#*✿*# ولايت ائمه اطهار عليهم السلام ٬ روح عبادات#*✿*#

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

امام صادق علیه السلام فرموند:
«أَ لَا تَرَى كَيْفَ اشْتَرَطَ وَ لَمْ تَنْفَعْهُ التَّوْبَةُ أَوِ الْإِيمَانُ وَ الْعَمَلُ الصَّالِحُ حَتَّى اهْتَدَى وَ اللَّهِ لَوْ جَهَدَ أَنْ يَعْمَلَ مَا قُبِلَ مِنْهُ حَتَّى يَهْتَدِيَ، قَالَ قُلْتُ إِلَى مَنْ جَعَلَنِيَ اللَّهُ فِدَاكَ؟ قَالَ إِلَيْنَا؛(4)
آيا نمي‌بيني چطور شرط كرده كه توبه؛ ايمان و عمل صالح، نفعي نمي‌رساند تا اينكه هدايت شود؟ والله اگر براي عملي تلاش كند، قبول نمي‌شود؛ مگر اينكه هدايت شود. راوي پرسيد به چه كسي هدايت شود؟ فرمودند: بايد به سوي ما هدايت شود.»

و همچنين در تفسير همين آيه از ابوذر از پيامبر صلی الله علیه وآله نقل شده است كه فرمودند:
«قَالَ: آمَنَ بِمَا جَاءَ بِهِ مُحَمَّدٌ صلی الله علیه وآله وَ عَمِلَ صَالِحاً قَالَ أَدَاءُ الْفَرَائِضِ، ثُمَّ اهْتَدَى إِلَى حُبِّ آلِ مُحَمَّد؛ (5)
پيامبر صلی الله علیه وآله فرمود:
ايمان آورد به آنچه محمد صلی الله علیه وآله آورده است و عمل صالح انجام دهد؛ يعني واجبات را انجام دهد، سپس هدايت شود؛ يعني هدايت شود به حبّ آل محمد علیهم السلام.»
پس عمل صالح و ايمان مقبول نيست؛ مگر اينكه به ولايت ائمه علیهم السلام هدايت شود.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

3. «عن ميسر بياع الزطي قال:
دَخَلْتُ عَلَى أَبِي عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام فَقُلْتُ لَهُ جُعِلْتُ فِدَاكَ إِنَّ لِي جَاراً لَسْتُ أَنْتَبِهُ إِلَّا بِصَوْتِهِ إِمَّا تَالِيَا كِتَابَهُ يُكَرِّرُهُ وَ يَبْكِي وَ يَتَضَرَّعُ وَ إِمَّا دَاعِياً فَسَأَلْتُ عَنْهُ فِي السِّرِّ وَ الْعَلَانِيَةِ فَقِيلَ لِي إِنَّهُ مُجْتَنِبٌ لِجَمِيعِ الْمَحَارِمِ قَالَ فَقَالَ علیه السلام يَا مُيَسِّرُ يَعْرِفُ شَيْئاً مِمَّا أَنْتَ عَلَيْهِ قَالَ قُلْتُ اللَّهُ أَعْلَمُ قَالَ فَحَجَجْتُ مِنْ قَابِلٍ فَسَأَلْتُ عَنِ الرَّجُلِ فَوَجَدْتُهُ لَا يَعْرِفُ شَيْئاً مِنْ هَذَا الْأَمْرِ فَدَخَلْتُ عَلَى أَبِي عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام فَأَخْبَرْتُهُ بِخَبَرِ الرَّجُلِ فَقَالَ لِي مِثْلَ مَا قَالَ فِي الْعَامِ الْمَاضِي يَعْرِفُ شَيْئاً مِمَّا أَنْتَ عَلَيْهِ قُلْتُ لَا قَالَ يَا مُيَسِّرُ أَيُّ الْبِقَاعِ أَعْظَمُ حُرْمَةً قَالَ قُلْتُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ ابْنُ رَسُولِهِ أَعْلَمُ قَالَ يَا مُيَسِّرُ مَا بَيْنَ الرُّكْنِ وَ الْمَقَامِ رَوْضَةٌ مِنْ رِيَاضِ الْجَنَّةِ وَ مَا بَيْنَ الْقَبْرِ وَ الْمِنْبَرِ رَوْضَةٌ مِنْ رِيَاضِ الْجَنَّةِ وَ لَوْ أَنَّ عَبْداً عَمَّرَهُ اللَّهُ فِيمَا بَيْنَ الرُّكْنِ وَ الْمَقَامِ وَ فِيمَا بَيْنَ الْقَبْرِ وَ الْمِنْبَرِ يَعْبُدُهُ أَلْفَ عَامٍ ثُمَّ ذُبِحَ عَلَى فِرَاشِهِ مَظْلُوماً كَمَا يُذْبَحُ الْكَبْشُ الْأَمْلَحُ ثُمَّ لَقِيَ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ بِغَيْرِ وَلَايَتِنَا لَكَانَ حَقِيقاً عَلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ أَنْ يُكِبَّهُ عَلَى مَنْخِرَيْهِ فِي نَارِ جَهَنَّم؛ (10)

