روز 27 آذر گلوله جمجمه کسی را نشانه رفت که همه آمال و آرزویش...

[نرگس منتظر]

روز 27 آذر گلوله جمجمه کسی را نشانه رفت که همه آمال و آرزویش
خدمت به میهن اسلامی و فداکاری برای انقلاب بود .

محمد مفتح نمادی است برای زندگی و منش متفکرانه بیشتر افراد
در جامعه، او را با عنوان وحدت حوزه و دانشگاه می شناسند.

بعد از پیروزی انقلاب اسلامی میرفت تا اصطحکاک شدیدی بین دانشگاه و حوزه پیش بیاید ولی شخصیت مفتح برای روشن سازی بین این دو بخش بسیار موثر بود.

در دهه 1350 شمسی دانشگاه سرمنشاء تحولات بزرگ اجتماعی و حوزه آماده پذیرش بزرگترین خط فکر سیاسی قرن بود ولی گروه های منحرف و معاند مانند چریک های خلق و مجاهدین می خواستند که جامعه به سمت اسلام التقاطی(اسلام بدون شهادت و مرجعیت دینی) و عقاید شوروی سابق پیش برود.

مفتح آن زمان همگام و حتی جلوتر از همه روشن فکران در صدد یکی شدن تفکرات حوزه و دانشگاه بود وی ایدوئولوژی ولایت فقه را در بین دانشگاهیان گسترش داد و جز معدود کسانی بود که به پویایی تفکر حوزه اهمیت میداد؛ البته در پاره ای از مواقع با بی مهری اهالی حوزه و دانشگاه نیز رو به رو می شد.
مفتح را می توان نماینده تفکر انقلابی پویا دانست و دلیل اصلی شهادت ایشان توسط منافیقن، دقیقا همین بود که می توانست نمادهای اسلامی که تا آن موقع در دانشگاه مظلوم و ناشناخته باقی مانده بود را تبیین کند.

[نرگس منتظر]

امام خمینی(ره) در تبیین شخصیت مفتح این گونه قلم می زنند:

"جناب حجت الاسلام دانشمند محترم آقاي مفتح و دو نفر پاسداران عزيز اسلام رحمة الله عليهم به فيض شهادت رسيدند و به بارگاه ابديت بار يافتند و در دل ملت و جوانان آگاه ما حماسه آفريدند و آتش نهضت اسلامي را افروخته تر و جنبش قيام ملت را متحرك تر كردند.

خدايشان در جوار رحمت واسعه ي خود بپذيرد و از نور عظمت خود بهره دهد.
اميد بود از دانش استاد محترم و از زبان علم او بهره ها براي اسلام و پيشرفت نهضت برداشته شود و اميد است، از شهادت امثال ايشان بهره ها برداريم"

بعدها مسعود رجوی با ابراز خرسندی شهادت مفتح را پیروزی بزرگی برای مجاهدین و از بین بردن ارتجاع دانست؛

زهی خیال باطل که نفهمید هر انسان حق طلبی می داند که این فقیه سترگ در ذهن تمام حق جویان عالم زنده و جاوید است.

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

شهید وحدت

تو روح بی قرار بهشتی بودی که از انزوای خاک گذشتی
و بر تارک عرش نشسستی.
تو آبروی آب و آیینه و انعکاس رویش مهتاب بودی.

دل به دریای دانشگاه زدی تا با جلیقه نجات وحدت دین و دانش
جوانان پاک و گرفتار گرداب «جدایی دین از سیاست»
را رها سازی.

شناگر ماهری بودی که در دریای مواج و توفانی حکومت
ستم شاهی، بر پشت موج های تفرقه و توطئه سوار شدی
و بر کوس پوچی و رسوایی آنها دمیدی.

