۩*۩ محرم آمد ...مه ماتم آمد(غمنامه ایام عزاداری،‌شهادت و اسارت آل الله) ۩*۩

[نرگس منتظر]

بار پروردگارا !...

شفاعت حسین(ع) را در قیامت نصیبم فرما.

خداوندا !...
در صدق و صفای با تو، مرا ثابت قدم بدار.

خداوندا !...
مرا در راه خویش ثابت قدم بدار.

خدایا !...
به من نیرو ده تا در راه حسین(ع) استوار باشم.

الهی !...
من را مدد كن تا راه كسانی را كه جانشان را در پیش گاه حسین(ع) تقدیم كردند با قدرت بپیمایم.

السّلام علیك یا ابا عبدالله، اللّهم ارزقنی شفاعة الحسین یوم الورود و و ثبّت لی قدم صدقٍ عندک مع الحسین و اصحاب الحسین الّذین بَذَلُوا مُهَجَهُمْ دُونَ الْحُسِینِ علیه السّلام.

ستون خیمه گاه امید

سلام بر تو ...
ای یار همیشه‌ی حسین(ع)
ای هم راه و هم‌ قدم زینب(ع)

سلام بر تو ... ای راد مرد ...

كه قامت مردانه‌ات ستون خیمه‌گاه امید بود و
صلابت حیدری‌ات ضامن اقتدار لشكر مظلومیّت.

ای دلاور ...

سلام بر تو ...
شهادت می‌دهم كه دلاورانه جنگیدی.
شهادت می‌دهم كه مردانه ایستادی.

ای عبّاس،
ای ابوالفضل،

آسمان و كوه، بیابان و صحرا، نخل و رود،
همه بر پای مردی و ایستادگی تو گواهند.

•مقام حضرت عبّاس(ع) و دو بال بهشتی

حضرت زین العابدین امام سجّاد(ع) فرمود: " ... خداوند عمویم عباس(ع) را رحمت كند. او كه جهاد با نفس كرد و در راه برادر، جان بازی‌ها نمود، تا آن كه دو دستش را قطع كردند.
خداوند در عوض آن دو دست، دو بال‌ در بهشت به او عنایت می‌نماید كه با فرشتگان به پرواز در ‌آید، همان ‌گونه كه به جعفر بن ابو طالب(ع)، این موهبت الهی عطا شده است، ولی برای عمویم عباس(ع) در نزد خدا مقامی است كه در روز قیامت، تمام شهیدان از آن مقام ارجمند، حسرت می‌برند.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

عالم همه قطره اند و دریاست حسین
خوبان همه بنده و مولاست حسین

ترسم که شفاعت کند ازقاتل خویش
از بس که کَرَم دارد وآقاست حسین

[نرگس منتظر]

بی تو هوای خیمه ی ما سرد می شود

رنگ رُخ سه ساله ی من زرد می شود

خورشید انعکاس وجود نجیب توست

این دایره نباشی اگر سرد می شود

این حلقه های گریه ی سردرگم و غریب

زنجیر آهنی و پر از درد می شود

دامان کودکانه ی یک دختر نجیب

بی تو اسیر آتش نامرد می شود

بر گِرد توست گردش سیاره ی زمین

هر جاذبه بدون تو ولگرد می شود

رفتی و روز روشن ما در مسیر شام

دنبال صبح ِ روی تو شبگرد می شود

رضا جعفری

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

عاشورا حادثه ای عارفانه

به قضيه‏ عاشورا و كربلا برمى ‏گرديم. مى ‏بينيم اينجا هم با اينكه ميدان حماسه و جنگ است،
اما از لحظه‏ اول تا لحظه‏ آخرى كه نقل شده است
كه حضرت صورت مباركش را روى خاك هاى گرم كربلا گذاشت و عرض كرد:
«الهى رضاً بقضائك و تسليماً لأمرك »،
با ذكر و تضرع و ياد و توسل همراه است.

از وقت خروج از مكه كه فرمود:
«من كان فينا باذلًا مهجته موطناً على لقاء للّه نفسه فليرحل معنا»،
با دعا و توسل و وعده‏ لقاى الهى و همان روحيه‏ دعاى عرفه شروع مى ‏شود،
تا گودال قتلگاه و «رضاً بقضائكِ» لحظه‏ آخر.

يعنى خود ماجراى عاشورا هم يك ماجراى عرفانى است.

