▐★*★ ▐ويژه نامه ميلاد فرخنده شمس الضحي ٬ مولا علي بن موسي الرضا (ع)▐★*★ ▐

[نرگس منتظر]

طلوع زیباى شمس الشموس
از مشرق کرامت و رأفت
مبارک!

[تنهاباخدا]

ذاکر
یا رضا جان کن مدد بر خوانِ تو مهمان منم
در شبِ میلادِ تو دلْ‌تشنه‌ی درمان منم
دست من از عیدی لطف و شفاعت خالی است
پادشاهی من گدایم، دست بر دامان منم
در بیابان خطا گم کرده‌ام راهِ نجات
ضامن آهویی و آهوی سرگردان منم
هشتمین نور و دهم مولای خوبان یا رضا
ده پناهم بی‌پناهم در جهان، حیران منم
عهد کردم تا نگیرم حاجتم را ای رئوف
تا سحر کوبم درِ میخانه و گریان منم
دست بر هم می‌زنم همچون تمامِ عاشقان
تا کنم جلب نظر ‌جانا، که دست افشان منم
نوش کردم باده‌ی مهرِ تو را از کودکی
تا به پیری ذاکر این ذکرِ یا سلطان منم

[خادمه زینب کبری(س)]

روش برخورد امام با مردم

مرحوم شیخ طوسى رضوان اللّه تعالى علیه در كتاب رجال خود آورده است : در یكى از روزها، عدّه اى از دوستان امام رضا علیه السلام در منزل آن حضرت گرد یكدیگر جمع شده بودند و یونس بن عبدالرّحمن نیز كه از افراد مورد اعتماد حضرت و از شخصیّت هاى ارزنده بود، در جمع ایشان حضور داشت .
هنگامى كه آنان مشغول صحبت و مذاكره بودند، ناگهان گروهى از اهالى بصره اجازه ورود خواستند.
امام علیه السلام ، به یونس فرمود: داخل فلان اتاق برو و مواظب باش هیچ گونه عكس العملى از خود نشان ندهى ؛ مگر آن كه به تو اجازه داده شود.
آن گاه اجازه فرمود و اهالى بصره وارد شدند و بر علیه یونس ، به سخن چینى و ناسزاگوئى آغاز كردند.
و در این بین حضرت رضا علیه السلام سر مبارک خود را پائین انداخته بود و هیچ سخنى نمى فرمود؛ و نیز عكس العملى ننمود تا آن كه بلند شدند و ضمن خداحافظى از نزد حضرت خارج گشتند.
بعد از آن ، حضرت اجازه فرمود تا یونس از اتاق بیرون آید.
یونس با حالتى غمگین و چشمى گریان وارد شد و حضرت را مخاطب قرار داد و اظهار داشت :
یاابن رسول اللّه ! من فدایت گردم ، با چنین افرادى من معاشرت دارم ، در حالى كه نمى دانستم درباره من چنین خواهند گفت ؛ و چنین نسبت هایى را به من مى دهند.

امام رضا علیه السلام با ملاطفت ، یونس بن عبدالرّحمان را مورد خطاب قرار داد و فرمود: اى یونس ! غمگین مباش ، مردم هر چه مى خواهند بگویند، این گونه مسائل و صحبت ها اهمیّتى ندارد، زمانى كه امام تو، از تو راضى و خوشنود باشد هیچ جاى نگرانى و ناراحتى وچود ندارد.
اى یونس ! سعى كن ، همیشه با مردم به مقدار كمال و معرفت آن ها سخن بگوئى و معارف الهى را براى آن ها بیان نمائى .
و از طرح و بیان آن مطالب و مسائلى كه نمى فهمند و درک نمى كنند، خوددارى كن .

اى یونس ! هنگامى كه تو دُرّ گرانبهائى را در دست خویش دارى و مردم بگویند كه سنگ یا كلوخى در دست تو است ؛ و یا آن كه سنگى در دست تو باشد و مردم بگویند كه درّ گرانبهائى در دست دارى ، چنین گفتارى چه تاثیرى در اعتقادات و افكار تو خواهد داشت ؟ و آیا از چنین افكار و گفتار مردم ، سود و یا زیانى بر تو وارد مى شود؟! یونس با فرمایشات حضرت آرامش یافت و اظهار داشت : خیر، سخنان ایشان هیچ اهمیّتى برایم ندارد.
امام رضا علیه السلام مجدّدا او را مخاطب قرار داد و فرمود:
اى یونس ! غمگین مباش ، مردم هر چه مى خواهند بگویند، این گونه مسائل و صحبت ها اهمیّتى ندارد، زمانى كه امام تو، از تو راضى و خوشنود باشد هیچ جاى نگرانى و ناراحتى وچود ندارد.اى یونس ! سعى كن ، همیشه با مردم به مقدار كمال و معرفت آن ها سخن بگوئى و معارف الهى را براى آن ها بیان نمائى .

