۩●^●۩ چهل منزل عاشقی{ویژه نامه اربعین حسینی} ۩●^●۩

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

چهل منزل عاشقی{ویژه نامه اربعین حسینی}

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

اى خفته در میانه صحرا، بلند شو!
مردند ماهیان لب دریا، بلند شو!

سر روى نیزه رفته جلوتر تو هم بیا
یا یار نیمه راه نشو، یا بلند شو

طوفان اگرچه خیمه زد و کشتى ات شکست
اى پهلوى شکسته زهرا، بلند شو!

در خیمه هاى سوخته دشت بى پناه شبْ
گوشواره مى کَنَد از جا، بلند شو!

نگذار پاى خسته به آن کوچه ها رسد
سنگ جفا خورد به سر و پا، بلند شو!

مسلم، حبیب، اصغر و عباس، رفته اند
چیزى نمانده از سفر ما، بلند شو!

زینب! دوباره خطبه بخوان، اربعین رسید
موجى بزن به پهنه دریا، بلند شو!
رزیتا نعمتى

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

چهل روز گذشت.
نه اشک‏ها در چشم دوام آوردند،
نه حرف‏ها بر زبان!
روایت درد، آسان نیست.

خاک‏های بیابان می‏دانند که سیلی آفتاب یعنی چه؟
تشنگی را باید از ریگ‏های ساحل پرسید
تا بگویند آب به چه می‏ارزد؟

هم کوفه از سکوت پر بود و هم شام.
تنگ راه‏های شام، انتظار کشیدند
تا صدای قدم‏های کسی بگذرد و دریغ!

مسلمانان شهر بیگانه‏ اند،
غریبه‏ اند با برادران خویش!
حرف‏ها فاسد شده‏ اند
پشت میله ‏های زندان سینه‏ ها.

دستی بیرون نمی‏آید که سلامی را پاسخ دهد.
فریاد را از قاموس کوفه و شام ربوده‏ اند.
اراده‏ها را چپاول کرده‏ اند.
دست‏ها را بریده‏ اند.
به آدم‏ها یاد داده‏ اند خم و راست شوند.

کسی نمی‏داند شجاعت چیست
و جوان‏مردی را با کدام قلم می‏نویسند؟

چهل روز گذشت؛ نه از آب خبری شد، نه بابا!
آسایش از فراز سرمان پر کشیده بود.
چشم‏ هایمان به تاریکی خرابه عادت کرده بود.

اشک‏هایمان را چهل روز است که نشسته‏ ایم!
چهل روز است که از پا ننشسته‏ ایم.

زنجیر بر دست‏هایمان نهادند
و در میدان‏های شهر گرداندند؛
غافل که چلچراغ را به دیار شب می‏برند.

خواب کودکانمان را آشفتند تا بر مصیبت‏مان بیفزایند؛
غافل که ما صبر را سال‏هاست می‏شناسیم؛
ما صبر را در خانه علی علیه ‏السلام آموخته ‏ایم.

از دشنه و دشنام کم نگذاشتند.
از «گرد و خاک کردن» کم نگذاشتند
تا حقیقت پاکی‏مان پوشیده شود؛
ولی چه باک! حقیقت،
بی‏ نیاز از این گرد و خاک کردن‏ هاست.

حضرت دوست اگر با ماست،
چه باک از این همه دشمنی!

زبان‏ها را دستور به سکوت دادند؛
ولی آنچه البته نمی‏پاید، سکوت است.

قلب‏ها را نتوانستند باز دارند از اندوه.
مغزها را نتوانستند باز دارند از تأمل.

خطبه ‏های زین العابدین علیه ‏السلام قیام کرده بود
و قد برافراشته بود در جمعیت
تا پیام ‏رسان خون تو باشد.

طنین شهادت تو، پرده‏ها را لرزاند،
ریسمان‏ها را گسیخت و قلب‏ها را گشود؛

چهل روز گذشت.
اما چهل سال دیگر
چهارصد سال،... هم بگذرد،
صدای «هل من ناصر» تو
بی‏ جواب نخواهد ماند.

روزگار این چنین نخواهد ماند
دولتِ ظالمین نخواهد ماند
قرن‏ها می‏روند و می‏آیند
پرچمت بر زمین نخواهد ماند

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

۩๑۩ ويژه نامه اربعين حسيني (يک عمر بود هجر تو ٬ يک اربعين نبود) ۩๑۩

‍۩~*~۩ اربعين در دفتر سرخ شاعران ‍۩~*~۩

۞۩§۩۞ پيامک هاي تسليت اربعين حسيني ۞۩§۩۞

۩ **۞**۩ اربعين حسيني در آئينه تصوير ۩ **۞**۩

۞۩*۩۞ شرحي بر زيارت اربعين ۞۩*۩۞

╬♥╬*...*╬♥╬ گام به گام تا اربعین شهیدان ╬♥╬*...*╬♥╬

llı.✿. llı.✿.ıll پژوهشی در اربعین حسینی llı.✿. llı.✿.ıll

[نرگس منتظر]

فرا رسیدن اربعین حسینی
بر حضرت صاحب الزمان حضرت مهدی (عج) ،
رهبر آزادگان جهان ،شیعیانو عاشقان ان حضرت
تسلیت عرض میکنیم.

