صحراى عرفات كلاس شناخت و خودسازى امام حسین‏ علیه السلام

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

صحراى عرفات كلاس شناخت و خودسازى امام حسین‏ علیه السلام

سيد و سالار شهيدان روز عرفه همراه شاگردان وفادارش در این پایگاه مقدس درنگى بس شگرف كردند و روى به دامن كوه رحمت نهادند و در سمت چپ كوه در برابر كعبه كلاس صحرایى تشكیل دادند.

موضوع آن شناخت و سازندگى بود. روز، روز عرفه بود. دستهاى مباركشان را روبروى صورتشان به دعا بلند كردند و مشغول دعا شدند. دعایى بسیار طولانى، با محتوایى عاشقانه!


پروردگارا! اگر همه واقفان چنین دعایى را از جان و دل بر زبان آورند، عظمت و قدرت حضرت بارى تعالى را با جمال و جلال و شكوه و همه اوصافش بازیابند تا شوق دیدار حق در آنان پدید آید.

خدا را با چشم دل از رهگذار این دعا بخوبى مى‏توان رؤیت كرد.

پروردگارى كه صنعت هیچ صنعتگرى به پایش نرسد.

بخشنده بی دریغ است. بر رازها آگاه است.

پاداش دهنده نیكى‏هاست.

فرستنده رحمت‏ بر اشكهاى درگاهش،

سامع نداى دردمندان،

رافع درد دردمندان و قامع گردنكشان است.

آن هم در بیابان عرفات در فضایى باز و رهیده از هرگونه عوامل دنیایى

در چنین شرایطی آفریدگار جهان هستى را به وسیله خود او مى‏توان شناخت.

حال، قلب خویش را با بخشهایی از دعای عرفه امام حسین علیه السلام جلا داده و به مناجات امام با خدای متعال گوش جان می سپاریم وبا امام همنوا می شویم:

پروردگارا، مرا به كه وا مى‏گذارى؟

به خویشاوندى كه پیوند محبت را مى‏گسلد،

یا بیگانه‏اى كه با من خشم مى‏راند،

یا به آنان‏ كه مرا خوار مى‏شمارند؟

و حال آن كه تو خداى منى و رشته سرنوشت‏ من در چنگ توست!

از غربت و تنهایى و دورى خانه‏ام و خوارى‏ام درچشمان كسى كه وى را بر من مسلط گردانیده‏اى، به درگاه تو شكایت ‏مى‏آورم.

بارالها بر من خشم مگیر كه اگر تو بر من خشم نیاورى، مرا زغیر تو باكى نیست و مگر نه این است كه فراخناك لطف و عافیت تو مرا كافى است!

خداوندا، تو را به نور جمالت كه بر زمین و آسمانها تابیده ‏است و پرده‏هاى تاریكى را برانداخته و كار گذشتگان و آیندگان را صلاح بخشیده است، سوگند مى‏دهم و از تو مى‏طلبم كه در آن حال كه‏ بر من خشم گرفته‏اى، مرا نمیرانى و قهر خود را بر من نازل‏ نگردانى كه تو مى‏توانى قهر و عتاب را رها كنى و به لطف بازآیى ‏و از من خشنود شوى!


اى آن كه سپاسگزاریم به درگاه وى اندك است، اما او محرومم ‏نمى‏سازد و گناهانم بسیارند لكن مرا به رسوایى‏ نمى‏كشاند، پیوسته مرا در حال انجام گناهان مى‏نگرد، اما هیچ گاه ‏به خوارى نمى‏راندم!

اى آن كه در كودكى مرا محافظت فرمودى و در هنگام پیرى‏ بى‏ روزیم نگذاشتى. اى آن كه الطاف و نعمتهایت در نزد من بیرون ‏از شمارش اند و توان شكرگزارى آنها را ندارم.