اى یونس ، بنابر این چنانچه راه صحیح را شناخته، همچنین حقیقت را درك كرده باشى؛ و نیز امامت از تو راضى باشد، نباید افكار و گفتار مردم در روحیّه ، اعتقادات و افكار تو كمترین تاثیرى داشته باشد؛ مردم هر چه مى خواهند، بگویند.(1)

اگر توبه نمایند، نجات یابند؟!

در بعضى از روایات آمده است :

روزى یكى از منافقین به حضرت ابوالحسن ، امام رضا علیه السلام عرضه داشت : بعضى از شیعیان و دوستان شما خمر (شراب مست كننده ) مى نوشند؟!
امام علیه السلام فرمود: سپاس خداوند حكیم را، كه آن ها در هر حالتى كه باشند، هدایت شده ؛ و در اعتقادات صحیح خود ثابت و مستقیم مى باشند.
سپس یكى دیگر از همان منافقین كه در مجلس حضور داشت ، به امام علیه السلام گفت : بعضى از شیعیان و دوستان شما نبیذ مى نوشند؟!
حضرت فرمود: بعضى از اصحاب رسول اللّه صلى الله علیه و آله نیز چنین بودند.منافق گفت : منظورم از نبیذ، آب عسل نیست ؛ بلكه منظورم شراب مست كننده است .
ناگاه حضرت با شنیدن این سخن ، عرق بر چهره مبارك حضرت ظاهر شد و فرمود: خداوند كریم تر از آن است كه در قلب بنده مؤمن علاقه به خمر و محبّت ما اهل بیت رسالت را كنار هم قرار دهد و هرگز چنین نخواهد بود.
سپس حضرت لحظه اى سكوت نمود؛ و آن گاه اظهار داشت :
اگر كسى چنین كند؛ و نسبت به آن علاقه نداشته باشد و از كرده خویش پشیمان گردد، در روز قیامت مواجه خواهد شد با پروردگارى مهربان و دلسوز، با پیغمبرى عطوف و دل رحم ، با امام و رهبرى كه كنار حوض كوثر مى باشد؛ و دیگر بزرگانى كه براى شفاعت و نجات او آمده اند. ولیكن تو و امثال تو در عذاب دردناک و سوزانِ برهوت گرفتار خواهید بود.(2)

پی نوشت ها:
1. بحارالا نوار: ج 2، ص 65، ح 5، به نقل از كتاب رجال كشّى .
2. بحارالا نوار: ج 27، ص 314، ح 12، به نقل از مشارق الا نوار: ص 246

منبع: چهل داستان و چهل حدیث،از امام رضا علیه السلام عبداللّه صالحى

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

خراسان در شب میلاد تو، عزیزترین جای عالم است.

امشب عطر زعفران و گلاب، عطر عود و اسپند،
از زمین به آسمان راه میگشاید

و تمام عرش‌نشینان، چراغانی شهری را به هم نشان میدهند
که خورشیدی شبانه‌روز در خاکش پرتوافشانی می‌کند.

امشب نگاه فرشتگان به مشرق ایران دوخته شده
و تمام دلها به‌سوی طوس پر میکشد.

همه دلها امشب حسرت پرواز دارند،
حسرت داشتن دو بال سبک‌بار که بیوقفه به‌سوی تو پر بگشایند

و شادباش میلادت را بر ضریح تقرب بوسه زنند.
چه مبارک سحری و چه فرخنده شبی است!

کبوتران در آسمان حرم میرقصند و میان زمین و آسمان مرددند،
مانده اند در زمین بمانند و شوق و شادی زائران تو را ببینند
یا آنکه به آسمان پر بگشایند و با دست‌افشانی فرشتگان همراه شوند.