[نرگس منتظر]

مأموریت اسیران كربلا

مأموریتی كه اسیران كربلا دست كم در مدت چهل روز آغاز مأموریت به عهده داشتند بسیار سخت و چالشی و مهم بود. وقتی اسیران مأموریت ابلاغ رسالت عاشورایی را به عهده گرفته بودند از نظر روحی می بایست بسیار متزلزل باشند؛ دشمن در اوج بود و مست غروری كه با كشته شدن دشمن به دست آورده بودند و اهل بیت، زنان و فرزندان اسیری بودند كه كشته شدگان در پیشاپیش ایشان در حركت بود. با این همه، شكست این پیروزی می بایست در همان روز آغاز می شد و مأموریت آن بود كه آنان را در اوج قدرت به حضیض ذلت بكشاند.
این گونه است كه حضرت زینب (س) در همان آغاز حركت عملی تبلیغی خویش را شروع می كند و سخنانی را در قتلگاه بر زبان می راند كه دل های شاد را غمگین و مغروران پیروز را خوار می گرداند. آنانی كه دست پر به خود نگریستند دستان خویش را تهی یافتند و شرمسار از خود و خدا و زن و بچه خویش گشتند.
مأموریت چهل روزه اهل بیت چنان تأثیرگذار بود كه به تعبیری تلاش های بیست و چندساله معاویه و یا پنجاه ساله نفاق جدید، هباء منثور مانند پنبه به دست پنبه زنان و حلاجان ماهر و كاركشته اهل بیت پیامبر (ص) زده شد.
این گونه است كه نظام ولایی و نگرش های برخاسته از آن دوباره چون جوانه ای از میان خاكستر بیرون زد و یا چون ققنوسی از درون آتش كشته شدگان سربرآورد.
سخنان و كارهایی كه اسیران كردند همانند فرآیندی است كه انسان در چهل سال بدان می رسد؛ این چهل روزه بود كه كار چهل و پنجاه سال را كرد و اصلاحاتی را به انجام رساند و زمینه برای اصلاحات دایمی فراهم شد و جامعه با این شیوه آموخت كه همواره نیازمند اصلاحات دایمی است تا عناصر منكر دور ریخته شود و عناصر معروف جایگزین آن شود.
اكنون ما با این شیوه آموخته ایم كه حتی عناصر نادرستی را كه در عزاداری امام حسین(ع) وارد می شود و به شكل مرموزانه و آرام به عنوان فرهنگ عاشورایی جاخوش می كند بیرون بریزیم و اصلاحات دایمی حتی در فرهنگ عزاداری عاشورایی انجام دهیم و به صرف سنت و آداب ده و یا صد و یا حتی هزار ساله آن را نپذیریم.

منبع: کیهان، نویسنده:علی اكبر شریفی
گروه دین و اندیشه تبیان

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

دلبر تن زسر جدا یاحسین
خون توای خون خدا یاحسین

خوبی تو برهمه کس بود
عیان پورنبی آل عبا یا حسین

وای ز نا مردی اهل جفا
سوختم از شرم وحیا یا حسین

ای عجب از رسم وره کوفیان
عقده بدل گشته مرا یا حسین

ساقی میخانه اهل ولا
تشنه لب کرب وبلا یاحسین

سوختم از کار جفا پیشگان
وای ازاین جرم وخطا یاحسین

خون تو ای خون خدا یاحسین
خود نظری کن سوی ما یاحسین

ساقی مستان ولا یاحسین
مرد وفا اهل عطا یاحسین

رحمت و نوری و شفا یاحسین
من همه درد م تو دوا یاحسین

بسته زنجیز غمم یا حسین
خود به رهانم زهوا یاحسین

[شهاب منتظر]

بابا آب!

برادر آب می خواهد.

بابا آب ندارد.

بابا با عمو رفت آب بیاورد.

بابا داس ندارد، شمشیر دارد.

عمو داس ندارد، مشک دارد.

بابا با اسب و شمشیر رفت.

عمو با اسب و مشک رفت.

بابا رفت و عمو رفت.

بابا آمد اما عمو، دیگر نیامد.

بابا آمد.

بابا با اسب نیامد، با قد خمیده آمد.

بابا آب!

برادر آب می خواهد.

بابا آب ندارد.

بابا یار ندارد.

بابا با برادر رفت آب بیاورد.

