با تأخيري نه چندان شايسته، در ماه نزول قرآن، شمارهي سيام فصلنامهي بيّنات تقديم علاقهمندان ميشود. ماهي كه نام و ياد آن، همواره قرين و همراه نام و ياد قرآن گرامي است.
ماهي كه شايد بيش از تمامي سال مسلمانان در آن قرآن تلاوت ميكنند و يا به آواي ملكوتي آن گوش جان ميسپارند.
در شبي از اين ماه كه از هزار ماه بالاتر و پرخير و بركتتر است. قرآن برقلب مبارك پيامبر اكرم(ص) نازل گرديد. شبي كه در آن ملائكهي الهي و روح نازل ميشوند.
ماه رمضان، ماه قرآن است و همواره نام آن در منظر شيعيان همراه با ياد امام ناطق أميرمؤمنان(ع) قرين و همراه ميباشد. ماهي كه در سحري از آن، با شمشير كينهي خوارج فرق مبارك مولا شكافته شد، و صداي تلاوت قرآن علي(ع) براي هميشه خاموش گرديد؛ و بزرگترين همراه و همراز پيامبر(ص) در دوران سخت رسالت قرآنياش، به شهادت رسيد و كشتهي عدالت سربربالين خاك نهاد، و جهانيان را به انتظار عدالت علوي خويش نشاند.
همو كه در يكي از خطبههاي خويش فرمود: هذا القرآن انّما هو خطّ مستور بين الدفّتين، لاينطق بلسانٍ ولابدّ له من ترجُمان. وانّما ينطق عنه الرّجال… فاذا حُكم بالصّدف في كتاب اللّه فنحن احقّ الناس به، وانْ حكم بسنّة رسول اللّه(ص) فنحن أولاهم به1!
قرآن خطي نوشته شده ميان دو جلد است كه به زبان سخن نميگويد، و ناگزير تفسير كننده ميخواهد. و مردان از آن سخن ميگويند… پس اگر صادقانه دربارهي كتاب خدا حكم شود، ما شايستهترين مردم به آنيم و اگربه سنّت پيامبر (ص) داوري گردد، ما سزاوارترين همهايم به قرآن.