عارفانه ها .... نغزترین اشعار و غزلیات عارفانه

[شهاب منتظر]

مگسی را کشتم

نه به این جرم که حیوان پلیدی است، بد است

و نه چون نسبت سودش به ضرر یک به صد است

طفل معصوم به دور سر من می چرخید،

به خیالش قندم

یا که چون اغذیه ی مشهورش تا به این حد گندم!!!

ای دو صد نور به قبرش بارد؛

مگس خوبی بود...

من به این جرم که از یاد تو بیرونم کرد،

مگسی را کشتم ...!

حسین پناهی

[شهاب منتظر]

«در آرزوی تو»


در آن نفس که بمیرم در آرزوی تو باشم

بدان امید دهم جان که خاک کوی تو باشم


به وقت صبح قیامت که سر ز خاک برآرم

به گفت و گوی تو خیزم به جست و جوی تو باشم


به مجمعی که درآیند شاهدان دو عالم

نظر به سوی تو دارم غلام روی تو باشم


به خوابگاه عدم گر هزار سال بخسبم

ز خواب عاقبت آگه به بوی موی تو باشم


حدیث روضه نگویم گل بهشت نبویم

جمال حور نجویم دوان به سوی تو باشم


می بهشت ننوشم ز دست ساقی رضوان

مرا به باده چه حاجت که مست روی تو باشم


هزار بادیه سهلست با وجود تو رفتن

و گر خلاف کنم سعدیا به سوی تو باشم

[شهاب منتظر]

لاابالی چه کند دفتر دانایی را

طاقت وعظ نباشد سر سودایی را


آب را قول تو با آتش اگر جمع کند

نتواند که کند عشق و شکیبایی را


دیده را فایده آنست که دلبر بیند

ور نبیند چه بود فایده بینایی را


عاشقان را چه غم از سرزنش دشمن و دوست

یا غم دوست خورد یا غم رسوایی را


همه دانند که من سبزه خط دارم دوست

نه چو دیگر حیوان سبزه صحرایی را


من همان روز دل و صبر به یغما دادم

که مقید شدم آن دلبر یغمایی را


سرو بگذار که قدی و قیامی دارد

گو ببین آمدن و رفتن رعنایی را


گر برانی نرود ور برود بازآید

ناگزیرست مگس دکه حلوایی را


بر حدیث من و حسن تو نیفزاید کس

حد همینست سخندانی و زیبایی را


سعدیا نوبتی امشب دهل صبح نکوفت

یا مگر روز نباشد شب تنهایی را

[شهاب منتظر]

اين شعر سعدی به صورت عمودي و افقي يك جور خوانده مي‌شود:

←↓

از چهره ، افروخته ، گل را ، مشكن!

افروخته ، رخ مرو ، تو دگر ، به چمن!


گل را ، تو دگر ، مكن خجل ، اي مه من!

مشكن ، به چمن ، اي مه من ، قدر سخن !

[شهاب منتظر]

هر کسی را نتوان گفت که صاحب نظرست


عشقبازی دگر و نفس پرستی دگرست

نه هر آن چشم که بینند سیاهست و سپید


یا سپیدی ز سیاهی بشناسد بصرست

هر که در آتش عشقش نبود طاقت سوز


گو به نزدیک مرو کآفت پروانه پرست

گر من از دوست بنالم نفسم صادق نیست


خبر از دوست ندارد که ز خود با خبرست

آدمی صورت اگر دفع کند شهوت نفس


آدمی خوی شود ور نه همان جانورست

شربت از دست دلارام چه شیرین و چه تلخ


بده ای دوست که مستسقی از آن تشنه‌ترست

من خود از عشق لبت فهم سخن می‌نکنم


هرچ از آن تلخترم گر تو بگویی شکرست

ور به تیغم بزنی با تو مرا خصمی نیست


خصم آنم که میان من و تیغت سپرست

من از این بند نخواهم به درآمد همه عمر


بند پایی که به دست تو بود تاج سرست

دست سعدی به جفا نگسلد از دامن دوست


ترک لؤلؤ نتوان گفت که دریا خطرست

[شهاب منتظر]

