به‌ مناسبت 20 مهر، روز بزرگداشت لسان الغيب حافظ شيرازي

[شهاب منتظر]

اي نسيم سحر آرامگه يار کجاست

منزل آن مه عاشق کش عيار کجاست


شب تار است و ره وادي ايمن در پيش

آتش طور کجا موعد ديدار کجاست


هر که آمد به جهان نقش خرابي دارد


در خرابات بگوييد که هشيار کجاس


آن کس است اهل بشارت که اشارت داند

نکته‌ها هست بسي محرم اسرار کجاست


هر سر موي مرا با تو هزاران کار است

ما کجاييم و ملامت گر بي‌کار کجاست


بازپرسيد ز گيسوي شکن در شکنش

کاين دل غمزده سرگشته گرفتار کجاست


عقل ديوانه شد آن سلسله مشکين کو

دل ز ما گوشه گرفت ابروي دلدار کجاست


ساقي و مطرب و مي جمله مهياست ولي

عيش بي يار مهيا نشود يار کجاست


حافظ از باد خزان در چمن دهر مرنج

فکر معقول بفرما گل بي خار کجاست

[مولاتی یا فاطمه الزهرا(س)]

ای صبا نکهتی از خاک ره یار بیار
ببر اندوه غم و مژده دیدار بیار

نکته روح فزا از دهن دوست بگو
نهمه خوش خبر از عالم اسرار بیار

تا معطّر کنم از لطف نسیم تو مشام
شمّه ای از نفحات نفس یار بیار

بوفای تو که خاک ره آن یار عزیز
بی غباری که پدید آید از اغیار بیار

گردی از رهگذر دوست به کوری رقیب
بهر آسایش این دیده خونبار بیار

خامی و ساده دلی شیوه جانبازان نیست
خبری از بر آن دلبر عیّار بیار

شکر آنرا که تو در عشرتی ای مرغ چمن
باسیران قفس مژده گلزار بیار

کام جان تلخ شد از صبر که کردم بی دوست
عشوه ای زان لب شیرین شکر یار بیار

روزگاریست که دل چهره ی مقصود ندید
ساقیا آن قدح آیینه کردار بیار

دلق حافظ به چه ارزد به می اش رنگین کن
وانگهش مست و خراب از سر بازار بیار

[مدینه* خادمه یاس فاطمی *]

یا رب آن آهوی مشکین به ختن بازرسان
وان سهی سرو خرامان به چمن بازرسان

دل آزرده ما را به نسیمی بنواز
یعنی آن جان ز تن رفته به تن بازرسان

ماه و خورشید به منزل چو به امر تو رسند
یار مه روی مرا نیز به من بازرسان

دیده‌ها در طلب لعل یمانی خون شد
یا رب آن کوکب رخشان به یمن بازرسان

برو ای طایر میمون همایون آثار
پیش عنقا سخن زاغ و زغن بازرسان

سخن این است که ما بی تو نخواهیم حیات
بشنو ای پیک خبرگیر و سخن بازرسان


آن که بودی وطنش دیده حافظ یا رب
به مرادش ز غریبی به وطن بازرسان

[*آیه های انتظار*]

20 مهر روز بزرگداشت

حضرت لسان الغیب *حافظ*

مبارک!

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

در تب کلمات

جهان، از دریچه نجوای گداخته ات می گذرد و سرشار می شود.
می جوشی تا در تبِ کلمات، عطشِ ویران کننده خاک
را فرو بنشانی ـ جاری تر از آب ـ با هیاهویی شگفت در کلمه تا کلمه ات.

جهان، گرد سرت می چرخد.
از هر چه خورشید گدازنده تر شده ای.
کلمات، تاب نمی آورندت.
بر مدار نظم پیچیده ای اندیشه ات را.
تو را خاموشی نخواهد بود.

بی خویشی و فرو ریخته در خویش.
کوچه های غلیظ شیراز را با بوی نارنجستان های کهن قدم زده ای.

