موضوعي كه در زمينه باور مهدوي در كلام رضوي(ع) يافت مي شود. موضوع انتظار فرج يا چشم به راه گشايش بودن است. ان حضرت در روايت متعددي به فضيلت انتظار فرج اشاره كرده اند.از جمله روايتي خطاب به"حسن بن جهم"كه از ايشان در مورد"فرج" مي پرسد مي فرمايد:
او لست تعلم ان انتظار الفرج من الفرج؟ قلت: لا ادري الا ان تعلمني. فقال : نعم انتظار الفرج من الفرج.
ايا مي داني انتظار فرج (جزيي)از فرج است؟گفتم : نمي دانم مگر اينكه شما به من بياموزيد. فرمود: اري انتظار فرج جزيي از فرج است.
در روايت ديگري مي فرمايد:
ما احسن الصبر و انتظار الفرج اما سمعت قل العب الصالح: و ارتقبو اني معكم رقيب. و انتظروا اني معكم منتظرين. فعليكم بالصبر انما يجئ الفرج علي الياس و قدكان الذين من قبلكم اصبز منكم. . .
چه نيكوست صبر و انتظار فرج ايا سخن بنده صالح خدا(شعيب) را نشنيدي كه فرمود:و"انتظار بريد كه من هم با شما منتظرم" و "پس منتظر باشيد كه من هم با شما از منتظرانم".بر شما باد به صبر و بردباري. چرا كه گشايش بعد از نا اميدي فرا مي رسد و به تحقيق كساني كه پيش از شما بودند از شما بردبارتر بودند.
و بلاخره در روايت بسيار زيبايي فضيلت انتظار را اينگونه بيان مي كنند:
...اما يرضي احدكم ان يكون في بيته ينفق علي عياله ينتظر امرنا فان ادركه كان كمن شهد مع رسول الله صلي لله عليه و اله . بدرا. و ان لم يدركه كان كمن كان مع قائمنا في فسطاطه...
...ايا هيچ يك از شما خوش ندارد كه در خانه خود بماند نفقه خانواده اش را بپردازد وچشم به راه امر ما باشد؟ پس اگر در چنين حالي از دنيا برود مانند كسي است كه به همراه رسول خدا در جنگ بدر به شهادت رسيده است. و اگر هم مرگ به سراغ او نيايد مانند كسي است كه به همراه قائم ما و در خيمه او باشد...
پي نوشت: كتاب الغيبه ص 276