ميسّر بيّاع زطّى گويد:
نزد امام صادق علیه السلام رفتم و عرض كردم: فدايت شوم! همسايه اى دارم كه با صداى او از خواب برمى خيزم؛ يا قرآن مى خواند و آيات را تكرار مى كند و مى گريد و مى نالد و يا دعا مى كند. از ديگران دربارۀ كارهاى او در نهان و آشكار پرسيدم، گفتند: او از حرامها پرهيز مى كند.

امام علیه السلام فرمود: اى ميسّر! آيا بر آنچه تو معتقدى، اعتقاد دارد؟
عرض كردم: خدا داناتر است.

راوى گويد كه سال آينده حج گزاردم و از اعتقاد آن مرد پرسيدم و دريافتم كه ولايت اهل بيت علیهم السلام را باور ندارد.

نزد امام صادق علیه السلام رفتم و ديگر بار در بارۀ آن مرد سخن گفتم. امام علیه السلام مانند سال گذشته از من پرسيد: آيا به آنچه تو معتقدى، اعتقاد دارد؟

عرض كردم: نه. فرمود: اى ميسّر! كدام قسمت زمين حرمت دارتر است؟

عرض كردم: خدا و پيامبرش و فرزند پيامبر خدا داناترند.

فرمود: اى ميسّر! ميان ركن و مقام باغى از باغهاى بهشت است و ميان قبر پيامبر خدا صلی الله علیه وآله و منبرش باغى [ديگر] از باغهاى بهشت.

به خدا سوگند! اگر خداوند بنده اى را عمر دراز دهد و او ميان ركن و مقام و قبر و منبر پيامبر خدا صلی الله علیه وآله خداوند را هزار سال عبادت كند، سپس همان گونه كه قوچى زيبا را سر ببرند، او را در بسترش مظلومانه سر ببرند، پس آنگاه خدا را بدون ولايت ما ديدار كند، خداى گرامى و بزرگ را سزد كه او را بر روى صورت به دوزخ افكند.»

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

4. عامر بن کثیر سرّاج از ابوالجارود نقل کرده است که گفت:
در مکّه یا منَی به امام باقر علیه السلام عرض کردم:
ای فرزند رسول خدا صلی الله علیه وآله چقدر حاجیان فراوانند!
امام علیه السلام فرمود:
«مَا أَقَلَّ الْحَاجَّ مَا يُغْفَرُ إِلَّا لَكَ وَ لِأَصْحَابِكَ وَ لَا يُتَقَبَّلُ إِلَّا مِنْكَ وَ مِنْ أَصْحَابِك ؛(11)
چقدر حاجيان اندكند! خداوند، تنها تو و ياران تو را مى آمرزد و عملي را جز از تو و يارانت نمى پذيرد.»

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

5. «عن ابي‌عبدالله علیه السلام:

يَا مُعَلَّى! لَوْ أَنَّ عَبْداً عَبَدَ اللَّهَ مِائَةَ عَامٍ مَا بَيْنَ الرُّكْنِ وَ الْمَقَامِ يَصُومُ النَّهَارَ وَ يَقُومُ اللَّيْلَ حَتَّى يَسْقُطَ حَاجِبَاهُ عَلَى عَيْنَيْهِ وَ تَلْتَقِيَ تَرَاقِيهِ هَرَماً جَاهِلًا لِحَقِّنَا لَمْ يَكُنْ لَهُ ثَوَاب ؛(12)

امام صادق علیه السلام فرمود:
اى معلّى! اگر بنده اى صد سال بين ركن و مقام عبادت خدا را پيشه كند، روزها را روزه بدارد و شبها به عبادت برخيزد، تا آنگاه كه به سبب پيرى ابروانش بر ديدگانش فرو افتد و استخوانهاى ترقوه اش به هم رسند؛ ولى به حقّ ما ناآگاه باشد، پاداشى براي او نباشد.»