اى كسى كه با من به نیكویى و احسان رفتار مى‏ كنى و من به زشتى‏ و عصیان تو را پاسخ مى‏گویم. اى كسى كه مرا به یمن ایمان نجات ‏بخشیدى، پیش از آن كه به طریقه شكر نعمتهایت آشنا باشم.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

اى مولاى من، تویى كه نعمت دادى،

تویى كه احسان كردى،

تویى كه ‏به نیكى رفتار نمودى،

تویى كه كرامت فرمودى،

تویى كه فضیلت‏ بخشیدى،

تویى كه فضل خود را به اتمام رسانیدى،

تویى كه روزى‏ عطا فرمودى،

تویى كه كرم كردى،

تویى كه توانمندم ساختى،

تویى‏ كه سرمایه‏ ام دادى،

تویى كه پناه دادى،

تویى كه كفایت كردى،

تویى كه هدایت كردى،

تویى كه از گناه بازداشتى،

تویى كه گناهان ‏را پوشیدى،

تویى كه گناهان را بخشیدى،

تویى كه عذر پذیرفتى،

تویى كه مكنت و جاه بخشیدى،

تویى كه عزت دادى،

تویى كه پشتیبان ‏بودى،

تویى كه تاییدم كردى،

تویى كه یارى رساندى،

تویى كه شفا بخشیدى،

تویى كه عافیت دادى،

تویى كه اكرام كردى،

خجسته و بلند مرتبه‏ اى اى پروردگار من،

ستایش جاودانه از آن توست

و سپاس‏ پیوسته تو را سزاست.

اما من اى خدایم، به خطاهایم معترفم،

پس بر من ببخشاى!

منم‏ كه گناه كردم،

منم كه خطا نمودم،

منم كه نادانى كردم،

منم كه ‏به سوى گناه شتافتم،

منم كه اشتباه كردم،

منم كه به غیر تواعتماد كردم،

منم كه در عین دانایى گناه كردم،

منم كه وعده‏ها دادم،

منم كه وفا ننمودم،

منم كه پیمان شكستم،

منم كه به جرم‏ خود اقرار كردم.

بارالها، من بدان نعمات كه مرا داده ‏اى اذعان دارم،

به ‏گناهانم اعتراف كرده و از آنها باز مى ‏گردم،

تو نیز مرا بیامرز.

اى كسى كه گناه بندگان تو را ضررى نرساند

و نیازى به طاعت ‏ایشان ندارى،

هر كدام از بندگانت كه كارى نیكو به جاى آورند،

به توفیق و لطف توست،

پس تو شایسته حمد و سپاس هستی.


خدایا، چون مرا فرمان دادى سركشى نمودم

و چون نهى كردى و آنچه ‏را نمى‏خواستى به جاى آوردم.

اینك این منم كه نه دلیلى بر بى ‏گناهى خود دارم كه عذر بخواهم

و نه نیروى آن دارم كه از كسى ‏یارى بخواهم.

حال با كدامین اعضایم رو به روى تو بایستم،

آیا با گوشم یا با چشمم یا با زبان و یا پاهایم،

آیا تمامى اینها نعمتهایى نیست كه مرا عنایت فرموده‏اى

و من با همه آنها نافرمانى ‏ات كرده‏ ام،

اى مولاى من، حجت و دلیل از آن توست و من‏ محكومم!

اى شنواترین شنوندگان

و اى تیزبین‏ترین بینندگان

و اى‏ سریعترین حسابگران

و اى مهربانترین مهربانان،

بر محمد(ص) وخاندان پاك وى درود فرست!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

پروردگارم، از تو حاجتى را مى‏طلبم
كه اگر آن را به من ارزانى ‏دادى،
هر چیز دیگرى را كه از من دریغ نمایى،
مرا زیانى نرساند
و اگر از آن محرومم سازى،
هر چه را به من عطا فرمایى
مرا نفعى‏ نبخشد،

«از تو مى‏خواهم كه مرا
از آتش جهنم آزاد گردانى!»
غیر تو خدایى نبود،
یگانه‏اى و تو را همتایى نیست،
فرمانروایى‏ و ستایش از آن توست
و تو بر همه چیز توانایى،

اى خدا. خدایا، من در آن حال كه بى‏نیاز
و توانمندم، به تو نیازمندم،
پس چگونه در حال فقر نیازمند تو نباشم.
خدایا من كه در عین‏ دانایى، نادانم،
چگونه در حین جهل، نادان نباشم!

