آيه مباهله، سند افتخار شیعه
«فمن حآجك من بعد ما جآءك من العلم فقل تعالو ندع ابناءنا وابناء كم و نساءنا و نساءكم و انفسنا و انفسكم ثم نبتهل فنجعل لعنه الله على الكذبين»
پس هر كس بعد از دانشى كه (دربارهمسيح) به تو رسيده استبا تو به ستيز و محاجه بر خيزد (و ازقبول حق شانه خالى كند) بگو:بياييد ما فرزندان خود را دعوت كنيم و شما فرزندان خود را وما زنان خود را بخوانيم و شما زنانتان را و ما نفوس خود رابخوانيم و شما نفوستان را پس لعنتخدا را بر دروغگويان قراردهيم.
يكى از ادله شايستگى اهل بيت پيامبر(ص) براى جانشينى آن حضرت آيات قرآنى است كه در شاءن اين بزرگواران نازل شده است.يكى از اين آيات، آيه معروف مباهله (آيه 61 سوره آل عمران)است.
مباهله در اصل از ماده «بهل» به معناى رها كردن و قيدو بند را از چيزى بر داشتن است. به همين جهت، حيوانى را كه بهحال خود واگذارند و پستانش را در كيسه قرار ندهند تا نوازدشبتواند به آزادى شير بنوشد، باهل مى خوانند.
ابتهال به معناى تضرع و واگذارى كار به خداست. مباهله، از نظر مفهوم متداول كهدر آيه فوق گرفته شده، به معنى نفرين كردن دو نفر به يكديگراست.
بعضى بهل را به معنى لعن گرفتهاند. طبق اين نظريه درباره ابتهال دو قول وجود دارد.
1- ابتهال به معناى التعان يعنى يكديگر را لعنت كردن.
2- بهله الله يعنى لعنه الله.
شاءن نزول:
در مورد شان نزول آيه مباهله از ابن عباس وقتاده و حسن روايت شده است كه چون پيامبر اكرم(ص) مسيحيان را به مباهله دعوت كرد، از وىتاصبح فردا مهلت خواستند; و چون به بزرگان خود مراجعه و باآنها مشورت كردند، اسقف آنان گفت: فردا بنگريد: اگر محمد(ص)با اهل و فرزندش آمد، از مباهله بپرهيزيد; ولى اگر با اصحابش آمد، پس مباهله كنيد كه كارى از او ساخته نيست.