اصلاح ذات البين در فرهنگ دينى
امير المؤمنين(ع) در واپسين لحظه هاى زندگى پربركتش، فرزندان و رهروان راه خود را به اصلاح ذات البين سفارش كرد و ارزش آن را برتر از نماز و روزه ساليان شمرد.1
وصيّت تاريخى آن امام فرزانه، پس از روزگارى تلاش در به سامان رساندن جامعه بيمار و رهبرى گروه هاى آرزومند صلح و بهروزى، حامل پيامها و درسهاى سرنوشت ساز فراوان است.
از اين روى بايسته است ما نيز كه مخاطب اين پيامِ ماندگاريم، هماره در آن بينديشيم و براى درمان دردهاى خود از آن شفا جوييم؛ چه بحرانها و درد هاى كنونى امت اسلامى، با تنگناهاى روزگار على(ع) همسانى دارد و فتنه هاى موجود در ميان گروه هاى مسلمان و نيز پيروان اهل بيت، درميان مردم عراق و شام و حجاز آن روز نيز ديده مى شود.
و آن سامان بخش بزرگ و خيرخواه امتِ پيامبر(ص) با همه توان در جبران آن كوشيده است. كاركرد روشن و حكيمانه امام در برخورد با تباهي ها و شر انگيزي ها براى همه امتها و ملّتها، چراغ هدايت است و توشه راه.
براى دريافت درست انديشه ها و شيوه عمل امام على(ع) در اين باره، بايسته است بفهميم اصلاح ذات البين چيست، گستره آن كدام است و كدامين پيامد مثبت آن را در چنين جايگاهى قرار داده است؟ و آن گاه، مرزهاى مسؤوليت مردم در برابر آن تا كجاست و چه كسانى بدان مأمورند؟ و سوم آنكه از چه راهكارهايى براى انجام آن مى توان سود جست و رهنمود و سيرت پيشوايان دين در اين راه چيست؟