نتيجه گيري
در تصويري که قرآن از مفاهيم عمده اي همچون خدا، انسان، جهان و آخرت ارائه مي دهد، خدا در مرکز همه هستي قرار دارد و همه علم، توانايي، قدرت و... از آن اوست. قرآن مي کوشد تا ايماني در دل بندگان به وجود آورد که در نتيجه آن، مؤمنان، خداوند را در مرکز همه پديده ها و مسلط بر آن ها بدانند و اين ايمان در پندار و رفتار آن ها تجلي شود.
انسان، يکي ديگر از مفاهيم عمده قرآن است که داراي صفاتي همچون ناداني، خودخواهي، ناسپاسي و مانند آن است. قرآن تأکيد مي کند که اين اوصاف، طبيعت انسان است، اما نشان مي دهد که انسان ها با ايمان به خدا و کوشش در راه اتصاف به صفات او، مي توانند از اين اوصاف فاصله بگيرند.
جهان، به عنوان آياتي از خدا توصيف شده و در قرآن، اين همه براي انسان معرفي مي شود تا انسان از پرتو همه اين آفريده ها، بتواند به هشياري و خردي دست بيابد که زمينه خداجويي را در او تقويت کند. البته قرآن بارها تأکيد مي کند که همه اين جهان متاعي بيش نيست و زندگي ديگري را پس از مرگ به تصوير مي کشد که آن را اساس زندگي انسان معرفي مي کند که انسان در پرتو گونه زندگي خود در اين جهان، در آن جهان حاضر خواهد شد.
پينوشتها:
1- کارشناس ارشد علوم قرآن و حديث.
نشاني الکترونيک:
gaffari.m@gmail.com
*تاريخ دريافت مقاله: 1388/10/7
تاريخ پذيرش مقاله:1388/12/11
منابع
1. قرآن کريم
2. ابن شهر آشوب، متشابه القرآن، قم، بيدار،1328ش
3. آقا بخشي علي و افشاري راد، مينو، فرهنگ علوم سياسي، تهران، چاپار، 1379ش
4. ايزوتسو، توشيهيکو، خدا و انسان در قرآن، ترجمه احمد آرام، تهران، سهامي انتشار،1381ش
5. بيضاوي، عبدالله بن عمر، انوار التنزيل و اسرار التأويل، به کوشش عبدالقادر عرفات عشا حسونه، بيروت، دارالفکر،1416ق
6. حر عاملي، وسائل الشيعه، قم، آل البيت،1409ق
7. راوندي، قطب الدين، فقه القرآن، به کوشش سيد احمد حسيني، بي جا، 1405ق
8. صدوق، علي بن بابويه، امالي، تهران، اسلاميه،1362ش
9. صدوق، عيون الاخبار الارضا، جهان، 1378ق
10. طبرسي، جوامع الجامع، بي جا، 1420ق
11. طبري، محمد بن جرير، جامع البيان عن تاويل آي القرآن، بيروت، دارالفکر، 1405ق
12. قرطبي، محمد بن احمد، الجامع لأحکام القرآن، به کوشش احمد عبدالعليم بردوني، قاهره، دارالشعب، 1372ق
13. محدث نوري، مستدرک الوسائل، قم، آل البيت، 1408ق
14. مشيري، مهشيد، فرهنگ الفبايي- غياثي زبان فارسي، تهران، سروش، 1369ش
نشريه علوم و معارف قرآن کريم، شماره 5.