کبوتران، همه سپیدپوشند امشب و همه پیام سرور بر لب دارند.
کبوتران امشب در حریم تو چه عزیزند، چه گران‌قدرند!

امشب عاشقان تو به یمن شادی میلادت،
دست نوازش و ارادت خویش را بر سر کبوتران تو میکشند
و به سرسلامتی ات، بر سنگ‌فرش‌های حرم بذر عشق می‌پاشند،

کبوتران را بوسه میزنند و دوستشان دارند؛
چرا که کبوتر، نشانی از مهر و بی‌همتایی تو دارد.

امشب هیچ اشک شوقی دست از ضریح تو نمی‌کشد
و هیچ حاجتمند امیدواری از گنبد تو چشم بر نمیدارد.
این عید عاشقانه را تو بی شک،
با اجابت تمام حاجت ها عاشقانه تر میکنى.

مشهد، چراغانی عاشقانهای است
که نور پرفروغش تمام زمین را روشن کرده است.

مشهد، گنبد و گلدسته و نقاره است که هر دل عاشقی را کبوتر میکند
و هر کبوتر، دعاهای زخمی اش را مدام به چهار سوی حرم آواز میخواند.

مشهد، ضریح چهارگوشه ای است که در هر گوشه خویش
مهربانی خدا را دارد و استجابت بی‌دریغ.

مشهد، قرارگاه اشک است. اشکهای بی‌قراری
که دامان ولایت نور را چنگ میزنند
و خویش را به امید درمان دردها به امام مهربان میرسانند.

مشهد، التماس دعاست، التماس استجابت، التماس عنایت عشق
و تکان‌خوردن شانه های گریان و لبخند دعاهای به اجابت رسیده
و بوسه های شکرانه به ضریح و پنجره های فولاد.

مشهد، چادرهای نمازی است که اشکهای بیدریغ در برمیگیرند،
دستهای لرزانی است که گونه های به اشک نشسته را پاک میکنند
و چشمهای سرگردانی است که در پی اجابت،
تمام نگاههایشان به جانب کرامت و رأفت خورشید است.

[خادمه زینب کبری(س)]

دعاى امام رضا علیه السلام در رهایى از غم و اندوه

بارالها!
تو اطمینان من در هر اندوهى،
و امید من در هر سختى،
و در هر امرى كه بر من وارد شود، توشه‌ام تواى،
چه بسیار گرفتاری‌ها كه ...
قلب‌ها در آن ناتوان،
و چاره‌اندیشى در آن بى‌فایده،
و كارها در آن بى اثر،
و دوران و نزدیكان و دوستان در آن درمانده،
و دشمن در آن شاد مى‌گردد،
آن گرفتارى را با تو در میان گذارده،
و شكایت آن را نزد تو آوردم،
در حالى كه در آن تنها امیدم به تو است و نه جز تو،
و تو گشایش عطا فرمودى؛
و آن را برطرف ساختى
و مرا كفایت كردى .
پس تو صاحب هر نعمت،
و برطرف كننده هر نیاز،
و منتهاى هر خواسته‌اى،
پس سپاس فراوان بر تو و برترین منّت از آن ِ توست، به نعمت تو كارهاى نیك كامل مى‌شود.
اى شناخته شده‌اى كه با كارهاى نیك سرشناسى،
و اى كسى كه به كار نیك ستوده‌اى !
مرا از كارهاى نیكت بهره‌مند ساز تا از كار نیك جز تو بى‌نیاز شوم،
به رحمتت اى مهربان‌ترین بخشایندگان!

منبع:سایت امام رضا علیه السلام

[خادمه زینب کبری(س)]

احادیث از امام رضا علیه السلام:

امام رضا علیه السلام فرمودند:
مَـن فـرّج عن مـومـن فـرّج الله عَن قَلبه یـَوم القیمة؛
هر كس اندوه و مشكلى را از مومنى بر طرف نماید خداوند در روز قیامت انـدوه را از قلبش بر طرف سازد.
(اصول كافى، ج 3، ص 268)

حضرت امام رضا (علیه السلام) می فرمایند:
هر کس در مجلس که یاد و اسم ما در آن زنده نگه داشته می شود بنشیند، در آن روزی که دلها می میرد دل او نمی میرد.
امالی شیخ صدوق، ص 68.