جنگ است، كشتن و كشته شدن است،
حماسه است و حماسه ‏هاى عاشورا،فصل فوق‏ العاده درخشانى است،
اما وقتى شما به بافت اصلى اين حادثه‏ حماسى نگاه مى ‏كنيد،
مى ‏بينيد كه عرفان هست، معنويت هست، تضرع و روح دعاى عرفه هست.

پس، آن وجه ديگر شخصيت امام حسين عليه‏السلام هم بايد به عظمت
اين وجه جهاد و شهادت و با همان اوج و عروج، مورد توجه قرار گيرد.

مقام معظم رهبری دام ظله

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

«پیچیده درحریر بهشتی»

... و عشق در آغاز با حسین علیه‏ السلام نام گرفت
و آدم از خاک کربلا فهمید که چشم‏هایش را فدیه‏ای عظیم باید به خون بنشاند.

آه، حوای سپیدپوش! این آخرین نواده بی سر تو نیست؛

اما بی تردید، خورشید از او چنان رو می‏گیرد که ملکوت، از خداوند.
این خدای عاشقی است که می‏آید، پیچیده در حریر بهشتی، در عطر کوثر و آیه طاها.
این همه هستی عشق است، همه زندگی زهرا علیهاالسلام ،
همه امید علی علیه‏السلام و همه قصه‏های آب را بلد است.
حسین علیه‏السلام ، نامی که برازنده مهربان‏ترین ستاره ‏هاست.

عشقی که بی‏دلیل پذیرفت.اندوهی که باید تا ابد، سینه‏زن نگاهش باشی. او که می‏آید،
عشق تازه می‏فهمد که خدا دوستش دارد؛
چون حسین را دوست دارد....
عشق تازه برادر گم شده خویش.

سال دلتنگی‏ های مدینه، کودکی می‏آید که لبخند را به صورت‏ها بر می‏گرداند.
اندوه را فانی می‏کند.
شعر را می‏جوشاند... آب را... آب را...

از آب رد می‏شوم که خنده‏ای برای این همه زُلال بی‏رحم ندارم؛
خنده‏ای برای فردای کودکی که شاعرانه ‏ترین
شناسنامه آب را برای دنیا خواهد نوشت.
از لبخند می‏گویم که چشم‏های علی است امروز.
از لبخند می‏گویم که دل فاطمه است این ساعت.
... و فاطمه علیهاالسلام چه‏قدر نور دارد امروز!
و فاطمه علیهاالسلام نور را در بغل می‏گیرد.
فاطمه علیهاالسلام خورشید را به دنیا تقدیم می‏کند... بخند، فاطمه!
بخند، علی! این سُلاله همه بهارهاست که در آغوش توست.

این بهانه همه تغزل‏های فرداست.
این سرود بی بدیل ملکوت است.
این صدای نغمه‏های قدسی جبریل است.
یعنی چشم‏های عرش است.
این همه واژه‏های مقدس صبح و درختان بهار است.
این خود بهار است که می‏آید؛ خود بهار.
این زیباترین بیت کتاب عاشقی است، زیباترین عاشق...
زیباترین عشقی که عاشقانه به مسلخ معشوق می رود
امیر مرزبان

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

هفتادودو شعر خونین
دیشب برایت سرودم
هفتاد ودو شعر غمگین
از نیزه و زخم و خنجر
خونین خونین خونین
صد قطعه از عشق گفتم
با یاد پیراهن تو
پیچید عطر اقاقی
از زخمهای تن تو
ای آنکه از هر نگاهت
سیراب میگشت دریا
بایاد چشمت شکستم
ابری ترین بغض خود را
یاد تو هر لحظه هر دم
جاریست در تارو پودم
هفتادو دو شعر غمگین
دیشب برایت سرودم

[مليکه]