تو ای منادی پیوند دو پایگاه اندیشه (حوزه و دانشگاه)

مسافر غریب و عزیزی بودی که از سرزمین سبز حوزه علمیه قم
با کوله باری پر از سوغات معارف ناب اسلام پا
در میدان گرم دانشگاه گذاشتی

و با اسلحه ایمان و آگاهی به زمان و مکان، در برابر تند باد
تبعیدها، شکنجه ها و کارشکنی ها ایستادی و پایداری
و استقامت و عزم و اراده ات را به رخ طوفان ستم کشیدی.

تو ارزنده ترین سرمایه وجود دنیایی ات، جان و خونت، را
به جشن بزرگ پیوند حوزه و دانشگاه هدیه نمودی.

دکتر مفتح، پزشک روح جامعه دینی بود
که برای درمان تن و قلب بیمار اجتماع آن روز
و همه زمان ها نسخه شفابخش تعهد، تحولِ اندیشه
و پیاده روی از دره تاریک جهل تا فتح قله آگاهی را تجویز کرد.

مفتح، رژیم غاصب اسرائیل را انگل مزاحم برای سلامتی
مزاج و رژیم اخلاقی بدن انسانیت، آزادی،
استقلال فرهنگی و فرهنگ استقلال می دانست.

خوانیم ما بلند در سه جمله این سرود
بر روح پر فتح تو استادمان درود

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

دین و دانش

آفرین بر زلال اندیشه آسمانی ات، ای امام!
آفرین بر انگشتان تدبیرت که به آسانی گره های کور
و مشکلات جهان اسلام را می گشاید.

اندیشه های پاکت همیشه بهار بوستان انقلاب است.
مرحبا به عقد اُخوتی که میان دو پایگاه اندیشه و فرهنگ؛
حوزه و دانشگاه، بستی

اتحاد دانشگاه و حوزه، درخت پر ثمر و تنومندی بود که
به دست اندیشه باغبان جمهوری اسلامی، پیر جماران،
در بوستان انقلابمان نشانده شد،

درختی که اگر در باغ تعهد و تخصص به ثمر عزت بنشیند،
شکوفه های تعالی، آزادی، خودکفایی و توسعه را
به جشن اقتدار و سربلندی ایران فرا می خواند

و میوه های شیرینِ، «استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی»
را به کام جامعه ایران می ریزد.

وقتی دستان پر توان دین و دانش، همدیگر را به گرمی بفشارند
و تعهدنامه و توافق نامه همکاری امضاء کنند
و زمانی که بازوان نیرومند حوزه و دانشگاه

تبر وحدت را به دست همت خود برگیرند و به مصاف درختان
بی ثمر تفرقه و گیاهان هرز بی دینی بروند.

علف های هرز تفرقه در سایه سار این درخت تنومند
گرانسنگ برچیده می شوند و که پرنده ترقی و سعادت
با دو بال این و دانش در فضای عزت این جهانی
و آن جهانی، به پرواز درمی آید و تا اوج قله موفقیت پیش می رود.

فکر وحدت حوزویان و دانشگاهیان، تیر خلاصی بود
که از اسلحه تدبیر و سیاست، امام راحل رحمهم الله
بر مغز استعمار مادی گر و حیله گر شلیک شد،

توطئه گرانی که با مکر پلید خود، سال ها آب زلال
وحدتمان را کدر می کردند و از آب گل آلود تفرقه،
ماهی استثمار و منافع خود را می گرفتند.

آری!
کوبنده ترین سلاح اسلام
نبود به جهان سوای وحدت

کتاب اتحاد حوزه و دانشگاه مصحف وزین و نفیسی است
که با جوهره تعالیم امام و جوهر خون شیدایی چون مفتح،
مطهری و بهشتی تدوین شد،

کتابی که با کیاست تمام در ضد و ردّ سیاست شوم
«تفرقه بینداز و حکومت کن» نگاشته شد، کتابی
که فرهنگ استقلال و استقلال فرهنگی، تنها یک فصل
شیرین و امید بخش آن است.

بیایید از این گروه و میراث آسمانی، محافظت کنیم و شکوفه ها
و گل های شکر و دعاهایمان را نثار وحدت و وحدت بخشان کنیم

محمدحسین قدیری