حضرت امام رضا (علیه السلام) می فرمایند:
هر کس به خاطر خداوند برادری به دست آورد، خانه ای در بهشت به دست آورده است.
ثواب الاعمال، ص 182.

حضرت امام رضا(علیه السلام) می فرمایند:
عَلَيكَ بِطاعَةِ الأبِ وَبِرِّهِ وَالتَّوَاضُعِ والخُضُوعِ وَالإعظَامِ وَالإكْرَامِ لَهُ وَ حَفْضِ الصَّوْتِ بِحَضْرَتِةِ؛
بر تو باد كه از پدر فرمانبرداري كني ، به او نيكي كني ، دربرابرش فروتني وكرنش وبزرگداشت واحترام داشته باشي وصدايت را در حضور او پايين بياوري.
فقه الرضاعلیه السلام،ص 334

حضرت امام رضا(علیه السلام) می فرمایند:
مَنْ فَرَّجَ عَنْمُؤمِنٍ فَرَّجَ اللهُ وَعَنْ قَلْبِهِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ.
كسي كه گره ازكارمؤمني بگشايد وشادش كند، خداوند هم درروزقيامت ، كاربسته‌ي او را مي‌گشايد.
اصول كافي ، ج2،‌ ص200

[salamekhoda]

میلاد شمس الشموس الامام الرئوف

ابالحسن
دربين عرب رسم است که اگر بخواهندکسي را با احترام صدا بزنند، اسم او را صدا نمي زنند وبه جايش از کنيه او استفاده مي کنند کنيه، لقبي است که با «اب» يا «ام» شروع مي شود؛ يعني پدر فلاني ويا مادر فلاني. معمولاً کنيه هر کسي را با استفاده از اسم فرزند بزرگ تر يا مشهورتر فرد مي سازند؛ ولي گاهي هم هست که قبل از به دنيا آمدن فرزند مي خواهند به يک نفر احترام بگذارند واورا با کنيه صدا بزنند درباره امام رضا(ع) هم همين اتفاق افتاده است . با اينکه امام (ره) خيلي دير صاحب پسر شدند (امام محمد تقي يا جواد (ع)) اما به امام ازهمان جواني کنيه داده بودند. از آنجا هم که آن حضرت سومين فرد از آل علي (ع) بود که اسم علي داشت (بعد از امام اول وچهارم)، کنيه جدشان - يعني امام علي (ع) - را به ايشان دادند و آن حضرت را «ابوالحسن» صدا مي زند. اين کنيه را ظاهراً امام موسي کاظم(ع) براي حضرت انتخاب کردند. معمولاً درکتب شيعه از آن حضرت به عنوان ابوالحسن ثاني ياد مي شود. ابوالحسن خالي يا باقيد اول که امام علي (ع) هستند وابوالحسن ثالث، امام دهم حضرت علي بن محمد امام هادي (ع) هستند.

[salamekhoda]

ثامن، ثامن الائمه يا ثامن الحجج
از آنجا که درزمان امام موسي کاظم(ع) ، انحرافي درمسير تشيع صورت گرفت وگروهي برادر بزرگ تر آن امام - يعني اسماعيل پسر امام صادق (ع) را امام هفتم خواندند، پس از آغاز امامت امام رضا(ع) درسال 183 قمري، پيروان ايشان تاکيد فراواني بر لقب «ثامن» يا هشتم داشتند تا آن اشتباه ديگر تکرار نشود .از نکات جالب تاريخ اينکه امام هشتم شيعيان، معاصر مامون عباسي بود که هشتمين خليفه عباسي به حساب مي آيد.

[salamekhoda]

رئوف
اين لقبي است که بعد از شهادت امام به آن حضرت داده شده ودليلش شهرت ايشان به برآورده کردن حوائج زائران است. اولين بار در«عيون اخبار الرضا» نوشته شيخ صدوق (متوفاي 381ق) اين لقب آمده وبعد از آن توسط ديگران استفاده شده است.

[salamekhoda]

رضا
معروف ترين لقب امام هشتم رضاست. اما جالب است بدانيد که اين لقب را دشمن امام(ع) يعني مامون به آن حضرت داده بود. چنان که طبري و ديگران مي نويسند، بعد از ولايتعهدي امام (ع) مامون دستور دادبه نام آن حضرت سکه بزنند. روي اين سکه ها که الان درموزه آستان قدس است. نوشته شده: