اما به طور کلی ، برخی از موضوعات آن به شرح زیر است:
1- ایشان دعای خود را با ستایش خداوند آغاز میکند، ستایشی زیبا و یکتا.
«ستایش خداوندی را سزاست که چیزی قضایش را دور نمیسازد و از اعطا و بخشش او جلوگیری نمیکند و هیچ آفرینندهای آفرینش او را ندارد و او سخاوتمندی بیانتهاست»
2- بیان گوشهای از نعمتهای بیپایان خداوند که انسان را درتمام مراحل رشد تکامل دربر گرفته و یاد از مهر مادر و مواظبت و پرستاری آنان را از الطاف خداوند میشمرد.
3- به شکر نعمتهای الهی اشاره میکند و خود را از ادای یک شکر نیز عاجز میداند.
4- استغفار و انابه عاجزانه به درگاه خداوند و طلب مغفرت از بارگاه حق تعالی.
هر فرازی از این دعا دریچهای از عشق و نور و محبت و توحید را در دل انسان میگشاید.
ایشان با این دعا در صدد است انسان و خدا را بشناساند و نزدیکی آن دو را به هم نمایان کند.
این نیایش منطقیترین رابطه خدا با انسان را توضیح میدهد.
ایشان با همه وجود حضور خداوند و احاطه و اشراف او به همه ذرات هستی و نفوذ علم و قدرت و حیات او را به تکتک ذرات و موجودات عالم مشاهده مینماید و آن چه را میبیند بر زبان میراند.
5- فراگیری راه تعلیم و تربیت از خدا
6- شناخت و درخواست بهترین مسالتها.
7- تعلیم مفاهیم و ادبیات قرآن.
پی نوشت :
1. کافی، ج 2، صفحه 66
2. فرهنگ دهخدا، ج 10، ص 15818
3. رسول جعفریان، آثار اسلامی مکه و مدینه، نشر مشعر
فرآوری : محمدی
بخش اخلاق و عرفان اسلامی تبیان
منابع : ماهنامه رشد
سایت طهور بوک