ياران حضرت مهدي(عج) در عصر ظهور
«أبدال» جمع «بَدَل» يا «بَدِيل»، عدهاي معلوم از شايستگان و خاصان خدا [هستند] که گويند: هيچگاه زمين از آنان خالي نباشد و جهان بديشان برپا است و آنگاه که يکي از آنان بميرد، خداي" ديگري را به جاي او برانگيزد،[46] تا آن شمار ـ که به قولي هفت و به قولي هفتاد است ـ همواره کامل بماند.[47]
برخي نيز گفته اند:
آنان، گروهياند که خداوند" به وسيله آنها دين را بر پا نگه ميدارد و روزي را نازل ميكند. چهل نفر از ايشان در شام و سي نفر در ساير بلاد هستند. هر گاه يکي از دنيا برود، کس ديگري همانند او به جاي او قرار ميگيرد.[48]
سبب اينکه «ابدال» ناميده شدهاند، همين است که چون يکي از دنيا رود، کسي مانند او جايش را ميگيرد.[49]
در روايات اسلامي آمده است:
ايشان گروهي از ياران حضرت مهدي4 در شام هستند[50] و هنگام ظهور آن حضرت، خود را به مکه رسانده با ايشان بيعت ميکنند.
البته در برخي روايات، «ابدال» همان اوصيا معرفي شده اند. از خالد بن هيثم فارسي نقل شده است که به امام رضا7 عرض کرد: «مردم اعتقاد دارند که بر روي زمين ابدالي هستند؛ ايشان کيانند؟»
حضرت فرمود:
راست ميگويند. ابدال همان اوصيا هستند که خداوند" ايشان را بدل پيامبران قرار داد؛ وقتي که نبوّت با پيامبر اسلام9 به پايان رسيد.[51]
درباره ويژگي اين افراد گفته شده است:
آنان راهبان شب و شيران روز هستند. دلهايشان چون فولاد سخت است که ميان رکن و مقام، با آخرين ذخيره الهي حضرت مهدي7 بيعت ميکنند.[52]
[46] . ر.ك: متقي هندي، كنزالعمال، ج11، ص125.
[47] . علي اكبر دهخدا، لغتنامه، ابدال.
[48] . خليل بن احمد، العين، ج8، ص45.
[49] . طريحي، مجمعالبحرين، ج5، ص319.
[50] . شيخ طوسي، كتابالغيبة، ص476؛ شيخ مفيد، الاختصاص، ص208؛ مسند ابى يعلي، ج12، ص270؛ صحيحابن حبان، ج15، ص159؛ ابن ابي شيبه، كتاب المصنف، ح19070؛ صنعاني، المصنف، ح20769.
[51] . «صَدَقُوا الابْدَالُ هم الْأَوْصِيَاءُ جَعَلَهُمُ اللَّهُ فِي الْأَرْضِ بَدَلَ الْأَنْبِيَاءِ إِذا رَفَعَ الْأَنْبِيَاءَ وَ خَتم بمُحَمَّد9»، طبرسي، الاحتجاج، ج2، ص437.
[52] . «... رُهْبانٌ بِاللَّيْلِ لُيُوثٌ بِالنَّهارِ کانَ قُلُوبُهُم زُبُرَ الحَدِيدِ فَيُبايِعُونَهُ بَيْنَ الرُّکْنِ وَالْمَقامِ...»، شيخ مفيد، الاختصاص، ص208.