چقدر غریب است مهدی فاطمه مسیح زمان

[رایکا]

چقدر غریب است مهدی فاطمه
دلسوخته ای گفت از یک ناشناس شنیده است که میگوید نگویید یا مهدی ادرکنی
بگویید یا مسیح ادرکنی چون مسیح شفا داده
اما مهدی کسی را انگار شفا نداده است
دلسوخته با تمام وجود سوخته بود.....
مهربانم گوش کن
اینکه خدا به تو حال سوختن برای غربت نازنین فاطمه را داده است خود نعمتیست
بزرگ که هر کسی را به این خانه محرم نکرده اند

میگویمت او تمامیت انسانیتش رت در جسم میبیند وچهارپایان نیز اینگونه اند نگاه آن
ناشناس نگاه عقل است در چهارچوب این تن خاکی
وزاویه دید او چقدربوی خاک میدهد نه آسمان وشاید هم من وتو ه ممقصریم ....بماند

اگر مسیح تنی را شفا میدهد" انتظار "این واژه تمام عیار عشق روح انسان خفته را در
مسیر رودخانه عرفان ناب شستشو میدهد وتو را بخدا میزساند پاک وبی آلایش
اگر میسح علیه السلام آن پیامبر راستین و روح خدا شفایی می دهد
که هیچ کس منکرش نیست و مسیح نیز مظلوم است والا تا الان در صلیب جاهلیت
پیروانش عالم را به نظاره نمینشست
ناشناس نمیدانست که کار ناتمام تمام انبیائ که تربیت بشر است توسط مهدی
فاطمه به سر منزل مقصود میرسد
دلسوخته گوشت دلت را بیاور
آرام میگویمت تا سوز درونت را التیام بخشد اگر زیبا بنگری آن ناشناس دامن پیامبری را
گرفته که نامش دلها را میرباید
هر چند همه میدانند که مقتدای آن مسیح روح افزا پسر فاطمه است آن منتقم کربلا
بدون انتظار بال پرواز برای تشیه نخواهد بود
و درخت هیچ کربلایی بدون انتظار به بارنمینشیند

[رایکا]

وچقدر غریب است مهدی فاطمه
وچقدر مظلوم مانده است انگار پای نعل اسبان روی سینه هایش کربلا را تجدید میکند
هیهات دیگر نمیگذاریم هیهات دیگر گذشت زمانی که کشیدن گوشواره ای دختری
کوچک رسم زمانه باشد
دنیا دیگر قهرمان بازی سقیفه را فراموش کند
دیگربرد تیرهای سه شعبه برای علی اصغر امام زمان درهم خواهد شکست

گذشت زمانیکه آب را مذایقه کنند
ای عطش تو را کوفیان ساختند هیهات ما دگر اجازه تکرارتاریخ را نخواهیم داد
مهدی فاطمه اگرچه بدیم اما پارکابیم ومنتظر
مراقب باشیم
نکند ما مسیح زمان خود را به فتنه مصلوب کنیم

[عاشورا* خادمه چشم براه گل نرگس*]

