فروغی از دانش امام هادی (علیه السلام)
سال 212 هجری است و «صریا» غرق نور و شادی است. تقدیر دست اندرکار آفرینش معجزه خلقت است و جهان در انتظار یکی اززیباترین چهره های ملکوتی بوستان محمدی(ص) شگفتن گل چهارمین علی(ع) را در جمع خویش جشن گرفته و بر استمرار کوثر فاطمی قامت نماز و تکبیر بسته است.
«سمانه مغربیه»، مادر عارفش، خوشحال و خندان و پدر بزرگوارش«جوادالائمه(ع») بر این نعمت بزرگ شکر گزار و شادان است. اوامام «علی النقی» است که باید در سن هشت سالگی، پس از پدر،سکاندار کشتی نجات انسانها از گردابهای گمراهی گردد و امت رابه ساحل عدالت و پاکی رهنمون شود.
سرفصل های زندگی و درخشش خورشیدگونش در روزنه بیان و قلم نمیگنجد; زیرا امام ظهور اسماعظم الهی و تجلی شکوهمند و تام تمامی اسمای الهی است; امامیتوان از راه آثار و برکات پرتوی از آفاق وجودی و گستره روحیاش را دریافت. این نوشتار به بخشی از جلوه های امام هادی(ع) می پردازد.