تواضع
چکیده:
«تواضع» یکی از صفات حسنهی اخلاقی و به معنای آن است که انسان خود را نه تنها بالاتر از دیگران نبیند؛ بلکه دیگران را بهتر از خود بدان و به جایگاهی که در آن قرار داد راضی باشد.
گاهی اوقات «تواضع» با اظهار خفّت و خواری اشتباه گرفته میشود و هرگونه تواضعی به هر شکلی اخلاقی شمرده میشود در حالیکه آیات و راوایات ملاکاتی را برای تواضع اخلاقی مطرح کرده اند که آنرا از اظهار زبونی که مردود است، جدا می سازد.
در این نوشتار سعی شده است تا با بر شمردن نمونههای از تواضع اخلاقی در سیرهی برخی بزرگان معاصر خدمتی را در جهت شناسای تواضع ممدوح و مورد عنایات روایات واخلاقی اسلامی ارائه دهد.
مقدمه
خداوند در قرآن کریم هدف بعثت انبیاء را تزکیه و تعلیم مردم معرّفی کرده[1] و پیامبرعظیم الشأن اسلام صلی الله و علیه و آله و سلم نیز هدف از رسالت خود را تمیم مکارم اخلاق دانسته است. لذا میتوان نتیجه گرفت که سعادت حقیقی انسان در گرو تخلّق به فضیلتهای انسانی و پاک نمودن نفس از رذیلتهای اخلاقی است.
از جمله صفات برجستهی اخلاقی صفت «تواضع» است. «تواضع» در رشد و تعالی روحی انسان نقش به سزائی دارد و وی را از فروغلطیدن در دام غرور که یکی از پرتگاههای مسیر نیل انسان به کمال است، نگه میدارد. زندگی علماء بزرگ و مفاخر اسلام، گویای این مطلب است که شیطان هیچگاه نتوانسته است ایشان را از طریق بالیدن به علم و دانش خودا فریب داده و آنها دچار غرور علمی کند و از این جهت مطالعهی زندگان و نحوهی سلوک این بزرگان میتوان الگوی مناسبی برای طالبین علم و کمال باشد تا در هیچ شرائطی از دایرهی تواضع خارج نشده و در این دام شیطاانی گرفتار نیایند.
نوشتار کنونی به ارائهی نمونه هایی از «تواضع» در سیرهی عملی برخی از بزرگان پرداخته است و امید دارد تا با انعکاس بخشی از سیرهی عملی این نمونههای علم و عمل، در ترویج این صفت حسنهی در جامعهی علمی ما سهمی هر چند کوچک داشته باشد.