ویژگی های امام زمان (عج)

[رایکا]

ویژگی اول: ستاره درخشنده عالم نور

حضرت رسول اكرم صلى الله علیه و آله:
«. . . . وَ الْحُجَّةُ الْقائِمُ كَاَنَّهُ كَوْكَبٌ دُرِّىٌ فى وَسَطِهِم، فَقُلْتُ: یا رَبِّ مَنْ هؤُلاءِ؟ فقال: هؤُلاءِ الاْئمّةُ، وَ هذَا الْقائِمُ یَحِلُّ حَلالى وَ یُحَرِّمُ حَرامى، وَ یَنْتَقِمُ مِنْ اَعْدائى، یا مُحَمَّد! اَحْبِبْهُ فَاِنّى اُحِبُّه وَ اُحِبُّ مَنْ یُحِبُّهُ.»(بحار الانوار ج 36 ص 223 حدیث 21)
«. . . . و حجت قائم در میانه آنان مانند ستاره درخشانى بود، گفتم: پروردگارا! اینان كیستند؟ فرمود: اینان ائمه (دین) اند، و این نیز قائم علیه السلام است، حلال مرا حلال داند و حرامم را حرام شمارد، واز دشمنانم انتقام گیرد. اى محمّد! دوستش بدار، كه من او را دوست دارم و دوستدارانش را دوست دارم.»
شب معراج است و لیله الأسرى، خلوت حبیب است و محبوب و گفتگوى حضرت محمّد است با خداى محمود، صحبت از سرّى است كه باید در لیله اسرار بیان شود.
خطاب ازمصدر ذوالجلال رسید:
یامحمّد! چه كسى را جانشین خویش در امّت قرار دادى و خود به وعده گاه وصل ما آمدى؟
: برادرم را.
: اى محمّد! على بن ابیطالب را؟
: آرى، پروردگار من.
گویا این مجلس مابین خالق یكتا و سیّد انبیاء، حاوى بزرگترین أسرار و عظیم ترین اخبار است. آرى صحبت از روشن شدن سرنوشت هدایت بشر تا قیامت است. گفتگوى على است در ملكوت أعلى....
و بدین وسیله خداوند متعال برگزیدگان خلق و ائمه هُدى را یك یك به حبیب خویش معرفى مى نماید و اهمیت و نقش آنان را چنین بر مى شمرد:
«اى محمّد! اگر بنده اى از بندگانم آن قدر مرا عبادت نماید كه از شدّت و كثرت آن بمیرد، ولى در حالى به لقاى من برسد كه منكر ولایت آنان باشد، او را به آتش خویش داخل خواهم كرد.»
گویا مجلس، فراتر از گفتگوست. چرا كه صحبت از شهود و دیدار است.
: اى محمّد! مى خواهى ائمّه را ببینى؟
: آرى.
: گامى پیش آى و نظر كن.(در بعض روایات آمده: به سمت راست عرش نظر كن)
پس انوار ائمه هُدى علیهم السلام را مشاهده فرمود و یكایك آنان را
بالعیان دید.

بهتر است آخر ماجرا را از زبان مبارك بیان شاهد شب أسرى صلى الله علیه و آله بشنویم:
«حجت قائم را دیدم كه در وسط آن بزرگواران مانند ستاره اى درخشنده است (در بعضى روایت آمده كه در وسط آنان قیام نموده به نماز ایستاده و مانند ستاره اى مى درخشید).
عرض كردم: پروردگارا! اینان كیستند؟
فرمود: اینان ائمّه اند و این نیز قائم است كه حرام مرا حرام بداردو حلالم را حلال شمارد و از دشمنانم انتقام كشد.
اى محمّد! او را دوست بدار كه من او را دوست دارم و دوستداران او را دوست دارم.»
(( در روایتى آمده كه خداوند تبارك و تعالى انوار اهل بیت (علیهم السلام) را به حضرت آدم(علیه السلام) نشان داد، آخرین نور از آن انوار پاك كه در میان آنها مانند ستاره صبح مى درخشید، نور وجود مقدس حضرت بقیة الله (علیه السلام) بود، آن گاه خداوند تبارك و تعالى فرمود:
« وبعبدى هذا السعید افكّ عن عبادی الأغلال، وأوضع عنهم الاصار، وأملأ الأرض حناناً ورأفةً وعدلاً كما ملئت من قبله قسوةً وشقوةً وجوراً »
«توسط این بنده سعادتمند غل ها و زنجیرها را از پاى بندگانم باز مى كنم، و بارهاى سنگین بدبختى را از دوش ایشان بر مى دارم، و زمین را از مهر و محبت و لطف و عدالت پر مى كنم، همان گونه كه پیش از آن از سنگدلى و شقاوت وستم پر شده باشد.» بحارالانوار: ج 26 ص 312. ))
آرى در عالم انوار نیز قائمش خوانده اند و او تنها كسى است كه قیامش منتهى به گسترش عدل و داد در سراسر گیتى شود.
فقیه فقید، فقیه ایمانى رحمه الله گوید:
این كه حضرتش در عالم انوار در وسط آن عترت اطهار بوده به مَثَل، مانند نقطه اى است در وسط دایره كه نقاط دور آن، همه با او در ارتباط اند، و شاید این اشاره اى باشد به این كه آن نور الهى نمونه اى از آن انوار مطهّر، و عصاره اى است از آن عترت اطهر، كه تمام صفات نیكو و كمالات آن ذوات مقدّسه در وجود مسعود این عزیزِ آخرین رسول خدا صلى الله علیه و آله تجلّى كرده، و او آیینه تمام نماى سیماى پاك ائمه هُدى و یكتا حجت بالغه خداست.
(یُحِبُّهُمْ وَ یُحِبُّونَهُ - سوره مائده 54) :
خوشا دوستداران و پرسه زنان در باغ محبّتش كه محبوب خدایند.

[رایکا]

ویژگی دوم: ستاره اى از دل خورشید و ماه:: باسمه تعالی ::
نظر امیرالمؤمنین علیٌّ إلى الحسین(علیه السلام) فقال: «اِنَّ ابْنى هذا سَیِّدٌ كَما سَمّاهُ رَسُول ُاللهِ (صلى الله علیه وآله) سَیِّداً، وَ سَیَخرُجُ اللهُ مِنْ صُلْبِه رَجُلاً بِاِسْمِ نَبِیِّكُمْ، یُشْبِهُهُ فِى الْخَلْقِ وَ الْخُلْقِ.» (بحار الانوار ج 51 ص 39 حدیث 19، باب صفاته و علاماته و نسبه(علیه السلام))
حضرت امیر المؤمنین علیه السلام نظرى به جناب امام حسین علیه السلام انداخته فرمودند: « این پسرم سیّد (و آقاست) چنانچه رسول خدا صلى الله علیه و آله او را سیّد (آقا) نامیدند و بزودى خداوند از نسل او مردى به نام پیامبرتان بیرون خواهد آورد كه در خلقت و اخلاق شباهت به آن حضرت خواهد داشت.»
آخرین یادگار و نازنین نگار فاطمه سلام الله علیها را شرافتى در حسب و نسب هست كه احدى داراى آن نیست.چرا كه لباس شرافتى كه یكایك پدران و اجداد پاك او علیهم السلام در نسب، تك به تك دارند، او همه را یك جا بر تن دارد.
از جهت پدرى سیزده معصوم مطهّر در سلسله آباء و اجداد اویند. خود، معصوم و از نسل بلا واسطه سیزده معصوم است.
و از جهت مادر شاهزاده و پیغمبر زاده. چرا كه مادر مطهّرش آن ملكه مُلك قدس و عزّت، بانوى عصمت و عفّت حضرت نرجس سلام الله علیها دختر یشوعاى فرزند قیصر روم اند. و این بانوى مطهّر از جهت مادرى از شمعون بن حمون بن الصفا وصى حضرت مسیح عیسى بن مریم علیهما السلام مى باشند كه نسب آن بزرگوار هم به بسیارى از انبیاء و اوصیاء منتهى مى شود.
( منتهى الامال ج 2 ص 736، فصل دوّم در ذكر جمله اى از خصائص حضرت صاحب الزمان)
آرى پدرانش همه خورشید و مادران همه ماه، نیست بالاتر از شرافتِ شاه. و آن شجره طیّبه را این گونه ثمره درخشانى باید و آن سرزمین مقدس پاك را این چنین گُلى.
(وَ الْبَلَدُ الطَیِّبُ یَخْرُجُ نَباتُهُ بِاِذْنِ رَبِّه)( سوره اعراف: 58)

[رایکا]

ویژگی سوم: شاهزاده اى بر بال پرنده

حضرت امام حسن عسكرى علیه السلام:
« احْمِلْهُ وَ احْفَظْهُ وَرُدَّهُ اِلَیْنا فى كُلِّ اَرْبَعینَ یَوْماً.»( بحار الانوار ج 51 ص 13 حدیث14)
«او را سوار كن و محافظت نما و هر چهل روز یكبار به سوى ما بازگردان.»