خدایا، به راستى كه تغییر تدابیر تو و سرعت انجام
اراده وتقدیرات تو، بندگان عارفت را باز داشت،

از این كه در حال نعمت‏ به دوام بخشش تو اطمینان كنند
و در حال نقمت، از رحمت تو نومید گردند!

اكنون منم كه با فقر و نیازمندیم به تو توسل مى‏جویم
و چگونه‏ به حضرتت توسل جویم با فقرى كه محال است
دامان غناى تو را بیالاید.

چسان از این حال كه دارم به تو شكایت آورم،
در حالى كه‏ هیچ چیز بر تو پوشیده نیست.

چگونه حرفهاى دلم را براى تو بیان ‏كنم
و حال آن كه از همه آنها آگاهى!

چگونه ممكن است امیدهایم ‏را كه رو به سوى تو دارند،
به نومیدى بدل سازى و حال مرا نیكو نگردانى،
با آن كه قوام آن به دست توست.

خدایا! چقدر تو به من نزدیكى و من از تو دورم!
و چقدر نسبت ‏به من مهربانى.
پس چیست كه بین من و تو حجاب افكنده است!؟

خدایا، هر گاه گناهانم مرا گنگ گردانید،
كَرم تو زبان مرا گشود
و هرگاه كه صفات ناپسندم مأیوسم ساخت،
الطاف بى‏پایانت‏ مرا به طمع واداشت!

خدایا، آن كس كه زیبایی هایش در حقیقت زشتى است،
چگونه ‏زشتیهاى رفتار وى زشت و ناپسند نباشد

و آن كس كه سخنان حق گونه‏ او ادعایى بیش نیست
چسان ادعاهایش، ادعا نباشد.

پروردگارم، مرا از زیر بار ذلت نفس رهایى ده
و پیش از آن كه‏ مرگم در رسد
از آلودگى شك و شرك پاكم كن.

از تو یارى مى ‏جویم، یاریم كن.
بر تو توكل مى‏نمایم، مرا به حال خود وامگذار.
تو را مى‏خوانم، مرا نومید مساز.
مشتاق فضل توام، محرومم مكن.

خویشتن‏ را به وجود پاكت منتسب مى ‏نمایم،
دورم مگردان. مقیم درگاه توام، از خود نرانم.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

تویى كه انوار جمالت را به دلهاى شیفتگانت تاباندى
تا آن كه ‏تو را شناختند و به یگانگى تو ایمان آوردند.

تویى كه محبت غیرخود را از قلوب دوستانت زدودى
تا غیر تو را به دوستى نگرفتند وبه جز تو پناه نیاوردند
و آن گاه كه جهانیان آنان را هراسناك ‏سازند،
تو مونس ایشان هستى

و تویى كه آنها را هدایت فرمودى تا جایى كه
نشانه‏هاى قدرتت‏ بر آنان آشكار گشت!

آن كس كه تو را از دست داد، چه كسى را یافت
و آن كه ترا یافت چه کسی را از دست داد!

به راستى كه زیانكار است آن كس كه
به ‏جاى تو دیگرى را برگزیند
و بسى خسران زده است
آن كه بكوشد تا از تو جدا گردد.

چگونه به غیر تو امیدوار شوم،
در حالى كه تو رشته احسان را نگسسته‏اى
و چگونه نیاز خویش از درگاه غیر توبطلبم
و حال آن كه عادت بخشندگى خویش را دگرگون نساخته‏اى!

