۩*۩ راه سبك سازي مصيبت وگرفتاري از نظر امام هادي(علیه السلام)۩*۩

[سابحات]

ضرورت صبر در ابتلائات و آزمونها

اما درباره نوع دوم نيز بايد پذيرفت كه سنت زندگي دردنيا، همواره همراه مصيبت و گرفتاري است تا انسان خود را بشناسد و در مقام تضاد و تزاحم و مشكلات با عقل و قلب و منطق، قدرت و توانايي خويش را آشكار كرده و خدايي گونه شود و خدايي عمل نمايد.

درحقيقت اگر كسي ربوبيت و مالكيت الهي را بر هستي بداند و حكمت و فلسفه زندگي در دنيا را بشناسد درمي يابد كه دنيا اقتضائاتي دارد كه از آن جمله مصيبت ها و رنج ها و دردهاست
و انسان مي بايست دركنار اين امور، خود را به كمال برساند و اسماء و صفات سرشته و نهفته در ذات را فعليت بخشد و خدايي (متاله) شود و درمقام مظهر ربوبيت الهي قرار گيرد.

آن بينه و دليل روشني كه امور زندگي را سهل وآسان مي كند، همان معرفت نسبت پروردگاري خداوند حكيم و فرزانه و فلسفه آفرينش واهداف آن است.

اگر كسي حقيقت هستي و جايگاه خود درهستي را دركنار خالقيت و ربوبيت الهي درك كند، به سادگي درمي يابد كه هرچيزي در هستي بنا به هدفي آفريده شده و تحقق مي يابد و حكمت و فلسفه اي دارد.

بنابراين، اگر مصيبت ريشه در گناه و خطا داشت، مي كوشد تا آن را با اصلاح اعمال و افكار اصلاح كند و رفع و دفع نمايد و اگر ريشه در سنت هاي الهي داشت با بهره گيري از آن و صبر و شكيبايي، مصيبت را به عامل رشد و كمال خود تبديل مي كند.

بدینگونه حتي اگر بريده و تحت فشار مصيبت ها خرد و پراكنده شود، آن را داراي حكمتي مي يابد و مي كوشد تا با صبر، آن را به كمالي تبديل نمايد.

اين گونه است كه همه مصيبت ها براي او آسان مي شود و آستانه تحمل شخص نسبت به مصيبت ها و مشكلات بالا مي رود و به مقام رضا و رضوان مي رسد به سبب مشكلات و مصيبت ها آه و ناله نمي كند بلكه همواره آرامش خويش را با پذيرش حكمت الهي حفظ مي كند.

آن حضرت(ع) سفارش مي كرد كه همواره براي حل مشكلات و معضلات مي بايست به خداوند كريم مراجعه كرد و از غير، طلب رهايي از مصيبت و مشكلات را نداشت.

براي اينگونه اشخاص، راه خداوند هدف است و هرگز از كمي جمعيت همراه در اين راه نمي هراسند و تنهايي خويش را با رضايت معبود و پروردگار خويش معنايي ديگر مي بخشند و چونان امام هادي(ع) مي گويند:

لو سلك الناس و اديا شعبا لسلكت وادي رجل عبدالله وحده خالصا؛

اگر همه مردم مسيري را انتخاب كنند و در آن گام نهند، من به راه كسي كه تنها راه خدا را خالصانه مي پرستد خواهم رفت. (بحارالانوار، ج78، ص245)

[سابحات]

مرحوم شيخ طوسي و برخي ديگر از بزرگان آورده اند:

شخصي به نام ابوالحسن، محمدبن احمد به نقل از عمويش حكايت نمايد:

روزي از روزها به قصد ديدار حضرت ابوالحسن، امام هادي(ع) حركت كرديم و چون بر آن حضرت وارد شدم عرضه داشتم:

خليفه، سهميه و جيره مرا به اتهام اين كه از اطرافيان و دوستان شما هستم، قطع كرده اند. پس چنانچه ممكن باشد، از او بخواهيد كه سهميه مرا برگرداند، قبول مي كند؛ و همانند گذشته كمك هاي خود را نسبت به من پرداخت مي نمايد.