شگفتا! چگونه مولودى است این ماه پاره، لحظه اى افتاده بر فرش خاك مناجات كنان، و ساعتى دیگر در عرش افلاك با قدسیان، دمى در دامان پدر با او در صحبت و راز و زمانى در پرده سراى عرش با معبود در راز و نیاز.



چون قنداقه مطهّرش را به دست پدر دادند، پرنده اى عظیم با دسته اى از پرندگان بالاى سرش پرپر مى زدند، امام عسكرى علیه السلام او را صدا زدند و فرمودند: «این طفل را بر پشت خویش سوار كن و حافظ او باش و هر چهل روز یكبار او را به ما برگردان.»

پرنده او را گرفت و پر كشید و به دنبالش گروه پرندگان به پرواز درآمدند.


امام علیه السلام فرمود: «تو را به كسى سپردم كه مادر موسى فرزندش را به او سپرد. » پس بر بال ملائك مى رفت و دل مادر را به دنبال خویش مى كشید. دل به دنبال او مى رفت و مادر از دنبال دل، اما پاى جسم را یاراى هم راهى پاى دل نیست. به گریه افتاد.


صداى شیرین شویش بلند شد: « ساكت باش، او از پستان كسى جز تو شیر نخواهد خورد، و خداوند چنانچه موسى را به دامن مادر باز گرداند و چشم او را روشن كرد او را نیز به دامن تو برخواهد گرداند.»


عمّه پرسید: این پرنده كیست؟

فرمود: «او روح القدس است كه موكّل بر امامان است آنان را موفق مى كند و تسدید مى نماید و به علم پرورششان مى دهد.»


پرنده پركشید وتا سراپرده عرش او را سیرداد تا در پیشگاه خداوندگار عزّوجلّ ایستاد پس خطابى رسید و او را به مدالى جاودانه مفتخر كرد:


« آفرین بر تو اى بنده من (و ذخیره) براى یارى دینم، آشكار شدن امرم، و هدایت شده بندگانم! قسم خورده ام كه بواسطه تو بگیرم و اعطا كنم و به وسیله تو ببخشم و عذاب نمایم.»


پس فرمود: « او را به نیكویى به سوى پدر برگردانید و این پیغام را به او ابلاغ نمایید كه او در ضمانت و حفظ و حراست من و در زیر نظرم خواهد بود، تا حق را بوسیله او احقاق كنم، و باطل را نابود سازم تا این كه دینِ خالص از براى من باشد.... »

[رایکا]

ویژگی چهارم: القاب مختصّه

حضرت امام جعفر صادق علیه السلام:

«وَ آخِرُهُمْ الْقائِمُ بِالْحَقِّ بَقِیَّةُ اللهِ فِى الاَْرْضِ، صاحِبُ الزَّمانِ وَ خَلـیفَةُ الـرَّحْمـانِ.»

( بحار الانوار ج 51 ص 145 حدیث 12)

« و آخرین آن ها، قیام كننده به حق، باقى مانده خداوند در زمین و صاحب الزمان و جانشین خداى رحمان است.»



حضرت حجت بن الحسن علیه السلام را القاب متعدد و بسیارى است كه بیش از چهارصد تاى آن از فراز شاخسار ادعیه و زیارات برگرفته و جمع آورى شده است.( مرحوم آیة الله فقیه ایمانى در كتاب «فوز اكبر» تعداد 313 لقب از القاب آن حضرت را به رشته نظم در آورده است.)



بعضى از این لقب ها القابى است كه خداوند متعال او را به این لقب، معرفى فرموده است، مانند لقب پاك «قائم» كه از احادیث معراج چنین استفاده مى شود كه خداوند آن حضرت را به این لقب به جناب رسول الله صلى الله علیه و آله نشان داد.



حجة الله، منتظر، بقیّة الله، صاحب الأمر، مهدى، المنتقم، ربّ الارض، قسط، كمال، وارث، ضیاء، طرید، ماء معین، ثائر، الداعى، خلیفة الله، خاتم الائمة، خاتم الاوصیاء، كلمة الحق، عین الله، صاحب الغیبة، ولى الله، إلامام، المأمون، مفرّج، البد الأمین، الشرید، قاطع، خازن، عاقبة الدّار، كاشف الغطاء.