تعداد اين روايات در منابع روايي زياد است و از اين روايات مي‌فهميم كه :
عبوديّت به كثرت عبادت نيست؛ بلكه به خضوع و تسليم قلبي در برابر رهبری حق است، و كثرت عبادت بدون تسليم شدن در مقابل وليّ الهي ارزشي ندارد.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

عقل
دليل عقلي (با یک مقدّمۀ شرعی) نيز بر اين مطلب اقامه شده است با اين تقرير كه:
در روايات اهل بيت علیهم السلام، اين مطلب مسلّم است كه اسلام غير از ايمان است و اسلام براي صحّت نكاح، حفظ دماء و امور دنيوي است؛ ولي ايمان، خضوع و تسليم قلبي در برابر اوامر خداست و اطاعت از اوليای الهي، چنانكه امام صادق علیه السلام در جواب شخصي كه از فرق بين اسلام و ايمان پرسيده بود، فرمود:

«الْإِسْلَامُ هُوَ الظَّاهِرُ الَّذِي عَلَيْهِ النَّاسُ شَهَادَةُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَ أَنَّ مُحَمَّداً رَسُولُ اللَّهِ وَ إِقَامُ الصَّلَاةِ وَ إِيتَاءُ الزَّكَاةِ وَ حِجُّ الْبَيْتِ وَ صِيَامُ شَهْرِ رَمَضَانَ فَهَذَا الْإِسْلَامُ وَ قَالَ الْإِيمَانُ مَعْرِفَةُ هَذَا الْأَمْرِ مَعَ هَذَا فَإِنْ أَقَرَّ بِهَا وَ لَمْ يَعْرِفْ هَذَا الْأَمْرَ كَانَ مُسْلِماً وَ كَانَ ضَالًّا؛(13)

اسلام همين صورت ظاهرى است كه مردم دارند؛ يعنى شهادت دادن به "لااله الا الله و محمد رسول الله" و نماز گزاردن، زكات دادن، حج خانۀ كعبه و روزۀ ماه رمضان. اين اسلام است؛ اما ايمان معرفت اين امر [ولايت] است، با اين [صورت ظاهرى كه بيان شد]، پس اگر كسى به آنها اقرار كند و به اين امر [ولايت] عارف نباشد، مسلمان است و گمراه.»

و نیز آيه:
(( قالَتِ الْأَعْرابُ آمَنَّا قُلْ لَمْ تُؤْمِنُوا وَ لكِنْ قُولُوا أَسْلَمْنا وَ لَمَّا يَدْخُلِ الْإيمانُ في قُلُوبِكُم ))؛ (14)
«اعراب مي‌گويند: ايمان آورديم، بگو: ايمان نياورديد؛ بلكه اسلام آورده‌ايد و هنوز ايمان در قلوب شما داخل نشده است.» بر اين مطلب دلالت دارد.

پس ايمان غير از اسلام است و شرط تحقّق آن، پذيرش ولايت اهل بيت علیهم السلام و ثواب اخروي مربوط به ايمان است، نه اسلام.

از طرفي، بدون ولايت ايمان فاسد است، پس به تبع آن عمل و عبادت كه فرع ايمان است، باطل خواهد بود. و از اینرو در زيارت «جامعه كبيره» فرموده‌اند:
«بِمُوَالاتِكُمْ تُقْبَلُ الطَّاعَةُ الْمُفْتَرَضَة؛
با ولایت شما طاعات واجب (از ما) پذیرفته می شود.»

به عبارت ديگر، عبادت توجه و انقياد قلبي به خداوند متعال است، و توجه به او بدون ولايت ائمه علیهم السلام حاصل نمي‌شود؛ چون ايشان علیه السلام وجه الله و اسماء الله و مظاهر خداوند متعال بين مردم هستند، و از طرفي ائمه علیهم السلام «ادلاء الي صراط الله» هستند و لازمۀ اين مقامات اين است كه بدون شناخت آن، عبادت حاصل نمي‌شود. (15) پس قبولي عبادات طبق ادلۀ نقلي و عقلي به قبول ولايت وابسته است.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

