اينكه مي‌گويند انسان داراي روحي مجرد است به چه معني است؟
براي اين پاسخ لازم است در چند محور بحث گردد:
1. روح چيست؟
روح از نظر لغت در اصل به معني نَفس و «دويدن» است، بعضي تصريح كرده‌اند كه روح و ريح (باد) هر دو از يك معني مشتق شده است و اگر روح انسان كه گوهر مستقل مجردي است به اين نام ناميده شده، به خاطر آن است كه از نظر تحرك و حيات آفريني و ناپيدا بودن هم چون نفس و باد است، اين از نظر معني لغوي،
امّا مسأله روح در قرآن كريم فراوان مطرح شده، از جمله فرمود:
« وَ يَسْئَلُونَكَ عَنِ الرُّوحِ قُلِ الرُّوحُ مِنْ أَمْرِ رَبِّي»[1]؛
يعني از تو از روح سؤال مي‌كنند، بگو روح از فرمان پروردگار من است.
از مجموع قرائن موجود در آيه و خارج آن معلوم مي‌شود كه پرستش كنندگان از حقيقت روح آدمي سؤال كردند، همين روح عظيمي كه ما را از حيوانات جدا مي‌سازد و برترين شرف ماست، و تمام قدرت و فعاليت ما از آن سرچشمه مي‌گيرد و به كمكش زمين و آسمان را جولانگاه خود قرار مي‌دهيم، اسرار علوم را مي‌شكافيم و به اعماق موجودات راه مي‌يابيم، مي‌خواستند بدانند حقيقت اين اعجوبة عالم آفرينش چيست؟
پيامبر اكرم ـ صلّي الله عليه و آله ـ مأمور شد در يك جمله پرمعني در پاسخ بگويد:
روح از عالم امر است يعني خلقتي اسرارآميز دارد.[2]
نقل قول