این ها از جمله القاب شریف آن حضرت است كه هركدام به خاطر اشاره به یك خصوصیت از خصوصیات روحى و فردى و زمانى و یا خصوصیتى از كارهاى حضرتش در زمان غیبت و حضور، بر آن بزرگوار گفته شده است.



مثلا در خبر است كه علت این كه او را «قائم» نامیدند این است كه: بعد از آن كه یاد و ذكر او در میان مردم فراموش شد، و اكثر كسانى كه قائل به امامت آن بزرگوار بودند مرتد شده و از دین خود بازگشتند، قیام مى كند و زمین را پر از عدل و داد مى نماید.



و «منتظر» نامیدند، زیرا آن قدر زمان غیبت او به طول مى انجامد كه مخلصان انتظار او را بى صبرانه مى كشند، و اهل شك و تردید انكارش كنند، و منكران به استهزاء و مسخره اش دست مى زنند، و عجله كنندگان ناراضى بر قضاى الهى هلاك مى شوند،(1) و فقط آنان كه تسلیم امر خدا و حجّت هاى بى همتاى اویند، از این گرداب هلاكت نجات مى یابند.



1 ــ «هلك المستعجلون»، روایات زیادى به هلاكت كسانى كه در فرج عجله مى كنند خبر داده است، این عجله ممكن است به صورت نارضایتى از قضاى الهى باشد، كه چرا پس آن حضرت ظهور نكرد و. . . .، و ممكن است این نارضایتى به اقدام عملى بیانجامد و با اعمال و رفتارى كه از خود نشان مى دهند، به خیال خودشان زمان فرج را به جلو بكشانند.

[رایکا]

ویژگی پنجم: نشان پنهان

حضرت امام جواد علیه السلام: «یَغیبُ عَنْهُمْ شَخْصُهُ وَ یَحْرُمُ عَلَیْهِمْ تَسْمِیَتُهُ.» ( بحارالانوار ج 52 ص 283 حدیث)

« شخص او از دید آنان پنهان مى گردد، و بردن نام او بر آنان حرام مى شود.»



نام اصلى امام زمان علیه السلام همان نام رسول گرامى صلى الله علیه و آله و كنیه او نیز مطابق كنیه آن حضرت است. اما اخبار و روایات زیادى آمده است كه بردن نام اصلى آن حضرت در محافل و مجالس حرام است و حتى در بعضى از آن ها اشخاصى كه از آن حضرت به این اسم در غیبت نام برند تعبیر به «كافر» و «ملعون» و امثال آن شده است،( بحارالانوار ج 51 ص 31 باب النهى عن التسمیة) و فقط شهرت آن حضرت به این نام و نشان، مربوط به زمان ظهور آن نور الهى است.



اما این كه چرا در زمان غیبت این نام حضرت برده شود علت آن چندان روشن نیست، و هریك از علماء دین در این باره توجیهى و وجهى به عنوان حكمت نقل كرده اند، اما آن چه مورد نظر است این كه آن امام غائب، مظهر اسماء خفى و باطنى خداوند عزّوجلّ مى باشند، و بسان خورشید در پس ابر، وجود مطهّرشان از انظار خلق پنهان است، و حتى نام آن عزیز نیز باید مخفى بماند.



نمى دانم این غیبت چیست؟ خودشان مخفى اند! جا و مكانشان مخفى است! زمان ظهورشان مخفى است! آیا خداوند متعال این خفاء را وسیله حفظ و حراست آخرین گوهر ذخیره خویش قرار داده؟ یا سرّ دیگرى در این نشانِ پنهان است؟ این هم چیزى است كه بر ما مخفى است، همه چیزشان مخفى است، پس بهتر آن است كه ما نیز مُهر سكوت بر لب زنیم و فقط زیر لب چنین زمزمه كنیم:



« مُؤْمِنٌ بِسِرِّكُمْ وَ عَلانِیَتِكُمْ وَ شاهِدِكُمْ وَ غائِبِكُمْ وَ اَوَّلِكُمْ وَ آخِرِكُمْ، وَ مُفَوِّضٌ فى ذلِكَ كُلِّه اِلَیْكُمْ.»