6. ولايت پذيري بیشتر، نتيجۀ عبادت صحيح

اگر عبادت به صورت صحيح انجام گيرد، و مورد قبول خداوند متعال باشد، نتيجۀ آن «معرفت» بیشتر است، پس شناخت خداوند، با شناخت امام معصوم علیه السلام ميّسر است، و اگر عبادت باعث ازدياد معرفت نسبت به خداوند متعال باشد، حتماً قبل از آن معرفت نسبت به امام افزوده خواهد شد، و از آيه:
(( لَئِنْ شَكَرْتُمْ لَأَزِيدَنَّكُم )) ؛(16)
«اگر شكر كنيد، بر [نعمت] شما مي‌افزايم.»
نيز می توان فهميد كه اگر انسان با قبول ولايت، عبادت كند، نتيجه‌اش معرفت كامل، خواهد بود؛ چون نعمت ولايت بزرگ ترين نعمت و شكرانۀ آن، تسليم شدن در برابر آن است، پس نتيجۀ عبادت مقبول، ثبات در صراط مستقيم و افزايش معرفت به ولايت است.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ولايت در اديان گذشته و اثر آن در عبادت

اگر از ديدگاه روايات اهل بيت علیهم السلام؛ به اديان گذشته نظر كنيم، مي‌يابيم كه اولاً: پیروان هر ديني موظّف به قبول ولايت وليّ الهي در زمان خودشان بودند و بدون ولايت نبيّ يا وصيّ آن زمان، عبادتشان مورد قبول نبوده‌ است، چنانكه در روايتي، «شيخ مفيد» با سند خود از «محمد بن مسلم» از امام باقر يا امام صادق علیهما السلام نقل كرده:

«قُلْتُ لَهُ: إِنَّا نَرَى الرَّجُلَ مِنَ الْمُخَالِفِينَ عَلَيْكُمْ لَهُ عِبَادَةٌ وَ اجْتِهَادٌ وَ خُشُوعٌ فَهَلْ يَنْفَعُهُ ذَلِكَ شَيْئاً فَقَالَ يَا مُحَمَّدُ إِنَّمَا مَثَلُنَا أَهْلَ الْبَيْتِ مَثَلُ أَهْلِ بَيْتٍ كَانُوا فِي بَنِي إِسْرَائِيلَ وَ كَانَ لَا يَجْتَهِدُ أَحَدٌ مِنْهُمْ أَرْبَعِينَ لَيْلَةً إِلَّا دَعَا فَأُجِيبَ وَ إِنَّ رَجُلًا مِنْهُمُ اجْتَهَدَ أَرْبَعِينَ لَيْلَةً ثُمَّ دَعَا فَلَمْ يُسْتَجَبْ لَهُ فَأَتَى عِيسَى ابْنَ مَرْيَمَ علیهما السلام يَشْكُو إِلَيْهِ مَا هُوَ فِيهِ وَ يَسْأَلُهُ الدُّعَاءَ لَهُ فَتَطَهَّرَ عِيسَى وَ صَلَّى ثُمَّ دَعَا فَأَوْحَى اللَّهُ إِلَيْهِ يَا عِيسَى إِنَّ عَبْدِي أَتَانِي مِنْ غَيْرِ الْبَابِ الَّذِي أُوتَى مِنْهُ إِنَّهُ دَعَانِي وَ فِي قَلْبِهِ شَكٌّ مِنْكَ فَلَوْ دَعَانِي حَتَّى يَنْقَطِعَ عُنُقُهُ وَ تَنْتَشِرَ أَنَامِلُهُ مَا اسْتَجَبْتُ لَهُ فَالْتَفَتَ عِيسَى علیه السلام فَقَالَ: تَدْعُوا رَبَّكَ وَ فِي قَلْبِكَ شَكٌّ مِنْ نَبِيِّهِ فَقَالَ يَا رُوحَ اللَّهِ وَ كَلِمَتَهُ قَدْ كَانَ وَ اللَّهِ مَا قُلْتَ فَاسْأَلِ اللَّهَ أَنْ يَذْهَبَ بِهِ عَنِّي فَدَعَا لَهُ عِيسَى علیه السلام فَتَقَبَّلَ اللَّهُ مِنْهُ وَ صَارَ فِي حَدِّ أَهْلِ بَيْتِهِ كَذَلِكَ نَحْنُ أَهْلَ الْبَيْتِ لَا يَقْبَلُ اللَّهُ عَمَلَ عَبْدٍ وَ هُوَ يَشُكُّ فِينَا؛(17)
محمّد بن مسلم گويد:
به امام باقر يا امام صادق علیهما السلام عرض كردم: ما پاره اى از مخالفين شما را مى بينيم كه در عبادت كوشا و داراى خشوع فراوانى هستند، آيا اينها براى ايشان سودى دارد؟
فرمود: اى محمّد! همانا مثل ما اهل بيت علیهم السلام با شما مردم مثل آن خاندان در بنى اسرائيل است كه كسى از آنها نبود كه چهل شب در عبادت بكوشد؛ جز اينكه وقتى دعا مى كرد، مستجاب مى شد.

