوریم روزگار بی آفتاب را؟...

[نرگس منتظر]

« به فریاد رس »

ای مدنی برقع و مکی نقاب *** سایه نشین چند بُوَد آفتاب؟
منتظران را به لب آمد نفس *** ای ز تو فریاد، به فریاد رس
سوی عجم ران منشین در عرب *** زد ره روز اینک شبدیز شب
مُلک برآرای و جهان تازه کن *** هر دو ¬جهان را پر از آوازه کن
سکه تو زن تا امرا کم زنند *** خطبه تو خوان تا خطبا دم زنند
ما همه جسمیم بیا جان تو باش *** ما همه دیویم سلیمان تو باش
شهنه تویی قافله تنها چراست؟ *** قلب، تو داری علم اینجا چراست؟
خلوتیِ پرده اسرار شو *** ما همه خفتیم، تو بیدار شو
زآفت این خانه آفت پذیر *** دست برآور همه را دست¬گیر
گر نظر از راه عنایت کنی *** جمله مهمات کفایت کنی
از نفست بوی وفایی ببخش *** ملک سلیمان به گدایی ببخش

حکیم نظامی گنجوی

[شكوه انتظار]

با اين دل ماتم زده آواز چه سازم
بشکسته ني ام بي لب دم ساز چه سازم

در کنج قفس مي کشدم حسرت پرواز
با بال و پر سوخته پرواز چه سازم

گفتم که دل از مهر تو برگيرم و هيهات
با اين همه افسونگري و ناز چه سازم

خونابه شد آن دل که نهانگاه غمت بود
از پرده در افتد اگر اين راز چه سازم

گيرم که نهان برکشم اين آه جگر سوز
با اشک تو اي ديده غفار چه سازم

تار دل من چشمه الحان خدايي ست
از دست تو اي زخمه ناساز چه سازم

ساز غزل سايه به دامان تو خوش بود
دور از تو من دل شده آواز چه سازم

کدامین جاده
امشب میگذارد سر به پای تو