« من به سرّ (پنهان) و علانیه (آشكار) شما، و شاهد (حاضر) و غائب شما و اوّلین و آخرین شما ایمان دارم، و در این باره همه چیز را به شما وا مى گذارم.»



تا زمانى كه هرگاه و هر مقدار كه ایشان صلاح بدانند، ما را بر اسرار خویش محرم شمارند و نسبت به آن ها مطلع سازند. انشاء الله.

[رایکا]

ویژگى ششم: هم نام و هم كنیه پیامبر(ص)در زبان فارسى فقط انسان را یك اسم هست و بس، اما در زبان عربى سه نوع نام گذارى دارند، یكى اسم و یكى لقب و دیگرى كنیه، اما لقب عبارت است از تعابیرى كه حالت وضعى دارد و اشاره به یك خصوصیتى در فرد است، مثل لقب طاهر، كه حاكى از پاكى اوست یا لقب امیرالمؤمنین و. . . اما كنیه برگرفته شده از كلمه كنایه است، كه به جاى این كه از خود شخص نام ببرند، او را با انتساب به پدر یا مادر مثل ابن الحسن یا ابن فاطمه، یا انتساب به پسر یا دختر او، مثل ابوالحسن ابوفاطمه، امّ حسین یا امّ فاطمه صدا مى كنند.


حضرت رسول اكرم صلى الله علیه و آله:

«اَلْمَهْدِىُّ مِن وُلْدى، اِسْمُهُ اِسْمى و كُنْیَتُهُ كُنْیَتى.»( بحار الانوار ج 51 ص 72 حدیث 16)

«مهدى از فرزندان من نامش نام من و كنیه اش كنیه من است.»


او كه ذخیره الهى براى تحقق بخشیدن به وعده هاى قرآن(1) و آرمان رسول الله صلى الله علیه و آله است، چه زیباست كه نام نامى او به اسم سامى آن حضرت باشد. نه تنها احیاگر كتاب و سنّت اوست، بلكه نام او را نیز زنده خواهد ساخت و بر سینه جاودانه تاریخ حك خواهد كرد، و تنها او شایسته است هم نام و هم كنیه پیامبر باشد، و براى دیگران روا نیست كه این دو را با هم بر خویش بگذارند.


اگر چه این لباس فقط بر قامت آن عزیز جلوه نمائى مى كند كه هم نام و هم كنیه آن رسول بزرگ الهى باشد، و تنها اوست كه خیمه دین محمّدى را بر فراز گیتى بر پاى مى كند، اما تمام اجداد طاهرین ایشان براى تحقق این آرمان مقدس، سعى بلیغ و جهاد بى دریغ داشته اند و شاید به همین مطلب اشاره فرمود حضرت.... علیه السلام :



«اَوَّلُنا مُحَمَّدٌ وَ آخِرُنامَحَمَّدٌ وَ اَوْسَطُنا مُحَمَّدٌ وَ كُلُّنا مُحَمَّدٌ»(بحار الانوار: ج 25 ص 363)


1 ــ مانند آیه 55 سوره نور: (وعد الله الذین آمنوا منكم و عملوا الصالحات... )، و آیه 9 سوره صف (هو الذى أرسل رسوله بالهدى و دین الحقّ لیظهره على الدّین كلّه ولو كره المشركون) كه این دو آیه شریفه تفسیر به زمان حضرت ولى عصر (علیه السلام) شده است.
در زبان فارسى فقط انسان را یك اسم هست و بس، اما در زبان عربى سه نوع نام گذارى دارند، یكى اسم و یكى لقب و دیگرى كنیه، اما لقب عبارت است از تعابیرى كه حالت وضعى دارد و اشاره به یك خصوصیتى در فرد است، مثل لقب طاهر، كه حاكى از پاكى اوست یا لقب امیرالمؤمنین و. . . اما كنیه برگرفته شده از كلمه كنایه است، كه به جاى این كه از خود شخص نام ببرند، او را با انتساب به پدر یا مادر مثل ابن الحسن یا ابن فاطمه، یا انتساب به پسر یا دختر او، مثل ابوالحسن ابوفاطمه، امّ حسین یا امّ فاطمه صدا مى كنند.


حضرت رسول اكرم صلى الله علیه و آله:

«اَلْمَهْدِىُّ مِن وُلْدى، اِسْمُهُ اِسْمى و كُنْیَتُهُ كُنْیَتى.»( بحار الانوار ج 51 ص 72 حدیث 16)

«مهدى از فرزندان من نامش نام من و كنیه اش كنیه من است.»