بخواب علی‌اصغرم. بخواب که راه درازی در پیش روی ماست.
می‌دانم که شدّت رنج و محنت این سرزمین، خواب را از چشمان کوچکت ربوده است.
پدرت حسین(علیه‌السلام) می‌فرمایند: (( این جا غاضریه، نینوا و بهتر بگویم؛کربلاست. محلّ فروآوردن ما و سرزمین ریخته شدن خون‌های ما.
این جاست که حرمت ما را می‌شکنند و مردان و کودکانمان را می‌کشند.))
این دشمن از نسل همان‌هایی است که در جنگ بدر و در مبارزه‌ی با حجّت رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله به جهنّم پیوستند. آن روز در مخالفت با رسول الله قد علم کردند و امروز در مخالفت با سبط او، حسین(علیه‌السلام).
در مدّت این شش ماهی که در این دنیا زیسته‌ای، سرود شهامت و شهادت را برایت زمزمه کردم و از شیره‌ی جانم که آمیخته با ولای حسین(علیه‌السلام) بود، سیرابت نمودم.
برایت گفتم که حق و باطل با هم جمع نمی‌شوند.
گفتم که یا ولایت امام نار یا امام نور. ولی امان از این قوم که ولایت امام نور را رها کردند و به ولایت امام نار گردن نهادند.
نامه‌های دعوت کوفیان هنوز هم همراه ماست. امام زمانشان را به سوی خود می‌خوانند و از برای کشتنش شمشیر از غلاف برون می‌کشند.
اینان آن قومی را که(( از یک صبح تا شب، چهل پیامبر خدا را کشتند و فردای آن، به راحتی به بازارهایشان رفتند و مشغول سرگرمی‌های دنیایشان شدند)) رو سفید کردند.
آنان یحیی(ع) کُشان امروزند در سال شصت و یک هجری.
فرعون وجودشان در برابر موسی زمان ایستاده است. نمرود وجودشان، در برابر خدا سینه سپر کرده و بانگ برآورده که ((اَنَا رَبُّکُمُ الاَعلی))
آن‌ها را خواب دنیا فراگرفته و به چند روز زندگی دنیا دل خوش نمودند.
سوره‌ی فجر را با هوای نفس می‌خوانند و از تأویل آن که حسین بن علی است، غافلند.
"دین لقلقه‌ی زبانشان شده و موقع ابتلا، دین داران واقعی، چه قلیل‌اند!"
حسین(علیه‌السلام) را که جامع همه‌ی آیات الهی است، قرآن است و باطن دین و کشتی نجات آن‌ها، به زر و سیم دنیا می‌فروشند.
اگر می‌خواهی تفسیر و عینیّت آیه‌ی ((لا تَشتَرو بِآیاتی ثَمَناً قلیلاً و ایّای فَاتَّقون)) را ببینی، به آن‌ها که روبروی آیت خدا، حسین(علیه‌السلام) ایستاده‌اند، نگاه کن.
آری این‌جا سرزمین ((کرب)) و ((بلا)) در سال شصت و یک هجری است.
سال موعود، زمین موعود و حادثه موعود.
این‌جا انبیاء و اولیای الهی آمده اند« همه‌ی آن‌ها از آدم(علیه‌السلام) تا نوح، ابراهیم، موسی، عیسی و محمد که سلام و درود خدا بر آن‌ها باد، از این جا عبور کردند و بر مصیبت خاندان رسول خاتم محمّد مصطفی صلی‌الله‌علیه‌وآله» ناله کردند و گریستند.
گویا همین دیروز بود که پدربزرگ غریبت، علی(علیه‌السلام) از صفین بازمی‌گشت و چون به این زمین تفتیده و مضطرب رسید، اشک پهنای صورتش را شست.
اصحاب دلیل را جویا شدند و فرمودند : «اینجاست که حسینم را می‌کشند در حالی که روزها آب را بر او و اهل بیت او بسته‌اند.»
خداوند می‌خواهد مردان و سربازان پدرت را در راهش، کشته ببیند و ما زنان و کودکان خیام را، اسیر.
خداوند می‌خواهد که همه‌ی ما،سربازان حسین(علیه‌السلام) شویم و مانند مادرمان فاطمه سلام‌الله‌علیها فداییان ولایت و در این میان قرار است که کوچکترین و اقیانوس‌ترین سرباز حسین(علیه‌السلام) تو باشی.
پاره جگر رباب،
کمتر تقلّا کن. زود است که تو را به دستان حسین بسپارم تا آخرین اتمام حجّت این قوم شوی و دلیل مظلومیت مولایمان حسین(علیه‌السلام).

نویسنده: ف.بهمنی

منبع:سایت جامع فرهنگی مذهبی شهید آوینی

[مليکه]

هنگامى كه همه ياران و اصحاب امام حسين عليه السلام به شهادت رسيدند، نداى غريبانه امام بلند شد:

«هل من ذاب يذب عن حرم رسول الله ... هل من مغيث‏يرجوا الله باغثتنا».
:«آيا حمايت كننده‏اى هست تا از حرم رسولخدا صلى الله عليه و اله و سلم حمايت كند؟ آيا فريادرسى است كه براى اميد ثواب ما را يارى كند؟».
وقتى كه اين ندا به گوش بانوان حرم رسيد، صداى گريه و شيون آنها بلند شد، امام كنار خيمه آمد و به زينب عليهاالسلام فرمود: فرزند كوچكم را به من بده تا با او وداع كنم، كودك را گرفت، همين كه خواست ببوسد حرمله تيرى به سوى گلوى نازك او رها كرد، آن تير به گلوى او اصابت نمود، و سرش را ذبح كرد.
كه در اين باره سيد حيد حلى گويد:
و منعطفا اهوى لتقبيل طفله فقبل منه قبله السهم منحرا
يعنى: «امام حسين عليه السلام براى بوسيدن كودك شيرخوار خود خم شد، اما تير قبل از امام بر گلوگاه او بوسه دار».
امام آن كودك را به زينب عليها السلام داد فرمود: او را نگهدار، و دستش را زير گلوى كودك گرفت، پر از خون شد، آن خون را به طرف آسمان پاشيد و گفت:
«هون ما نزل بى انه بعين الله تعالى‏».
يعنى: « چون خداوند اين منظره را مى‏بيند، آنچه از اين مصيبت بر من وارد شد برايم آسان است‏».
و در احتجاج آمده: «امام حسين عليه السلام از اسب پياده شد و (در كنار خيمه يا پشت‏خيمه) با غلاف شمشيرش قبرى كند، و كودكش را به خونش رنگين نموده و دفن كرد».
مشهور است كه على اصغر، شش ماهه بود، مادرش حضرت رباب دختر امرء القيس است، و على اصغر با سكينه از جانب مادر نيز برادر و خواهر بودند.
در مورد نام اين طفل، علامه مجلسى در جلاء العيون مى‏گويد: «بعضى او را على اصغر مى‏نامند».
در كتاب منتخب التواريخ نقل شده: در يكى از زيارات عاشورا آمده:
«و على ولدك على الاصغر الذى فجعت به‏».
: «و سلام بر فرزند تو على اصغر كه در مورد او مصيبت‏سختى بر تو وارد شد».
امام حسين عليه السلام نزد خواهرش ام كلثوم (زينب صغرى) آمد و به او فرمود: اى خواهر! ترا در مورد نگهدارى كودك شيرخوارم، سفارش مى‏كنم، زيرا او كودك شش ماهه است و مراقبت نياز دارد.
ام‏كلثوم عرض كرد: برادرم، اين كودك سه روز است كه آب نياشاميده از قوم براى او شربت آبى بگير.
امام حسين عليه السلام على اصغرش را در آغوش گرفت و به سوى قوم رفت، خطاب به قوم فرمود، «شما برادر و فرزندان و يارانم را كشتيد، و از آنها جز اين كودك باقى نمانده كه از شدت تشنگى مثل مرغ، دهان باز مى‏كند و مى‏بندد اين كودك كه گناه ندارد، نزد شما آورده‏ام تا به او آب بدهيد».
«يا قوم ان لم ترحمونى فارحموا هذا الطفل ا ما ترونه كيف يتلظى عطشا».
: «اى قوم اگر به من رحم نمى‏كنيد به اين كودك رحم كنيد، آيا او را نمى‏بينيد كه چگونه از شدت و حرارت تشنگى، دهان را باز و بسته مى‏كند؟».
هنوز سخن امام تمام نشده بود، به اشاره عمر سعد، حرمله بن كاهل اسدى گلوى نازك او را هدف تير سه شعبه‏اش قرار داد كه تير به گلو اصابت كرد«فذبح الطفل من الوريد، او من الاذن الى الاذن‏».
«از شريان چپ تا شريان راست على اصغر بريده شد، و يا از گوش تا گوش او ذبح گرديد».
فاتى به نحو اللئام مناديا يا قوم هل قلب لهذا يخشع فرماه حرمله بسهم فى الحشا بيد الحتوف و القى من لا يجزع
يعنى: «پس آن كودك را به سوى قوم پست آورد، در حالى كه صدا مى‏زد: اى قوم، آيا دلى هست كه از خدا بترسد و بر اين كودك توجه نمايد؟، بجاى جواب، حرمله تيرى بر كمان نهاد و آن كودكى را كه از شدت ضعف و عطش قدرت بى تابى نداشت هدف تير قرار داد».
مصيبت جگر سوز على اصغر به قدرى بر امام حسين عليه السلام سخت بود كه آنحضرت در حالى كه گريه مى‏كرد، به خدا متوجه شد و عرض كرد: «خدايا خودت بين ما و اين قوم، داورى كن، آنها ما را دعوت كردند تا ما را يارى كنند، ولى به كشتن ما اقدام مى‏كنند».
از جانب آسمان ندائى شنيد:
«يا حسين دعه فان له مرضعا فى الجنه‏».
«اى حسين عليه السلام در فكر اصغر نباش، هم اكنون دايه‏اى در بهشت براى شير دادن به او آماده است‏».
اين ندا، نداى دلدارى به حسين عليه السلام بود، تا بتواند فاجعه غمبار مصيبت اصغر را تحمل كند.
و دليل ديگر بر شدت سختى اين مصيبت اينكه: امام حسين عليه السلام هنگامى كه به شهادت رسيد: در روز يازدهم محرم، سكينه كنار پيكرهاى شهداء آمد و گريه كرد تا بيهوش شد، امام حسين عليه السلام در عالم بى هوشى به سكينه اشعارى آموخت براى شيعيان بخواند، دو شعر از آن اشعار اين است:
ليتكم فى يوم عاشورا جمعا تنظرونى كيف استسقى لطفلى فابوا ان يرحمونى و سقوه سهم بغى عوض الماء المعين يا لرزء و مصاب هد اركان الحجون
«اى كاش در روز عاشورا همه شما بوديد و مى‏ديديد كه چگونه براى كودكم طلب آب كردم، قوم به من رحم نكرد، و بجاى آب گوارا، كودكم را با تير (خون) ظلم سيراب كردند، اين حادثه آنچنان جانسوز و سخت و طاقت فرسا است كه پايه‏هاى كوههاى مكه را خراب كرد».