کلمات، صفحه به صفحه، راز گلوی تو را به دنبال می کشند.
دستم لای صفحات می چرخد.

ایستاده ای و تمام ستاره ها بر مدار کلامت می چرخند.
ایستاده ای و جهانی مقابل بزرگی نامت حیرانند
که چگونه کلامت، خاک را مجذوب کرده و تا افلاک بال گرفته است.

از لبانت جویباری از عشق جاری است.
نامت را به آب های روان زده ای و به نسیم های گذرا.
همه جا سخن از توست.

هر صبح و شام، بیت بیت بر دهان شهر زمزمه می شوی؛
چون منشوری از رنگ های بدیعِ در حال تکثیر.

تو فراموش نمی شوی. نسیم، صدایت را گسترده است.
هیچ گاه بر لب طاقچه از یاد نمی روی.

در پهنه روزها و ثانیه ها می تراوی ـ شیوا ـ هنوز ایستاده ای
و ذهنت در عبور است.

«این راه را نهایت صورت کجا توان بست؟
کش صد هزار منزل بیش است در بدایت»

حمیده رضایی

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

چشمه خورشید




«فریاد حافظ»، قصه ای غریب و حدیثی عجیب است.
«اشک حافظ»، صبر را به دریا می افکند و دل
دردمندش فقط سرِ «درس عشق» دارد.

«سینه حافظ»، گنج یار است و میراثش: خُلد بَرین.
«جان حافظ»، عاریت دوست است و حالش، فالِ مُراد.

حافظ، اهل شب زنده داری و بندگی بارگاه دوست است.
حافظ، لطف سخن و طبع سلیم را به سیم و زَر، ترجیح می دهد
و با نظمی پریشان[!] نقاب از رخ اندیشه کنار می زند.

حافظ، به خیالی از یار، قانع است و گنج وصال را از «دعا» می طلبد؛
از خدا. حافظ، از آه نیم شبان، سر نمی کشد؛

در راه خاندان عشق، قدم می گذارد
تا «همت شحنه نجف، بدرقه رهش» شود.


مهدی خلیلیان

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

چشمه خورشید

«فریاد حافظ»، قصه ای غریب و حدیثی عجیب است.
«اشک حافظ»، صبر را به دریا می افکند
و دل دردمندش فقط سرِ «درس عشق» دارد.

«سینه حافظ»، گنج یار است و میراثش: خُلد بَرین.
«جان حافظ»، عاریت دوست است و حالش، فالِ مُراد.

حافظ، اهل شب زنده داری و بندگی بارگاه دوست است.
حافظ، لطف سخن و طبع سلیم را به سیم و زَر، ترجیح می دهد
و با نظمی پریشان[!] نقاب از رخ اندیشه کنار می زند.

حافظ، به خیالی از یار، قانع است و گنج وصال
را از «دعا» می طلبد؛ از خدا.

حافظ، از آه نیم شبان، سر نمی کشد؛
در راه خاندان عشق، قدم می گذارد
تا «همت شحنه نجف، بدرقه رهش» شود.

مهدی خلیلیان

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بیستم مهرماه ؛ سالروز ولادت بزرگترین غزل سرای
ایران زمین ؛ لسان الغیب ٰ حافظ شیرازی ست
این روز رو به حافظ دوستان عزیز تبریک عرض می کنم

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

حسّ زلال


هنوز از غزلت حس و حال می گیرد
دلی که از تنش ماه و سال می گیرد

هنوز در نظر بعضی از غزل نوشان
شراب کهنه و نابت ملال می گیرد

تو عطر عقده گشای بهار نارنجی
که با تو پنجره حسی زلال می گیرد

عزیز، «یوسف گمگشته» را که می خواند
کبوترانه به هر شاخه بال می گیرد

ولی به نوک زدن شاهدانه معتاد است
پرنده ای که سر کوچه فال می گیرد

نمی شناسمت و می فریبی ام حافظ!
دلم از این روش ایده آل می گیرد

رقیه ندیری

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]