او كه ذخیره الهى براى تحقق بخشیدن به وعده هاى قرآن(1) و آرمان رسول الله صلى الله علیه و آله است، چه زیباست كه نام نامى او به اسم سامى آن حضرت باشد. نه تنها احیاگر كتاب و سنّت اوست، بلكه نام او را نیز زنده خواهد ساخت و بر سینه جاودانه تاریخ حك خواهد كرد، و تنها او شایسته است هم نام و هم كنیه پیامبر باشد، و براى دیگران روا نیست كه این دو را با هم بر خویش بگذارند.



اگر چه این لباس فقط بر قامت آن عزیز جلوه نمائى مى كند كه هم نام و هم كنیه آن رسول بزرگ الهى باشد، و تنها اوست كه خیمه دین محمّدى را بر فراز گیتى بر پاى مى كند، اما تمام اجداد طاهرین ایشان براى تحقق این آرمان مقدس، سعى بلیغ و جهاد بى دریغ داشته اند و شاید به همین مطلب اشاره فرمود حضرت.... علیه السلام :



«اَوَّلُنا مُحَمَّدٌ وَ آخِرُنامَحَمَّدٌ وَ اَوْسَطُنا مُحَمَّدٌ وَ كُلُّنا مُحَمَّدٌ»(بحار الانوار: ج 25 ص 363)


1 ــ مانند آیه 55 سوره نور: (وعد الله الذین آمنوا منكم و عملوا الصالحات... )، و آیه 9 سوره صف (هو الذى أرسل رسوله بالهدى و دین الحقّ لیظهره على الدّین كلّه ولو كره المشركون) كه این دو آیه شریفه تفسیر به زمان حضرت ولى عصر (علیه السلام) شده است.

[رایکا]

ویژگی هفتم: میلادى پر بركت، مولودى سعادت بخشحضرت امام جعفر صادق علیه السلام: « اِنَّ الْلَّیلَةَ الَّتى یُولَدُ فیهَا الْقائِمُ عَلَیْهِ السَّلامُ، لا یُولَدْ فیها مَوْلُودٌ اِلاّ كان مُؤمِناً، وَإن وُلِدَ فى أرْضِ الشِّركِ نَقَلَهُ اللهُ إلَى الاِْیمانِ بِبَرِكَةِ الاِْمامِ.»( بحار الانوار ج 51 ص 28)

«هیچ مولودى در شب میلاد حضرت قائم علیه السلام به دنیا نمى آید، مگر آن كه مؤمن خواهد بود، و اگر در سرزمین شرك نیز متولد شود خداوند او را به بركت امام علیه السلام به سوى ایمان خواهد كشاند.»

آن امام علیه السلام نور خداست، و نور با تاریكى سازگارى ندارد، در مكانى كه نور باشد ظلمتى نیست و در آن زمان كه نور پدید آید ظلمت و تاریكى محو مى گردد.

همزمانى میلاد هر مولود با میلاد آن امام همام علیه السلام مُهر سعادتى است بر پیشانى آن كودك، چرا كه نور خداى از شعاع خورشید امامت بر پیكره وجودش مى درخشد و درخت ایمان را در سرزمین وجودش مى نشاند، و اگر در آن شب نوزادى در دیار ظلمانى شرك پدیدار شود، امواج درخشنده نور امام علیه السلام او را به سوى كشتى نجات، رهنمون خواهد ساخت، و این از جمله اوّلین آثار و بركات این وجود افلاكى در سرزمین خاكى است كه ایشان بركات بى شمار دارند و بى عدد.

«مَوالِیَّ لا اُحصى ثَنائَكُمْ وَ لا اَبْلُغُ مِنَ الْمَدْحِ كُنْهَكُمْ.»( مفاتیح الجنان، زیارت جامعه كبیره)

ازجمله شب هائى كه خداوند نظر خاصّه خود را بر بندگان مى افكند، و از سفره احسان خویش، بهرمندشان مى سازد، شب نیمه شعبان، هنگامه طلوع ستاره اى فروزان از مشرق دامان پاك حضرت نرجس علیها السلام است.

