╬♥╬╬♥╬ از کوي تو بوي عطر آمد ٬برخيز که عيد فطر آمد ╬♥╬╬♥╬

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

خدایا!

می‏دانی که گونه ‏هایم به نوازش ملایک محتاج است

و بی‏ کوثرت، هیچ آبی تشنگی روحم را فرو نخواهد نشاند.

بی‏ نور مهربانی‏ت، نگاه سردرگمم به سیاهی خواهد رسید.

می‏دانم بی‏ مساعدت تو، خوابی سنگین،

گوش‏هایم را و قلبم را خواهد ربود.

خدایا! تازه زبان گنگم با تو حرف زدن را می‏آموزد

و دست‏هایم، کورمال کورمال به دروازه ‏های اجابتت می‏رسد.

خدایا! به تو پناه می‏برم از چشم‏هایی که دوباره گمت کنند

و از دست‏هایی که رهایت سازند.

خدایا! به تو پناه می‏برم از جذام بی‏ تفاوتی

که دوباره به سراغم بیاید.

به تو پناه می‏برم از آنچه

از درگاهت رانده شده است.

تو را به هر آنچه خوب است،

برای روز مبادایم بمان که بی‏ تو پوچ خواهم بود.

خدایا! خوی رمضانی‏ ام را از من مگیر.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

فرشته ها آمده اند ....

بوی مهربانی خداوند فراگیر شده است؛

مهربانی از جنس روزهای آغاز آفرینش.

فرشته ‏ها آمده ‏اند تا ما را

به باغ‏های بی ‏پرچین سعادت ببرند.

فرشته‏ ها آمده ‏اند تا ملکوت را با نفس‏های ما تاب دهند.

کائنات، با لب‏های ما به تسبیح مهربانی خداوند نشسته است.

همه ذرات عالم از مهربانی شکل می‏گیرند

و سلول‏های مهربانی در روح و جسم تمامی اشیا رسوخ می‏کند.

عطر عید، روز را سرشار کرده است.

امروز از جنس روزهای معمولی نیست؛

امروز از جنس روزهای رستگاری است،

از جنس روزهایی که درهای بهشت،

چشم به راه ما می‏شوند

روزهایی که فرشته‏ ها به استقبال آمده ‏اند؛

آمده ‏اند تا بال‏هایشان را فرش این مسافران خاکی کنند؛

مسافرانی که از ملاقات خالق برگشته ‏اند

و نفس‏هاشان، عطر «توبه» می‏دهد.

امروز از جنس عیدهای خداوند است؛

روزی که خداوند، مهمانان گرامی ‏اش را به دیدار هم می‏فرستد

تا هوا تازه شود و آسمان حسد ببرد به این همه آسمان زمینی.

قلبم را به پیشواز آفتاب می‏فرستم

تا با آفتاب جشن بگیریم این رحمت بزرگ را

و ثانیه‏ های امروز را از گل‏های عطری
که فرشته‏ ها آورده‏ ند استنشاق کنم

[شكوه انتظار]

افسوس که ایام شریف رمضان رفت
سی عید به‌یک‌مرتبه از دست جهان رفت
افسوس که سی پاره این ماه مبارک
از دست به‌یک‌بار چو اوراق خزان رفت
ماه رمضان حافظ این گلّه بُد از گرگ
فریاد که زود از سر این گلّه، شبان رفت
شد زیر و زبر چون صف مژگان، صف طاعت
شیرازه جمعیت بیداردلان رفت
بی‌قدری ما چون نشود فاش به عالم؟
ماهی که شب قدر در او بود نهان، رفت
برخاست تمیز از بشر و سایر حیوان
آن روز که این ماه مبارک ز میان رفت
تا آتش جوع رمضان چهره برافروخت
از نامه اعمال، سیاهی چو دخان رفت
با قامت چون تیر در این معرکه آمد
از بار گنه با قد مانند کمان رفت
برداشت ز دوش همه‌کس بار گنه را
چون باد، سبک آمد و چون کوه، گران رفت
چون اشک غیوران به سراپرده مژگان
دیر آمد و زود از نظر آن جان جهان رفت
از رفتن یوسف نرود بر دل یعقوب
آنه که به صائب ز وداع رمضان رفت

