ج: تاديب
دستورهايى از اولياى دين، به ما رسيده كه انجام آنها واجب نيست ؛ اما ترك كردنش، مانع کمال و رسیدن به درجات عالی است. چنين مواقعى - مانند معلم که از دانش آموز خوب و درسخوان، بيش‌تر توقع دارد و در صورت کوتاهی اندک، او را مورد تاديب قرار مى دهد - خداوند رحيم و مهربان بندگان مؤمن و صالح را به خاطر كم‌ترين اشتباه، تاديب مى كند تا پيمودن راه كمال در آنها كُند نشود. چنانكه امام صادق علیه السلام فرمود:
«و چه بسا! برخى از شيعيان ما، در آغاز كار، «بسم اللَّه الرّحمن الرّحيم را فراموش مى كنند و وا‌مى گذارند! در نتيجه؛ خدا به گرفتارى و بلا، دچارشان مى كند، براى اينكه آگاه و بيدارشان سازد! تا شكر و ثناى او را بجاى آورند. و در آن گرفتارى و بلا، لكّه ننگ و تقصير و كوتاهى آنان را [به هنگام ترك بسم اللَّه] بزدايد! .
در ادامه، آن حضرت به اين داستان اشاره مى كند: «عبداللَّه بن يحیى، به حضور أميرالمؤمنين علیه السلام وارد شد، و در مقابلش صندلى بود، امير المؤمنين علیه السلام به او دستور نشستن داد، و او هم، روى آن نشست. [ناگهان] صندلى، كج شد! و با سر [به زمين] فرود آمد و [سرش شكست] و استخوان سرش اندكى نمايان شد و خون، جارى گشت! امير المؤمنين علیه السلام دستور داد آب آوردند و خون را از سر او شست. آنگاه فرمود: نزديك من بيا. نزدش آمد.
دست خويش را بر آن [زخمى] كه استخوانش نمايان بود، گذاشت، عبداللَّه از درد بيتاب شد!
حضرت بر آن،دست ماليد و آب دهان انداخت. به مجردّ اين كار، زخمش خوب شد! آنچنان كه گويى -اصلاً!- جراحتى به او نرسيده است.
اميرالمؤمنين علیه السلام فرمود: اى عبداللَّه! حمد و ستايش براى خداوندى است كه پاك كردن گناه شيعيان ما را [در دنيا] به رنج و محنتشان قرار داده است تا فرمانبرى و طاعت آنان را، برايشان، بى آلايش و سالم گرداند، و مستحق اجر و ثواب آن گردند.
نقل قول