حضرت درجواب فرمود: ان شاءالله درست خواهدشد.

پس به منزل برگشتم و چون شب فرا رسيد، شخصي درب منزل آمد و دق الباب كرد، وقتي درب منزل را گشودم، ديدم كه فتح بن خاقان مأمور متوكل ايستاده است، هنگامي كه چشمش به من افتاد، گفت: در منزل خود چه مي كني؟ زودباش كه خليفه تو را احضار كرده است، پس به همراه او راهي دربار متوكل شديم و چون بر او وارد شديم ديدم نشسته و منتظر من است.

همين كه چشمش به من افتاد، اظهارداشت: اي ابوموسي! ما هميشه به ياد تو هستيم؛ ليكن تو ما را فراموش كرده اي، اكنون بگو كه از ما چه طلب داري؟

گفتم: كمك هاي گوناگوني كه تاكنون به من شده است، آنها را قطع نموده اند؛ پس دستور داد كه كمك ها و سهميه من همانند سابق و بلكه چند برابر پرداخت شود.
سپس از نزد خليفه خداحافظي كرده و بيرون آمديم؛ و به فتح بن خاقان گفتم: آيا علي بن محمدهادي(ع) امروز اينجا آمده است؟

اظهارداشت: خير.
گفتم: آيا نامه اي براي خليفه نوشته است؟
پس جواب داد: خير.

بعد از آن، راهي منزل خويش شدم و فتح بن خاقان نيز به دنبال من آمد و گفت: شكي ندارم كه تو از حضرت ابوالحسن، امام هادي(ع) تقاضا كرده اي كه برايت دعا نمايد و دعاي آن حضرت مستجاب شده است، پس خواهش مي كنم كه از او تقاضا كني براي من نيز دعا نمايد.

هنگامي كه به محضر مبارك امام هادي(ع) وارد شدم و سلام كردم، فرمود: اي ابوموسي! آيا مشكلت برطرف شد و خوشحال گرديدي؟
عرضه داشتم: بلي، يابن رسول الله! اي سرورم! به بركت دعاي شما راضي و قانع شدم.

سپس حضرت مرا مخاطب قرار داد و فرمود:

خداوند متعال نسبت به ما اهل بيت- عصمت و طهارت- آگاه است كه ما در مشكلات به غير از او رجوع نمي كنيم، همچنين در ناملايمات و گرفتاري ها فقط به او توكل و تكيه مي نماييم، بنابراين هرگاه تقاضا و خواسته اي داشته باشيم خداوند متعال از روي لطف و تفضل مستجاب مي كند.
بعد از آن، به حضرت عرضه داشتم: فتح بن خاقان به من التماس دعا گفت كه از شما تقاضا كنم برايش دعا نمائي.

حضرت فرمود: فتح در ظاهر با ما دوستي مي نمايد ولي در واقع از ما بيگانه است، ما براي كسي دعا مي كنيم كه خالص، تحت فرمان خداوند سبحان باشد و اقرار و اعتقاد به نبوت حضرت محمد مصطفي(ص) داشته؛ و نيز اعتراف به حقوق ما اهل بيت رسالت داشته باشد.

سپس حضرت افزود: من براي تو دعا كردم و خداوند متعال آن را مستجاب گرداند.

در پايان از آن حضرت، تقاضا كردم و عرضه داشتم:

يابن رسول الله! چنانچه ممكن باشد، دعائي را به من تعليم نما كه هرگاه بخوانم، دعايم مستجاب شود.

حضرت فرمود: اين دعائي را كه به تو تعليم مي دهم، من خود زياد مي خوانم و از خداوند متعال خواسته ام كه هركس آن را بخواند نااميد نگردد:

يا كهفي و السند، و يا واحد يا احد، و يا قل هوالله احد، اساءلك اللهم بحق من خلفته من خلقك، و لم تجعل في خلقك مثلهم احدا، ان تصلي عليهم، و تفعل بي و سپس حاجتت را بگويي

(امالي شيخ طوسي؛ ج1، ص291، مدينه المعاجز: ج7، ص436، ح2437، بحارالانوار: ج05، ص127، ح5)