قرآن براهمه زندگی انسان برنامه داره و اینجا ست که نسخه شفا بخش رو بیان می کنه تا او بتونه به لذّت حقیقی برسه و می فرماید:ألا بذکر الله تطمئن القلوب؛ آگاه باشید تنها با یاد خدا دلها آرامش پیدا میکند.(رعد، 28)
این آیه به ما می فهمونه که تنها به یاد خدا بودن، آرامش انسان را تضمین میکنه، و بسیاری از متفکران مکتبهای گوناگون بهش اذعان داشته اند همونطوری که ویلیام جیمز استاد فلسفه در دانشگاه هاروارد میگوید: مؤثرترین داروی شفابخش نگرانی، همان ایمان و اعتقاد مذهبی است.( محمدجعفر امامی، بهترین راه غلبه برنگرانی، ص 25)
و کسی که با ذکر و یاد الهی مأنوسه و لذّت مناجات را چشیده و حقیقت اش رو حس کرده حاضر نیست اونو با هیچ لذّتی عوض کنه. همانطوری که امام سجاد(علیه السلام) در مناجات المحبین می فرماید: خدایا کیست که شیرینی محبت تو را چشیده باشد و از تو روی گرداند و به سراغ دیگری رود؟
انسان خداجو همیشه به دنبال لذّت همیشگی است و با خداترسی که در وجودشه، سراغ لذّتی نمی ره که با گناه و نافرمانی بدست میاد. چون خداباوری با گناه سازگاری نداره و عاقبتش پشیمانی و نتیجهاش جهنمه و در اون خیری نیست همونطوری که امیر مومنان علی(علیه السلام) میفرماید: در لذتی که باقی نیست، خیری نیست. (غرر الحکم، ج 6، ص 391)
و رسیدن به این مرحله سختیایی داره که با همت زیاد در برپایی عبادات، و نماز با توجه حاصل میشه و او لذّت عبادت و آرامش رو احساس می کنه!
ایام خوش آن بود که با دوست به سر رفت باقی همه بی حاصلی و بی خبری بود