و آن شب، شب بسیار مباركى است و حضرت امام باقر علیه السلام در باره آن فرمودند:
«آن شب بعد از شب قدر برترین شب هاست، خداوند در آن شب به بندگان خویش، فضل خود را عطا مى نماید، و آنان را به منّ و كرم خویش مى آمرزد، و شبى است كه خداوند به ذات مقدس خود سوگند یاد فرموده كه هیچ تقاضا كننده اى را دست خالى برنگرداند، مگر آن كه معصیتى را از خدا سؤال كرده باشد، و شبى است كه خداوند آن را براى ما قرار داده در مقابل شب قدر كه آن را براى پیغمبر صلى الله علیه و آله قرار داده، پس كوشش كنید در دعا و ثنا براى خداى تعالى.» (مفاتیح الجنان، اعمال شب نیمه شعبان)

[رایکا]

ویژگی هشتم: بیت الحمد، چراغ فروزان

حضرت امام جعفر صادق علیه السلام: «إنَّ لِصاحِبِ الاَْمْرِ بَیْتاً یُقالُ لَهُ بِیْتُ الْحَمْدِ، فیهِ سِراجٌ یَزْهَرُ مُنْذُ یَوْم وُلِدَ اِلى یَوْم یَقُومُ بِالسَّیْفِ لا یُطْفى.»( بحارالانوار ج 52 ص 158 حدیث 21)



«صاحب الامر علیه السلام را كاشانه اى است كه بیت الحمدش گویند، از روز ولادت آن جناب در آن چراغى روشن و درخشان است و تا روزى كه با شمشیر بپاخیزد خاموش نمى گردد.»



او ولى خدا و ولى امر الهى است، پس جایگاهى رفیع و خانه اى بلند مرتبه باید داشته باشد، آن هم خانه اى كه به ستایش و حمد الهى نام گرفته و از همان خانه هائى است كه حضرت حق عزّوجلّ از آن ها به تقدیس و تمجید یاد فرموده:
(فى بُیُوت اَذِنَ اللهُ اَنْ تُرْفَعَ و یُذْكَرَ فیهَا اسْمُهُ، یُسَبِّحُ لَهُ فیها بِالْغُدُوِّ وَ الاْصالِ، رِجالٌ لا تُلْهیهِمْ تِجارَةٌ وَ لا بَیْعٌ عَنْ ذِكْرِ اللهِ)( سوره نور: 26 و 27)



« در خانه هائى كه خداوند اذن فرموده كه بلند مرتبه باشند و نام مقدسش در آن ها برده شود، مردانى هستند كه صبحگاهان و شامگاهان تسبیح او مى گویند، و هیچ تجارت و خرید وفروشى آن ها را از ذكر خدا غافل نمى سازد.» و باید در این خانه نورى و چراغى درخشنده باشد، چرا كه خانه نور خداست و نباید این نور هرگز خاموش گردد تا عالمیان بدانند كه نور الهى خاموش نگردد، و حجت خداوند زایل نشود، و گذشت روزگاران متمادى از نورش نمى كاهد و دست دشمنان براى خاموش كردن آن كوتاه است.



( یُریدُونَ لِیُطْفِؤُا نُورَ اللهِ بِافْواهِهِم وَ اللهُ مُتِمُّ نُورِه وَ لَو كَرِهَ الْكـافِـرُونَ)( سوره صف: 8)
«آنان مى خواهند نور خدا را با دهان خود خاموش سازند ولى خداوند نور خود را كامل مى كند، هرچند كافران خوش نداشته باشند.»

[رایکا]

ویژگی نهم: علامتى بر پشت !؟

حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام :
«بِظَهْرِه شامَتان، شامَةٌ عَلى لَوْنِ جِلْدِه، وَ شامَةٌ عَلى شـامَـةِ النَّـِبـیِّ صَلَّى اللهُ عَلَیْهِ وَ آلِه.»
( بحار الانوار ج 51 ص 25 حدیث 4)
«بر پشت او (امام زمان علیه السلام) دو علامت است، یكى از آن ها همرنگ پوستشان و دیگرى مانند علامت (شانه) پیامبر صلى الله علیه و آله است.»



بر شانه مطهر نبوى صلى الله علیه و آله علامتى بود كه حكایت از ختم نبوت به وجود پاك آن رسول اعظم صلى الله علیه و آله مى نمود، و آن حضرت به آن شناسائى مى شد،(1) و بر پشت شانه آخرین یادگار او حضرت مهدى علیه السلام نیز چنین علامتى است كه با آن شناخته مى شود.