بابا داس ندارد، شمشیر ندارد، قنداقه برادر دارد.

بابا با برادر در قنداقه رفت.

بابا رفت و برادر رفت.

بابا آمد اما برادر، دیگر نیامد.

برادر دیگر آب نمی خواهد.

بابا یار ندارد.

بابا با اسب و شمشیر رفت.

بابا رفت.

اسب بابا آمد اما بابا، دیگر نیامد.

بابا آب!

بابا آب نداد.

بابا جان داد.

بابا خون داد.

بابا سر ندارد.

آن مرد آمد.

آن مرد با اسب آمد.

آن مرد داس ندارد، شلاق دارد.

من دیگر حتی آب نمی خواهم.

من بابا می خواهم...

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

رفتم و بازگشتم،
این چهل شبانه روز بى سر و سامان را؛
این لحظه هاى دلتنگ یتیم،
این مسیر عطشناک
آبله پایى که پاره پاره هاى تو را پشت سر داشت
و لب هاى از نیزه روییده ات را پیش رو.

مرا به یاد بیاور؛
مرا که پیرتر از تمام عمر خویش،
اینک شناختنى نیستم.

من همان هروله آتش به دامانم که چهل روز پیش،
در این صحرا، هنوز جوان بود
و تمام قافله به جا مانده از تو را
به دوش گرفت و ره سپار شد.

منم؛ همان صبر از کف رفته اى
که تمام میراث حیدرى اش را
از حلقوم فاطمى فریاد سر داد
و کاخ ظلم را زیر و زبر کرد،
اما در خلوت تنهایى اش،
سر بر کجاوه کوبید
و لرزش شانه هایش را تنها خدا دانست.

بعد از تو، سوختم و خطبه خواندم
بعد از آن غروب که با فاصله هاى از من تا تو پر شد
و انحناى ناگهان قامتم را رقم زد؛
پس از آن قرآن پاره پاره اى که
زیر لگدکوب اسب هاى ستم از هم گسیخت،
من ماندم و جاده هاى پیش رو... .

من ماندم و کاروان بى تو،
با قبیله به تاراج رفته؛
من به سفر ناگزیر بودم.

آه! خون همیشه جارى در رگ هاى روزگار!
رداى ولایتت را بر شانه گرفتم
و لواى ستم سوزى قیامت را بر بلنداى تاریخ برافراشتم.

آنچه از تو در من بود،
آنچه دیده بودم و جز من کسى ندید،
در گوش هاى کر روزگار فریاد کردم
و راویانه، تمام خطبه هاى از تو گفتن را سرودم
و حنجره اى مدام شدم؛
حنجره اى کبود که عطش هاى هفتاد و دو پروانه را
میراث دار بود و زخم زبان چهل روز اسارت را
براى همه پرستوهاى قافله سپر مى شد
و در خویش مچاله مى کرد.

اینک به تو بازگشته ام؛
خسته از تمام هستى.
دیگر حوصله اى به ادامه روزگار ندارم.
آه از این کوله بار فرسوده در راه!
آه از پر ریختنِ پروانه ها
در جاده هاى سرد و بى شمع!
سودابه مهیجى

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

اعمال روز اربعین امام حسین (ع):

در اين روز زيارت امام حسين (ع‌) مستحب است و اين زيارت‌، همانا خواندن زيارت اربعين است كه از امام عسكري (ع‌) روايت ‌شده كه فرمود: علامات مؤمن پنج تاست‌:

خواندن 51 ركعت نماز در شبانه‌روز ـ

نمازهاي واجب و نافله و نماز و شب ـ

به دست كردن انگشتري دردست راست‌،

برآمدن پيشاني از سجده‌،

و بلند خواندن بسم الله الرحمن ‌الرحيم در نماز.

شيخ طوسي سپس متن زيارت اربعين را با سند به نقل از حضرت صادق عليه ‌السلام آورده است‌: السلام علي ولي الله و حبيبه‌، السلام علي خليل الله و نجيبه‌، السلام علي صفي الله و ابن صفيه‌...

اين مطلبي است كه شيخ طوسي‌، عالم فرهيخته و معتبر و معقول شيعه در قرن ‌پنجم درباره اربعين آورده است‌.

طبعا بر اساس اعتباري كه اين روز ميان ‌شيعيان داشته است‌، از همان آغاز كه تاريخش معلوم نيست‌، شيعيان به حرمت ‌آن‌، زيارت اربعين مي‌خوانده‌اند و اگر مي ‌توانسته‌اند مانند جابر بر مزار امام ‌حسين (ع‌) گرد آمده و آن امام را زيارت مي‌كردند.

اين سنت تا به امروز درعراق با قوت برپاست ‌و شاهدیم که میلیونها شیعه عراقی و غیر عراقی در این روز بر مزار امام حسین (ع) جمع می شوند.