غربت دو معنا دارد:
1- دورى از خاندان و وطن
2- كمى ياران
و حضرت مهدى (ع) به هر دو معنا غريب است
روايت امام صادق (ع) كه فرمود: به ناچار اين امر را غيبتى خواهد بود و در هنگام غيبت، ناچار از عزلت وگوشه گيرى است .(1)
وفرمايش خود حضرت در قضيه على بن مهزياركه فرمود: پدرم از من پيمان گرفته كه جز در سرزمين هاى پنهان و دور منزل نگيرم،
براى آن أئمه مخفى بمانم و جايگاهم از نيرنگهاى اهل ضلالت مصون باشد(2) دلالت بر غربت آن حضرت دارد
. و اينكه امام جواد(ع) فرمودند: هرگاه اين تعداد-سيصد و سيزده نفر- از اهل اخلاص برايش جمع شدند، خداوند امر او را ظاهر سازد
.بر معناى دوم غربت دلالت مى كند.(3)
مى گويد: از حضرت موسى بن جعفر(ع) از صاحب امر پرسيدم ، فرمودند: او همان آواره يكتاى غريب پنهان از خاندانش مى باشد كه
خونخواه پدرش خواهد بود. (4)
پس مهم ترين وظيفه ما آمادگى براى ظهور و دعا براى تعجيل در فرج مولا است.
دنيا با امامان و اهل بيت سر ناسازگارى داشت و همانند اسب سركش كه رام نشود و صاحبش را از پشت خود متمکن نسازد، با امامان معصوم (ع) سر ستيز داشت.
ولى امير مؤمنان (ع) خبر مى دهدكه اين شتر چموش، روزى در برابر خاندان اهل بيت زانو خواهد زد و تسليم خواهد شد و به راحتى فرمان خواهد برد،
همانند شتر بد خويى كه سرانجام عواطف مادرى اش بر او غلبه كرده، به سوى بچه اش باز مى گردد و مهر مى ورزد.
حضرت على (ع) فرمود: خداوند قومى را مى آورد كه آن ها را دوست مى دارد وآن ها نيز او را دوست مى دارند كسى كه در ميان آن ها غريب است، بر آن ها حكومت مى كند.
همه ممالك اسلامى را با امنيت و آسايش تحت سيطره خود اداره مى كند. روزگار با او سازگار مى شود، پير و جوان از او فرمان مى برند ،
زمين آباد مى شود و به وسيله مهدى (ع) خرم و سرسبز مى گردد.(5)
در اين حديث به غربت حضرت نيز تاكيد شده است.

[عاشورا* خادمه چشم براه گل نرگس*]

چرا دیگه کسی پنجشنبه ها دلش به خاطر آقا نمی گیره؟
چرا پنجشنبه ها شده بهترین روز هفته ما، چرا روزهای جمعه به فکر هر چیز هستیم الا ظهور آقا؟
مگه نگفتن که آقا جمعه ظهور می کنن، چرا غروب های جمعه همه ناراحتیم که از فردا باز می خواهیم بریم سره کار ولی از این که امروز هم آقامون ظهور نکردن ناراحت نمی شیم؟
چرا فکر می کنیم ظهور نزدیک نیست و امام زمان چند صد سال دیگه ظهور می کنن؟
چرا همه از کلمه ظهور می ترسیم؟
چرا سالی یکبار هم برای فرج آقا دعا نمی کنیم، چرا سالی یکبار هم دعای ندبه نمیخونیم؟

شاید بعضی ها بگن صبح جمعه کی حال داره، پس چرا سالی یکبار هم که دعای توسل میخونیم اصلا حواسمون به دعا نیست ؟
همش توی دلمون میگیم پس کی تموم میشه، هی کتاب دعا رو ورق می زنیم ببینیم چند صفحه دیگه مونده تا تموم بشه، بدبخت مداح حنجرشو پاره می کنه اما از ما جوابی نمی شنوه، اگر یک بار هم جواب بدیم همراه با یک خمیازه بلنده که اگه کناری هامون حواسشون به دعا باشه خوابشون می گیره، توی لحظه خواندن تنها چیزی که بهش فکر نمی کنیم دعا برای ظهور آقاست و تنها چیزی که از خدا می خواهیم این هست که مداح زودتر دعا رو تموم کنه و خوشحال کننده تر از تموم شدن دعا برامون وجود نداره، توی تمام این لحظات فکر می کنیم الان چقدر ثواب کردیم و هرچی گناه کرده بودیم پاک شدن و رفتن... .

بعد از تموم شدن دعا یه غرور کاذب سراسر وجودمون رو می گيره، از در که می اییم بیرون احساس می کنیم چقدر آدم خوبی هستیم و دیگران رو در مقابل خودمون خوار و کوچک می بینیم با افرادی که کنارمون هستند دست می دیم و می گیم التماس دعا و قیافه محزون به خودمون می گیریم تا همه فکر کنن چقدر تحت تأثیر دعا قرار گرفتیم و... .

یکم توی خلوت به این چراها فکر کنیم ، تازه می فهمیم کجای کار هستیم .............


راستی از مهدی عج چه خبر ؟؟؟؟؟