راهنماى تبليغ 6 ويژه امر به معروف و نهى از منكر صفحه 144

نمايندگى ولى فقيه در سپاه
ّ

[نرگس منتظر]

اشک حسینى سرمایه

امام حسین علیه السلام فرمودند:

من کشته اشکم هیچ مؤمنى مرا یاد نمى ‏کند مگر آنکه گریان مى‏شود.

به نقل از بحارالانوار ج 44 )

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

سلام بر« پیام بر » عاشورا

سلام بر زینب، "پیام‌بر" خون شهیدان كربلا.

سلام بر تجلى دوباره على علیه السلام در زبان و كالبد و پیام خواهر حسین علیه السلام.

سلام بر آنكه‏« گوهر عفاف‏»و« فرهنگ صورى‏» را در راه خدا به زنان جامعه ما آموخت.

اى بانوى قهرمان كربلا!
اى آینه فاطمه‏نما!
اى تندیس صبر و وفا،
اى چكیده فضیلت‏ها و عصاره خوبى ‏ها!

حماسه عاشورا،وامدار همیشه توست، خاطره حماسه آفرینى‏ هایت زینت‏ بخش تاریخ كربلاست.

حضور صبورانه‏ات در تداوم‏« نهضت‏ حسینى‏»، آموزنده جهاد و مقاومت و حیا و عفت است،
در عین قیام به تكلیف و پاسدارى از انقلاب و عمل به وظیفه سیاسى اجتماعى

تو در آن روز خون و شرف، به تماشاى زیباترین جلوه‏هاى هستى ایستادى
و با آن ایستادگى ‏ات در برابر جباران و فریبكاران، جلوه زیبا و ماندگار «عمل به تكلیف‏»
و حمایت از رهبرى و وفا به آرمان ولایت و امامت را به تماشا گذاشتى.

تو، اى صبور زن مقاوم،
اى مادر و خواهر و دختر شهید،
هفتاد و دو ستاره را با چشم دیدى و بر پیكر خورشید و حنجر خونین بوسه زدى.
در اوج قدرت دشمن، على‏وار خطبه خواندى. با خطبه‏هایت، غرور جاهلى امویان را درهم شكستى و یزید را به هراس افكندى. آرى!... «نهضت‏حسینى‏»،
جدا از كتاب‏« صبر زینبى‏»
قابل مطالعه و بررسى نیست.
تو بودى كه موج خونهاى مقدس كربلا را فراتر از آن دشت‏خون گرفته و سرخ،
تا ساحل بیدارى ملت‏ها رساندى.

تو بودى كه با اسارت آزادى بخش خویش، براى چندمین بار سند جنایت آل امیه را به همگان نشان دادى
و دفتر ننگین آل ابو سفیان را در پیشگاه عقل همه فرزانگان گشودى.
تو بودى كه‏« كتاب سرخ شهادت‏» را تفسیر كردى.
تو بودى كه پیام رسان خونهاى عاشورا شدى.
سلام برتو وبر قلب صبورت .