مردى از آنان مدّت چهل شب به عبادت پرداخت و بعد دعا كرد؛ امّا مستجاب نشد، نزد عيسى علیه السلام رفته و از آنچه بر او گذشته بود گلايه كرد و از آن حضرت التماس دعا نمود. عيسى علیه السلام وضو كرد و نماز خواند و دعا كرد. خداوند به او وحى فرستاد كه اى عيسى! اين بنده ام از غير آن دري كه بايد نزد من آيند، نزد من آمده است، او مرا خوانده، در حالى كه در نبوّت تو در شكّ است بنا بر این، اگر به اندازه اى مرا بخواند كه گردنش قطع و بندهايش از هم بگسلد، من دعايش را مستجاب نخواهم كرد. عيسى علیه السلام به وى رو كرده، فرمود: پروردگارت را مى خوانى و در دل خود به پيامبرش شك دارى؟ گفت: اى روح و كلمه خدا! به خدا سوگند همين طور است كه مى فرمایى. از خداوند بخواه كه اين شك را از دل من بزدايد. عيسى علیه السلام براى وى دعا كرد و خداوند از وى پذيرفت، و او در حدّ ساير افراد خاندان خويش قرار گرفت. ما خاندان نيز اين چنين هستيم؛ خداوند عمل بنده اى را كه در باره ما شك دارد، قبول نمى فرمايد.»

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ثانياً: خداوند متعال از پيامبران و اوصياي گذشته عهد گرفته كه ولايت اميرالمؤمنين علیه السلام و ائمه علیهم السلام را قبول كنند و با اين شرط به نبوت مبعوث شده اند: «عن ابن مسعود قال:
قال رسول اللّه صلی الله علیه وآله: مَلَكٌ قَدْ أَتَانِي فَقَالَ يَا مُحَمَّدُ سَلْ مَنْ أَرْسَلْنَا قَبْلَكَ مِنْ رُسُلِنَا عَلَى مَا بُعِثُوا فَقُلْتُ مَعَاشِرَ الرُّسُلِ وَ النَّبِيِّينَ عَلَى مَا بَعَثَكُمُ اللَّهُ قَبْلِي قَالُوا عَلَى وَلَايَتِكَ يَا مُحَمَّدُ وَ وَلَايَةِ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ علیهما السلام ؛(18) .
پيامبر صلی الله علیه وآله فرمود: (در معراج) ملكي نزد من آمد و گفت: از پيامبران قبل از خودت بپرس که بر چه اساسي مبعوث شده‌اند؟ گفتم: بر چه مبعوث شده‌ايد؟ جواب دادند: بر ولايت تو و ولايت علي بن ابيطالب علیهما السلام.»

و امام صادق علیه السلام فرمود:
«وَلَايَتُنَا وَلَايَةُ اللَّهِ الَّتِي لَمْ يَبْعَثْ الله نَبِيّاً قَطُّ إِلَّا بِهَا؛(19)
ولايت ما ولايت الله است كه خداوند هيچ پيامبري را مبعوث نكرده؛ مگر به آن (به شرط پذيرش آن).»

پس ولايت اهل بيت علیهم السلام در اديان گذشته، مقوّم رسالت انبيا علیهم السلام بوده، و ولايت اوليای الهي در هر ديني، بر امت آن واجب بوده است و بدون پذيرش آن، هيچ عملي از آنها پذيرفته نمي‌شد.
ايمان غير از اسلام است و شرط تحقّق آن، پذيرش ولايت اهل بيت علیهم السلام و ثواب اخروي مربوط به ايمان است، نه اسلام

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ولايت در زمان غيبت و اثر آن در عبادت

در زمان حضور امام معصوم علیه السلام كه پذيرفتن هر حكومتي غير از حاكميت امام علیه السلام جايز نيست و زير بار آن رفتن و مراجعه به قضات آنها براي گرفتن حق، حرام است.