اى كسى كه شیرینى موانست ‏خویش را
به عاشقانت چشانیده‏اى،
پس ‏آنان در برابر تو تمل ق‏كنان برپاى ایستاده‏اند!

اى كسى كه ‏پرده‏هاى هیبت ‏خود را بر دوستانت افكنده‏اى
و آنان هراسناك درمقابل تو پوزش مى‏طلبند.

تو بندگانت را به یاد مى‏آورى
پیش از آن كه دیگران از آنها یادى كنند

و آغازگر هر بخشش و احسانى؛
قبل از آن كه‏ عبادت ‏كنندگان رو به سوى تو آورند

و بخشنده و عطا كننده‏اى،
پیش ‏از آن كه خواهندگان از تو بخواهند

و چه شگفت است این كه بسیارمى‏بخشى
و آن گاه از آنچه بخشیده‏اى از ما وام طلب مى‏كنى!

خداوندا، من را به كمند مهربانى خویش
به سوى خود آر تا وصال‏ تو را دریابم
و با جاذبه الطاف خویش مرا دركش
تا به سوى تو روى ‏آورم!

[عاشورا* خادمه چشم براه گل نرگس*]

خدایا، رشته امیدم از تو نمى‏گسلد
گرچه تو را سركشى نموده‏ام

وهرچند تو را عبادت كنم
بازدهشت مرا رها نمى ‏سازد.


كاینات مرا به سوى تو رهنمون مى گردند
و یقینى كه به كرم تو دارم مرا به‏ سویت مى ‏كشاند.


خدایا، چگونه نومید گردم و حال آن كه تو امید منى
و چگونه به‏ خوارى تن در دهم در حالى كه تو تكیه‏گاه منى.

خدایا، چسان در برابرت دعوى سربلندى نمایم با آن كه بنیاد مرا از ذلت‏ برآورده‏اى


و چسان سر فخر بر آسمان نسایم و حال آن‏ كه مرا به خود منتسب كرده‏اى!

خدایا! چگونه رداى بینوایى درنپوشم،در حالى كه مرا درجایگاه فقرا نشانده‏اى

و چگونه خویشتن را فقیر بنامم
با آن كه‏ تو با بخشش خود بى‏نیازم ساخته‏اى!

تویى كه جز تو پروردگارى نیست. خود را به تمامى اشیا شناسانده‏ اى
به گونه‏اى كه موجودى نیست كه تو را نشناسد.

تویى كه ‏خویشتن را در آینه همه موجودات به من نموده‏اى و من در همه
چیزجمال تو را به آشكارا نگریسته‏ام

و تویى كه براى تمام موجودات ‏آشنایى!

[عاشورا* خادمه چشم براه گل نرگس*]

این بود بخش كوتاهى از بندهاى دعاى عرفه كه امام حسین‏ علیه السلام در عرفات آن را زمزمه مى‏كرد و همه اطرافیان گوش به دعاى او داده

و با صداى بلند گریه مى‏كردند و آمین مى‏گفتند.

آهسته آفتاب حجاز در پشت كوههاى عرفات غروب مى ‏كند

و امام‏ علیه السلام با شاگردان خود آهسته از دامنه كوه پایین مى ‏آیند

ودشت عرفات را به سوى مشعرالحرام ترك مى ‏گویند.

خوشا بحال كسى كه پس از غروب عرفه كه از گناهان پاك شود، بار دیگر گناه نكند.

امام صادق‏ علیه السلام فرمود:

"هنگامى كه روز عرفه به پایان انجامید و شب فرا رسید، فرشتگان به دوش انسان زده و مى‏گویند

"اى زائر خانه خدا گذشته‏هاى تو بخشیده شد، مواظب باش كه در آینده، چگونه‏اى؟ (13)

سلام بر كسانى كه غروب عرفه را در عرفات درك كرده، و به جایى رسیده‏اند كه بفرموده رسول خدا خداوند فرشتگان را براى بخشش خود گواه گرفته و مى‏فرماید:

"اشهدكم انى قد غفرت لهم." (14)