عيد غدير در سيره اهل بيت(ع)
مسابقه «غدير» و «عيدگرفتن» اين روز مقدس، به زمان پيامبراكرم(ص)مى رسد.
در دوران ائمه ديگر نيز اين سنت دينى ادامه داشته و امينان وحى الهى، همچون امام صادق(ع)و امام رضا(ع)آن را آشكار ساخته و يادش را گرامى و زنده نگه مى داشتند.
پيش از آنان نيز، اميرالمومنين(ع) احياگر اين عيد بود.
رمز عيد بودن «غدير» نيز، كمال دين و اتمام نعمت در سايه تداوم خط رسالت در شكل و قالب امامت بود.
به فرمان پيامبر خدا(ص) مسلمانان مامور شدند «ولايت» را به صاحب ولايت تبريك گويند و با آن حضرت بيعت كنند. رسول خدا نيزبراين نعمت الهى شادمانى كرد و فرمود: «الحمدلله الذى فضلنا على جميع العالمين.»
آيه قرآن كه به صراحت، اين روز را روز اكمال دين و خشنودى پروردگار از اين واقعه و اين تعيين وصى دانسته، رمزديگرى از عيد بودن غديرخم است. فرخندگى اين روز و عظمت اين مراسم و عيد بودن غدير، در آن روز و لحظه برهمگان روشن بود.
اين نكته راحتى «طارق بن شهاب» مسيحى كه در مجلس عمر بن خطاب حضور داشت،فهميده بود كه گفت: اگر اين آيه(اليوم اكملت لكم دينكم...)(مائده/3) در ميان ما نازل شده بود، روز نزول آيه را عيد مى گرفتيم. هيچ يك از حاضران نيز حرف او را رد نكردند.
خود عمر نيز سخنى گفت كه به نوعى پذيرش حرف او بود.