در زمان غيبت نيز شيعه موظف است زير بار سلطان جور نرود، اگرچه امام معصوم علیه السلام غایب است و از طرفي وجود حكومت در جامعه امري ضروري است؛ (20) ولي در اين زمان نیز حاكم بايد مأذون از طرف خداوند متعال باشد، مانند فقهای عظام كه طبق روايات (21) در زمان غيبت «خلفاي امام زمان علیه السلام هستند.» (22)

و اگر كسي حكومت سلطان غير مأذون از طرف خدا را در اين زمان بپذيرد، عبادات او مورد قبول خداوند نخواهد بود، به اين مطلب در روايات مختلف اشاره شده است.

از جمله در روايتي امام باقر علیه السلام مي‌فرمايند:
«قال اللّه عز و جل: لَأُعَذِّبَنَّ كُلَّ رَعِيَّةٍ فِي الْإِسْلَامِ دَانَتْ بِوَلَايَةِ كُلِّ إِمَامٍ جَائِرٍ لَيْسَ مِنَ اللَّهِ وَ إِنْ كَانَتِ الرَّعِيَّةُ فِي أَعْمَالِهَا بَرَّةً تَقِيَّةً وَ لَأَعْفُوَنَّ عَنْ كُلِّ رَعِيَّةٍ فِي الْإِسْلَامِ دَانَتْ بِوَلَايَةِ كُلِّ إِمَامٍ عَادِلٍ مِنَ اللَّهِ وَ إِنْ كَانَتِ الرَّعِيَّةُ فِي أَعْمَالِهَا ظَالِمَةً مُسِيئَة؛ (23)

هر كس از رعيّت اسلامى به ولايت امام ستمگرى كه از طرف خدا منصوب نشده است، معتقد باشد، حتماً عذاب خواهم كرد؛ گرچه آن فرد از رعيّت در كارهايش نيكوكار و با تقوا باشد، و هر يك از افراد رعيّت اسلامى به ولايت امام عادلى كه از طرف خدا منصوب است، معتقد باشد، مورد بخشش قرار خواهم داد؛ گرچه آن رعيّت در كارهايش ستمگر و گناهكار باشد.»
اين روايت مطلق است، و وظيفۀ مؤمن را در هر زماني مشخص مي‌كند، امام حاضر باشد يا غایب.

روايات گوياي اين مطلب هستند كه در هر زماني؛ تسليم شدن در مقابل حق بهتر از عبادات و طاعات ظاهري است؛ البته همراه ولايت، عبادات نیز لازم است و ارزش دارد.

عبادت توجه و انقياد قلبي به خداوند متعال است، و توجه به او بدون ولايت ائمه علیهم السلام حاصل نمي‌شود

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

جايگاه ولايت و سازگاري آن با عدل الهي

ممكن است گفته شود: مردود بودن طاعات و عبادات به خاطر عدم پذيرش ولايت، چگونه با عدل الهي سازگار است؟

در جواب گفته مي‌شود: مستفاد از آيات و روايات اين است كه حقيقت عبادت تسليم شدن قلب انسان در برابر حق است و اگر كسي در برابر حق تسليم نشود، با حقيقت وجودش عاصي است؛ اگرچه در ظاهر كار نيك انجام دهد.

و همچنين نزد خداوند مهم اطاعت او در توحيد و قبول نبوت و ولايت است و بزرگ ترين گناهان شرك به خدا و انكار رسالت و ولايت مي‌باشد. و اگر بنده اي در اين سه مورد معصيت كند، مبغوض خداوند مي‌شود و اعمال ديگرش مورد قبول نخواهد بود.

پس كسي كه با حقيقت وجودش گنهكار است و بزرگ ترين گناهان را در هر لحظه با انكار ولايت، انجام مي‌دهد، عدالت اين است كه اعمال مشروط به آن قبول نباشد. (24)
چنانكه شيطان مدتها عبادت كرده بود؛ ولي چون تسليم حق نشد و در برابر وليّ الهي سر فرود نياورد، اعمال ظاهريش نفع نبخشيد و از درگاه الهي طرد شد.
زیرا:
نماز بي ولايت بي‎ نمازي است
عبادت نيست، نوعي حقه بازي است