راوی می گوید:وقتی که عمر ابن سعد از کربلا دور شد جمعی از طایفه ی بنی اسد به قتلگاه امدند و بر آن بدن های خونالود و مطهر نماز گزاردند و آن ها را در همان مکانی که اکنون مشهور است به خاک سپردند.ابن سعد همراه با اسیران ال پیغمبر به کوفه آمد. اهل شهر برای تماشای آنان اجتماع کرده بودندزنی از زنان کوفه از بالای بام فریاد زد :شما از اسیران کدام مملکت و کدام قبیله اید ؟در پاسخ گفتند :ما اسیران ال محمد(ص)هستیم .آن زن از بام فرود آمد و از خانه ی خود برای ان ها جامه و زیر پوش و مقنعه جمع کرد و به اهل بیت(ع)داد تا خود را بپوشاند.علی ابن الحسین(ع)در حالی که بیماری او را ضعیف و رنجور کرده بود و حسن ابن حسن مثنی*-که در کربلا برای یاری عمو و امام خود ،حسین (ع)زخم های شمشیر و نیزه را به تن خریده بود ولی با آن جراحت ها از میدان جنگ زنده بیرون آمده بود-در بین اسیران دیده می شدند .در کتاب مصابیح روایت شده است :حسن ابن حسن مثنی روز عاشورا را در برابر عمویش حسین(ع) هفده نفر را کشت و هجده زخم بر بدنش وارد شد .از اسب افتاده بود. دایی او اسما ابن خارجه او را از زمین برداشت و به کوفه برد و او را مداوا کرد تا بهبود یافت و سپس او را به مدینه برد .هم چنین در میان اسیران زید وعمرو فرزندان امام حسن(ع)هم دیده می شدند .پس اهل کوفه چون چشمشان به اسیران افتاد شروع به گریه و زاری کردند.آنگاه علی ابن الحسین(ع):فرمود آیا برای ما گریه و نوحه می کنید؟پس کشتگان ما کیانند؟
نقل قول
،در حالی که صدایش به گریه بلند بود،از پشت پرده ی هودج این خطبه را در آن روز قرائت کرد:
،هیچ کس به مقام او نمی رسید؟رحم از دل های شما برداشته شد."آگاه باشید که تنها حزب خداوند رستگارانند و حزب شیطان زیانکاران می باشند." 