[شكوه انتظار]

نغمه ریزید غیاب مه نو آخر شد
باده خرم عید است که در ساغر شد
روز عید است‌، سوی میکده آیید به شکر
که ببخشند هرآن‌کس که در این دفتر شد
ساقی از میمنت عید دهد باده صاف
جرعه گیرید چو معشوق به خم رهبر شد
مطربا! نغمه عیدانه زن و دست فراز
که زهر پرده نغزت، هله‌ای دیگر شد
صد کنم شکر بر این عید که از عرش رسید
صد کشم رشک که ایام صیام آخر شد
فرصتی بود که این تیره دلی صاف شود
بر تشنبه‌لبان کوثر شد
آتشی بود که در سردی سوزان وجود
دم گرمی‌شد و در مجمر دل اخگر شد
وای بر ما که از این جام نگیریم لبى
حیف زان آتش اگر سوخت و خاکستر شد
حالی عید شد و رونق می‌افزون گشت
مستی افزون کند این باده چو پرشکر شد

[شكوه انتظار]

سلام مسافر، خوش آمدی!
کوله بارت را بر زمین بگذار!
پر است از ستاره های اجابتی که نیمه شب ها از آسمان زلال نیایش می چیدی.
صفای قدمت؛
بوی باغستان های فرادست را می دهد.
لب باز کن تا هوا را معطر کنی از شمیم میخک ها.
چیزی بگو تا عشق از شمیم نفست جان بگیرد.
از راه آمده ای.
یک ماه تمام،
همسایه دیوار به دیوار خدا بودی.
یک ماه تمام
، سر بر شانه های ملکوت،
گریستی بندگی ات را.
یک ماه تمام،
مهمان خدا بودی و خدا میزبان تو.
وقتی به سفر می رفتی،
کوچک بودی.
خاکی بودی.
قطره ای بودی در جست وجوی دریا؛
جاری شدی تا قطره نمانی،
تا بزرگ شوی،
تا آسمان باشی.
یک ماه تمام تن سپردی به نور؛
به زلال جاری بخشش، به خنکای فواره های «استغفار».
یک ماه تمام،
به دنبال خودت گشتی تا او را بیابی.
تا لایق شوی؛
لایق تحیت خدا؛
«سَلامٌ قَوْلاّ مِنْ رَبِّ الرَّحیِمِ».
امروز، روز توست.
زیر سایبان رحمت خدا بایست.
خنکای مهربانی و رحمت را نفس بکش!
نام تو را بر پیشانی آسمان حک کرده اند.
فرشتگان
، رستگاری ات را شادباش می گویند؛
رحمت از این لبریزتر؟!
امروز عید توست و عید هم سفرانت؛ عید مسافران بهشت که از جاده رمضان
، به سرمنزل «عید فطر» رسیده اند.

[شكوه انتظار]

جهان بر ابروی عید از هلال وسمه کشید هلال عید در ابروی یار،
باید دید»
عید فطر،
عید برگزیدگان است؛
آنان که یک رمضان به دوست نزدیک تر شده اند،
شرط وفا و استقامت در رهِ منزل لیلی را به جا آورده اند و حالا در جشنی که او برپا کرده است،
حضور می یابند و از لبخند رضایت او هدیه ها می گیرند.
امروز،
روز باشکوه سپاس است.
همه شادمانند؛
نه از آن رو که روز پایان میهمانی بزرگِ خداست؛
از آن رو که بذرهای مهر در مزرعه نور،
پس از یک ماه مراقبت،
جوانه زده و گل های تازه ایمان، به ظهور رسیده است.
امروز، فطرِ پاکی است.
روز تولد دیگر باره دل های تابناک.
همه چیز، بوی کودکی می دهد؛
بوی خوبِ پناه گرفتن فرزند در دست های منتظر مادر؛
بوی گرمای آغوش مادر،
بوی بی خود شدن و به خواب رفتن از این همه نگاه آرام خدا که به قلب های مؤمنان روزه دار، مثل نسیمی ملایم،
وزیدن گرفته است.
یک ماه دهان و زبان و چشم و فکر را از هر چه نخواستی تو، بر کنار داشتیم. دشوار بود، اما به خواست تو بود. چشمی به پاداشت نداشتیم و حالا تو از سرِ بزرگواری بی کرانت، ما را به دریای کرامتت راه داده ای. چه فطریه دل پذیری شده است!...
برایت می خوانم:
«در وفای عشق تو مشهور خوبانم چو شمع»
و تو می شنوی و به رمضان گذشته فکر می کنی؛ به یک ماه که سجاده حرف های سحریِ من با تو گشوده بود.
چرا پاسخ تو را نمی شنوم؟
آه! چه می گویم؟
این ستاره باران بالای سر،
این رضایت قلبی و این روزنه های امید که در من آمده است همه پاسخ توست.
پس بار دیگر با همه مؤمنان،
به روی آراسته تو می گوییم:
«منم که دیده به دیدار دوست کردم باز چه شکر گویمت ای کار ساز بنده نواز»

