***درنگي در روايات قتل هاي آغازين دولت مهدي (عج) ***

[عاشورا* خادمه چشم براه گل نرگس*]

برخى، در مورد قتل و كشتار در دوران ظهور، افراط می‏كنند و از امام زمان (عليه‏ السلام) و ياران‏ش، چهره‏اى خشن ارائه میدهند.
برخى ديگر، تفريط میكنند و میگويند، حتّى به مقدار محجمه (مقدار خون در ظرف حجامت) خون‏ريزى نمیشود
.در اين نوشتار، به نقد و بررسى روايى و دلالى احاديث مربوطه میپردازيم تا افراط و تفريط بودن انديشه‏ هاى موجود مشخّص گردند.

[عاشورا* خادمه چشم براه گل نرگس*]

الف) قتل و كشتار، قبل از ظهور است و يا بعد از آن؟

اخبارى كه در آن‏ها، كشتار در حجم وسيعى مطرح شده‏اند، بر دو قسم است: الف) يك سرى از آن‏ها، مربوط به ملاحم و فتن قبل از ظهور است و هيچ ربطى به دوران ظهور ندارد و تنها ناظر به اوضاع ناسامان جهان در پيش از ظهور دارد.
اين دسته، بيش‏تر از مراسيل عامه است. اگر تعدادى از آن‏ها هم جزء مسانيد باشد، هيچ گونه ارتباطى با بحث ما، يعنى قبل‏ها در دوران حكومت امام مهدى (عجّل‏اللّه‏تعالى‏فرجه‏� �لشريف) ندارد.
ب) يك سرى از آن‏ها، مربوط به هنگامه‏ى ظهور و حكومت امام زمان (عجّل‏اللّه‏تعالى‏فرجه‏� �لشريف) است. اين نوع روايات، نيز دو گونه‏اند:

1- رواياتى كه از طريق عامه و از نبويّات است و بيش‏تر آن‏ها، مشكل سندى دارند، به طورى كه بعضى از آن‏ها، مرسل. و برخى از آن‏ها، به پيامبر اكرم (صلى‏اللّه‏وعليه‏وآله‏س� �م) منتهى نمى‏شوند. بلكه از فرادى مانند كعب الاحبار كه در زمان ان حضرت مسلمان نشده بود، نقل شده است.
عمده‏ى اين از روايات، از اسرائيليات است كه با اَغراض مختلفى وارد كتاب‏هاى روايى شده است.
عالمانى از اهل تسنّن، مانند ابن كثير، وقتى به روايات نقل شده از امثال كعب الاحبار مى‏رسد، مى‏گويد: ((خدا، ما را ازايل همه اخبار دروغى كه وارد تفسيرها و كتاب‏هاى روايى و... كرده‏اند، بى‏نياز كند(1)...)).

2- رواياتى كه از طُرق اهل بيت (عليهم السلام) نقل شده و يا در كتاب‏هاى شيعه ذكر گرديده است.
در اين كتاب‏ها، اخبار منقول از حضرات معصوم (عليهم السلام) و بعض ديگر كه نقل شده، به اهل بيت (عليهم السلام) منتهى نمى‏شود.
مانند اخبار معمرين كه شيخ صدوق در كتاب كمال‏الدين از اهل تسنّن نقل كرده است.

[عاشورا* خادمه چشم براه گل نرگس*]

ب) شيوه‏ى رفتار امام با دشمنان چه‏گونه خواهد بود؟


يقيناً، پيش از ظهور و مقارن با آن، بر دنيا، ستمگران خون‏ريزى حاكم‏اند كه از هيچ جنايتى فرو نمى‏گذارند. حال، امامى كه قيام مى‏كند، در برابر اين همه كج‏روى‏ها و بيدادگيرى‏ها، چه گونه برخورد كند،تا جهان را پر از عدل و داد سازد؟
بى ترديد، گروه‏هاى معاندى كه دست‏شان به خون بشريّت آلوده گرديده است و حق مردم را غصب كرده‏اند و يا پست و مقامشان به خطر افتاده، در مقابل حركت اصلاح‏گرانه و نهضت امام، ايستادگى مى‏كنند. بنابراين، امامى كه قيام مى‏كند و مأموريّت تشكيل حكومت جهانى اسلام را دارد، بايد براى برطرف كردن موانع نقشه و برنامه داشته باشد. در اين جا، مرورى به اين برنامه‏ها خواهيم داشت:

قاطعيّت امام در رويارويى با دشمنان‏
------------------------------------------
امام على (عليه‏السلام) مى‏فرمايد: ((لايُقيمُ أَمَر اللَّهِ سُبحانَهُ إلاَّ مَنْ لايُصانِعُ، وَلايُضارِعُ، وَلايَتَّبِعُ الْمَطامِعَ(23)))؛ فرمان خداوند سبحان را برپا ندارد، مگر كسى كه در اجراى دستور الهى، مدارا نكند و سازشكار نباشد و پيرو طمع‏ها و آرزوها نگردد.)).

