سرانجام كاروان به سلامت رسيد.
پدر، شادمان و سبكبار به ديدار دخترش،
يادگار گرامى اش از خديجه، شتافت؛
خديجه: آن كه به دوردست كوچيد و او را تنها نهاد.
دختر، پدرش را غرق بوسه ساخت و در رايحه ى مردى آسمانى غرقه گشت.
از چشمانش اشك مى جوشيد؛ اشك شادى و اشك رحمت.
«چه دردى كشيده است محمّد... چه دردها مى كشند پيامبران!»
چه شگفتى زده شده بودند برخى زنان كه اينك
به اين مرد از پنجاه گذشته مى نگريستند كه پس از نيم قرن زندگى،
شبيه كودكى است كه در دامان مادر افتاده است.
فرستاده ى آسمان به زمزمه ى كلماتى پرداخت
تا به پرسش هاى برانگيخته شده در آن ريگزاران پايان بخشد:
- فاطمه، مادرِ پدرِ خويش است. [فاطمه ام ابيها.]
بدين سان، فاطمه كه سيزده بهار را پشت سر نهاده است،
مادر بزرگ ترينِ پيامبران مى گردد.
- فاطمه، پاره اى از پيكر من است.
[فاطمه بضعه منى.]
محمّد به چشمان دخترش نظر كرد و در چشمان او
به جستجوى جوانى برآمد كه جانش را به خدا پيشكش ساخته بود.
- پدر جان! او آن جاست. پاهايش شكاف برداشته و خون از آن ها جارى است:
خار و تيغ بيابان، آفتاب سوزان، سختى راه... بى آن كه مَرْكبى داشته باشد.
چشمان پيامبر برقى زد:
- او برادر من است. [انه اخى.] آنگاه محمّد روى به سوى برادر مهاجرش كرد.
جوان نيز به ديدار فرستاده ى آسمان شتافت
و در يك لحظه همه ى دردهايش را از ياد برد.
پيامبر قدرى شربت ناب ويژه ى خود را به دستانش پاشيد
و سپس بر پاهاى جوان مهاجر دست كشيد،
همانند مادرى دلسوز كه بر سر فرزندش دست مى كشد
تا آهسته آهسته به خواب رود.
بدين سان، دردها بار سفر بستند و على احساس كرد
كه در گهواره ى مادر خويش است.
او اكنون در دامان مردى بود كه از كودكى، وى را پروريده بود...
پس آهسته به خواب رفت.
مرد مكّى برخاست و فرزند كعبه را تنها نهاد
تا پس از اين سفر جان فرسا در ميان ريگزاران صحرا، نفسى تازه كند.