آرى وقتى او آیینه تمام نماى رسول الله صلى الله علیه و آله است، و اسم و رسم او را با خود دارد، و سیماى محمّدى صلى الله علیه و آله در چهره منوّرش هویداست، در علامت نیز باید كه شبیه آن سفیر الهى باشد، و شاید آن علامت، علامت ختم وصایت است.



پاورقی:
1 ــ انبیاء گذشته یكى پس از دیگرى، آمدن پیامبرى را در آخر الزمان بشارت داده بودند كه نبوت به او خاتمه مى یابد و دین او ناسخ همه ادیان الهى است، و براى او علائمى برشمرده بودند تا مردم او را بشناسند و به او ایمان آورند، از جمله این علائم همین مهر بود كه بر شانه مبارك ایشان نقش بسته بود. و در روایت است كه: « یعرفونه كما یعرفون ابناءهم» آنها (با این اوصاف) او را مى شناختند، همان طور كه فرزندان خود را مى شناختند.

[رایکا]

ویژگی دهم: آخرینِ اوصیاء و ختم وصایت
حضرت بقیّة الله عجل الله تعالى فرجه:
«.....اَنَا خاتَمُ الاَْوْصِیاءِ وَبى یَدْفَعُ اللهُ الْبَلاءَ عَنْ اَهْلى وَشیعَتى.»( بحار الانوار ج 52 ص 30 حدیث 25)
«من پایان دهنده اوصیایم و به واسطه من خداوند از اهل و شیعیانم بلا را مى گرداند.»


او آرمان همه انبیاء و اوصیاست، و كامل كننده اهداف مقدس ایشان است، او ركن شدیدى است كه حضرت لوط على نبینا و آله و علیه السلام وقتى از ستم قوم خویش به تنگ آمد آرزویش نمود:
(لَو اَنَّ لى بِكُمْ قُوَّةٌ اَوْ آوْى اِلى رُكْن شَدید)( سوره هود: 80) یعنى: اى كاش در برابر شما قدرتى داشتم یا تكیه گاه و پشتیبان محكمى، (آن گاه مى دانستم با شما زشت سیرتان دد منش چه كنم) كه این پشتیبان محكم در روایات تفسیر به وجود امام عصر (علیه السلام) شده است.


او امید داود و وعده نوشته شده زبور است:
( وَ لَقَدْ كَتَبْنا فِى الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّكْرِ، اِنَّ الاَْرْضَ یَرِثُها عِبادِیَ الصّالِحُونَ)( سوره انبیاء: 105)
«در زبور بعد از ذكر نوشتیم كه بندگان شایسته ام وارث (حكومت) زمین خواهند شد.» (پاورقی 1)


و تحقق بخش اهداف بلند سفیران الهى است، عصاره علوم اوّلین و آخرین و شاه میوه درخت پاك هداست است.


چنانچه شاهراه نبوت و رسالت به كوى جدّ اطهرش رسول الله صلى الله علیه و آله پایان یافت، و مدال (خاتم النبیّین) (سوره احزاب: 40) بر سینه اش آویخته شد، قافله وصایت نیز بر آستان مقدس حضرت ولى عصر علیه السلام رحل اقامت خواهد افكند، وصایت همه اوصیاء به او ختم و كامل خواهد شد.
« آن چه خوبان همه دارند تو تنها دارى.»


و خیمه دین مبین اسلام به دست او بر سر تمام ادیان و مذاهب سایه گستر خواهد شد كه این وعده الهى است:
(هُو الَّذی اَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدى وَ دینِ الْحَقِّ لِیُظْهِرَهُ عَلَى الدّینِ كُلِّه وَ لَوْ كَرِهَ الْمُشْرِكُونَ)( سوره توبه: 33)
«اوكسى است كه رسول خویش را به هدایت و دین حق فرستاد تا بر همه ادیان غالب سازد هرچند مشركان كراهت داشته باشند.»


آرى او ختم اوصیاست و چه نیكو ختامى است;
(خِتامُهُ مِسْك وَ فى ذلِكَ فَلیَتَنافَس الْمُتَنافِسُون)( سوره مطفّفین: 26)

پاورقی:
1 ــ او وعده حضرت موسى (علیه السلام) به صابران بنى اسرائیل است: (و قال مُوسى لِقَومِه اِسْتَعینُوا باللهِ وَ اصْبِرُوا، إنَّ الأرْضَ للهِِ یُوِرثُها مَن یَشاء مِن عِبادِه و اْلعاقِبَةُ لِلِمُتَّقینَ)