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

الوداع ای ماه رحمت الوداع

ماه تسبیح و عبادت الوداع

الوداع ای ماه غفران و کرم

ماه محرم گشتن دل در حرم

ماه مهمانی مه بخشندگی

ماه رو کردن به راه بندگی

الوداع ای افتتاح نیمه شب

الوداع ای ذکرهای زیر لب

ای ابوحمزه، خداحافظ مجیر

الوداع ای روضه های دستگیر

الوداع ای یا علی و یا عظیم

الوداع ای یا غفور و یا رحیم

الوداع ای سفره پیغمبری

الوداع ای اشکهای حیدری

روزهای عفو تو از دست رفت

از کف دل هر چه بود و هست رفت

از در خانت گدا را رد مکن

راه عشق و عاشقی را سد مکن

توشه کن اشک مناجات مرا

تا محرم تا صفر تا کربلا

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

عید وصال است وصال خدا
محو شدن محو جمال خدا

خندۀ شادی به لب روزه‌دار
آتش حسرت به دل روزه‌خوار

آنکه در این مه زده خود را به خواب
وای بر او در صف یوم الحساب

طایفه‌ای را همه با جام نور
داده خداوند شراباً طهور

وصل خدا شامل حال همه
قرب خداوند حلال همه

طایفه‌ای تلخ شده کامشان
روز شده تیره‌تر از شامشان

کور ز دیدار تجلاّی نور
دور ز رحمت خدای غفور

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

رمضان مى رود و مى بَرد از کف ما
آن که سى روز صفا یافت از او محفل ما

رمضان رفت و دریغا که به امضا نرسد
طاعتِ ناقصِ ما، روزه ناقابل ما

رمضان، عقده گشا بود گنه کاران را
واى اگر او رود و حل نشود مشکل ما

واى بر ما اگر از این همه نعمت نبوَد
جز یکى جرعه آب و لب نان حاصل ما

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

عيد فطر آمد كه ساقي عاشقان را جام داد
عاشقان تشنه را از جام وحدت كام داد

بعد چندي لب فروبستن ز اكل و شرب، دوست
سفره اي گسترد از احسان و بار عام داد

تا هلال ماه شوال از افق شد آشكار
ساقي از راه وفا، كام دل ناكام داد

خلعتي از تار و پود نور بر اندام جان
حضرت جانان ز لطف بيكران انعام داد

جانب ميخانه بشتابيد اي ميخوارگان
كاين زمان پير مغان، اصحاب را پيغام داد

حيف، رفت آن ماه و صد شكر آمد اين عيد سعيد
دست ساقي باز مي بوسم كه ما را جام داد

لب فرو بستيد از نوشيدني گر چند گاه
از خم وحدت شما را باده ي گلفام داد

دست افشان، پايكوبان جانب ساقي رويد
چون كه عيدي باده ي جانبخش آن خوشنام داد

روزه داران را ز راه مرحمت در صبح عيد
ايزد جان آفرين پاداش آن ايام داد

«خوش عمل» چون عيد فطر آمد ز لطف خويشتن
حضرت حق طبع ما را قدرت الهام داد.