یکی از چیزایی که خدا در وجود ما انسانها قرار داده گرایش به لذّت جویی، خوشی و راحتی است که همراه با فرار از درد و رنج و ناراحتی است و ما نمیتونیم ازش صرف نظر کنیم، خدا هم در قرآن این رو میل طبیعی انسان می دونه و در برابر پیروی از دستوراتش انسان رو تشویق کرده و بهش وعده میده اگه این راه رو طی کنه به لذّت و سعادت میرسه و کسایی رو که از این راه سرپیچی کنند به عذاب و بدبختی، تهدید میکنه.
و با تعبیر های مختلفی از لذّت های بهشتی یاد می کنه و میفرماید: «فیها ما تشتهیه الانفس و تلذّ الاعین وَ أَنْتُمْ فِیهَا خَالِدُونَ»؛ در آن (بهشت) آنچه دلها میخواهد و چشمها از آن لذت میبرد موجود است و شما همیشه در آن خواهید ماند! » (زخرف،71)
انسان در پی چیزی است که کمال، زیبایی و لذّت تمام نشدنیه در حالی که در رسیدن به اونها و مصداق دچار اشتباه میشه و به لذّتهای زودگذر و فانی مشغول میشه که محدوده، و در پی رسیدن به کمال با قدرت، ثروت، زیبایی، ریاست و لذّتجویی است، اما هرچه قدم در این راه می ذاره و به مقام و ثروت میرسه تازه احساس ناامنی در او بیشتر میشه، چون هیچ چیز نمی تونه نیازشو برآورده کنه و به خواسته حقیقی خود برسه و با اینکه در ظاهر نشون میده به همه خوشیها دست یافته است اما از زندگی لذّت نمیبره.
به نظر شما ما انسانها چطوری می تونیم به لذّت حقیقی برسیم و اونو درک کنیم؟