احکام و مسائل پیرامون مرگ
احکام و مسائل پیرامون مرگ
مرگ به عنوان دروازه ورود انسان به عالم آخرت، همراه با مسائل و احکامی است که از سویی، تکلیف بازماندگان و از سویی تکریم و آرامش رفتگان است.
در منابع دینی یعنی قرآن و روایات اهل‌بیت (علیهم السلام) از دنیا به عنوان مزرعه آخرت نام برده شده است. چنانکه معلوم است هیچ کس مزرعه را فقط برای اینکه مزرعه‌ای داشته باشد، مورد اهتمام قرار نمی‌دهد، بلکه همواره هدف از مزرعه داری، استفاده از محصول آن است. بنابراین هدف از آمدن در دنیا، تلاش برای خود آن نیست، بلکه هدف ماورای این دنیا و رسیدن به محصول دنیاست. محصول دنیا هم نباید چیزی جز توشه آخرت باشد.
از سوی دیگر روزهای زندگی انسان در دنیا به زمان عبور از پلی موقت تشبیه شده است؛ و چنانکه معلوم است، هیچ عاقلی، پل را به عنوان محل زندگی دائمی انتخاب نمی‌کند؛ بلکه پل را به عنوان راهی برای رسیدن به سوی دیگر مورد توجه قرار می‌دهد.
در برخی دیگر از روایات، زندگی دنیا به عنوان فراز موجی از دریا معرفی شده که برای ساختن بنا بسیار نامناسب و لرزان است؛ و کنایه از این است که تلاش صِرف برای آبادی دنیا همچون ساختمان‌سازی بر روی موج دریاست؛ که لرزش پایه‌های چنان بنایی ناگفته آشکار است.
مرگ نیز هیچ‌گاه به نیستی تعبیر نشده، بلکه مرگ، خروج از این دنیا و تولد در عالم دیگر معرفی شده است.
** وظیفه انسان در مقابل مرگ
انسان دو وظیفه اساسی و مهم برای آمادگی سفر آخرت بر عهده دارد:
اول آنکه زندگی و اعمال خود را بر طبق دستورات شریعت مقدس اسلام تنظیم کند.
دوم آنکه از گناهان و خطاهای خود توبه کند.
باید دانست که توبه کردن از هر گناهی، یک واجب فوری است؛ بدین معنی که به محض آنکه انسان متوجه اشتباه و گناه خود شد باید توبه کند و به سوی رحمت پروردگار عالم بازگردد. حقیقت توبه هم ابتدا پشیمانی از انجام گناه و در نهایت در خواست عفو و بخشش از ذات باری تعالی است. ناامیدی از بخشش پروردگار هم روا نیست و به عنوان یکی از بزرگ‌ترین گناهان ذکر شده است.
نقل قول