حضرت مهدى (عجّل‏اللّه‏تعالى‏فرج‏ا� �شريف) نيز قيام به اقامه‏ى حدود و فرمان الهى مى‏كند و در برخورد با دشمنان از يك نوع مجازات استفاده نمى‏كند، بلكه نسبت به جرم اشخاص و گروه‏ها مجازات متناسب با آن را اجرا مى‏كند و برخى از آنان را در جنگ نابود مى‏سازد و حتّى فراريان و زخميان آنان را نيز تعقيب مى‏كند و گروهى را اعدام گروهى را تبعيد و دست برخى را قطع مى‏كند و... به فرمايش امام باقر (عليه‏السلام): ((... يَقُومُ القائِمُ... وَ لا تَأخُذُهُ فِى اللَّهِ لَومَةُ لائِمٍ...(24))) قائم، قيام مى‏كند... و در اجراى احكام الهى، از ملامت هيچ ملامت كننده‏اى بيم نمى‏كند.

بنابراين، به آن حضرت، ((نقمت و عذاب كننده‏ى مجرمان و دشمنان)) لقب داده‏اند.
از امام صادق (عليه‏السلام) نقل شده كه فرمود: ((إذا تَمَنَّى أَحَدُكُمْ اَلْقائِمَ فَلْيَتَمَنَّهُ فِي عافِيَةٍ؛ فإنَّ اللّهَ بَعَثَ مُحَمَّداً، صَلَّى اللّهُ عَلَيهِ وَآلِهِ، رَحمَةً وَيَبْعَثُ القائِمَ نِقْمَةً(25)؛ هنگامى كه يكى از شما، ظهور قائم را آرزو و تمنّا بكند (كه در ركاب‏اش باشد)، پس بايد آرزو كند كه در عافيت و تندرستى باشد؛ زيرا، خداوند، حضرت محمد (عليه‏السلام) را (براى خلائق) رحمت فرستاد و حضرت قائم (عجّل‏اللّه‏تعالى‏فرج‏ا� �شريف) را عذاب و نقمت مى‏فرستد.)).

امام صادق (عليه‏السلام)، دليل ملقّب شدن حضرت مهدى (عجّل‏اللّه‏تعالى‏فرج‏ا� �شريف) به لقب ((نقمت)) را چنين بيان مى‏دارد:
... فَنِتَمُّ حُجَّةَ اللَّهِ عَلَى الْخَلْقِ حتَّى لايَبقى‏ أحدٌ عَلَى الْأرْضِ لَمْ يَبْلُغ إلَيهِ الدينُ وَالعِلمُ، ثُمَّ يَظْهَرُ القائِمُ (عليه‏السلام) وَ يَسيرُ (وَيَصيرُ) سَبَباً لِنِقْمَةِ اللَّهِ وَسَخطِهِ عَلَى العِبادِ؛ لِأنَّ اللَّهَ لايَنْتَقِمُ مِنَ العِبادِ إلاّ بَعدَ إنكارِهِمْ حُجَّةً؛(26)

پس ما، بر خلق خدا، اتمام محبّت مى‏كنيم تا اين كه همگان، نسبت به دين، شناخت پيدا كنند بر روى زمين، كسى باقى نماند كه دين به او ابلاغ نشده باشد. سپس (در آن هنگام) حضرت قائم (عليه‏السلام)، ظهور مى‏كند و سبب نقمت خدا و خشم و غضب او بر بندگان مى‏گردد؛ زيرا، خداوند، از بندگان‏اش انتقام نمى‏گيرد، مگر بعد از آن كه حجت‏اش را انكار كنند.
سپس معلوم مى‏شود آنانكه مورد غضب امام عصر (عليه‏السلام) قرار مى‏گيرند، همان كسانى هستند كه حجّت بر آنان تمام شده است، ولى آنان حجّت خدا را نمى‏پيذيرند و سخت انكار مى‏كنند.

محمّدبن مسلم، ضمن حديثى از امام باقر (عليه‏السلام) نقل مى‏كند كه آن حضرت مى‏فرمايد: ((... أَمَّا شَبَهُهُ مِنْ جَدِّهِ المُصْطَفى‏ (صلى‏الله‏وعليه‏واله‏وس� �م) فَخُرُ وجهُ بِالسَّيْفِ وَقَتْلُهُ أعداءَ رَسوُلِهِ (صلى‏الله‏وعليه‏واله‏وس� �م) والجَبَّارينَ وَالطّواغيِتَ، وَأَنَّهُ يُنْصَرُ بِالسَّيْفِ والرُّعْبِ وَأنَّهُ لا تُرَدُّ لَهُ رايَةٌ...(27)؛ امّا شباهت او به جدش محمّد مصطفى (صلى‏الله‏وعليه‏واله‏وس� �م) خروج او با شمشير است و اين كه او، دشمنان خدا و رسول‏اش و جباران و طاغوت‏ها را خواهد گشت و او با شمشير و رعب يارى مى‏شود و هيچ پرچمى از او باز نگردد.)).