کفر زلف تو دگر باره مسلمانم کرد

کافری،راهنمایی سوی ایمانم کرد



گبرکی بودم بهروز لقب ، نور رسول

تافت از روزن دل حضرت سلمانم کرد

مکن انکار که از همّت مردان چه عجب

مور بودم نفس پیر سلیمانم کرد

خضر وقت آمد و از لطف به یکباره خلاص

نا گه از پیروی غول بیابانم کرد

مرده ای بودم پوسیده تن اندر،به کفن

نفحه ی عیسوی آمد همه تن جانم کرد

آدمی نیستم ار شاکر نعمت نبوم

دیو بودم ، کرم و لطف تو انسانم کرد

دُرد بودم کرم و جود تو بخشید صفا

دَرد بودم نظر لطف تو درمانم کرد


میرزا حبیب خراسانی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

برای مرغ گرفتار تا قفس باقی ست
هزاربغض گلوگیر در نفس باقی ست

به حیرتم که چرا خاتم سلیمانی
به دست دیو سیه کاسه عبث باقی ست

کجا به گوهر مقصود دست خواهی یافت
در آن محیط که چنگال خار و خس باقی ست

به آفتاب که نور سحر نخواهد ریخت
به خواب شب زده تا سایه عسس باقی ست

چه راز بود در آوای راویان غریب
کهدر مسیر سفرنامه جرس باقی ست

به دادخواهی دل های بی قرار ای دوست
غمت مباد که دادار داد رس باقی ست

دوام مستی ما ببن که در هزاره عشق
خرابه های می از تار داربست باقی ست

هجوم دشمن و طوفان شن تماشایی ست
که برکتیبه اعجاز کهدر طبس باقی ست

دراین رواق زبرجد نوشته اند به زر
خلیچ فارس در آئینه عبس باقی ست


مرحوم استاد مشفق کاشانی

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

نشنو از نی چون حکایت میکند
بشنو از دل چون روایت میکند

نشنو از نی ، نی نوای بینواست
بشنو از دل دل حریم کبریاس

تنی چو سوزد تل خاکستر شود
دل چو سوزد خانـه دلـبر شود

نی ز خود هرگز ندارد شورو حال
دل بـود مـرآت نــور لا یــزال

نی اگر پرورده آب وگل است
دست پـروده خـداونـدی دل است

نی اگر بشکست بی قدر و بهاست
بشکند گر دل خریدارش خداست

نی به هر دست و به هر لب آشناست
دل مکان و خانه خاص خداست

روح الله خمینی

[شهاب منتظر]

عشق ، سوزان است بسم الله الرحمن الرحیم

هر که خواهان است بسم الله الرحمن الرحیم


دل اگر تاریک اگر خاموش بسم الله نور

گر چراغان است بسم الله الرحمن الرحیم


نامه ای را هُد هُد آورده ست آغازش تویی

از سلیمان است بسم الله الرحمن الرحیم


سوره ی والیل من برخیز و والفجری بخوان

دل شبستان است بسم الله الرحمن الرحیم


قل هو الله احد قل عشق الله الصمد

راز پنهان است بسم الله الرحمن الرحیم


گیسویت را بازکن انا فتحنایی بگو

دل پریشان است بسم الله الرحمن الرحیم


ای لبانت محیی الاموات لبخندی بزن

مردن آسان است بسم الله الرحمن الرحیم


میزبان عشق است و وای از عشق! غوغا می کند

هر که مهمان است بسم الله الرحمن الرحیم


مهدی جهاندار

[شهاب منتظر]

الفبای التجا . . .

( ﺍ ) ﺍﻻ ﯾﺎ ﺍﯾّﻬﺎ ﺍﻻﻭّﻝ ﺑﻪ ﻧﺎﻣﺖ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﮐﺮﺩﻡ
( ﺏ ) ﺑﺮﺍﯼ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﻧﺎﻣﺖ ﺍﻗﺘﺪﺍ ﮐﺮﺩﻡ
( ﭖ ) ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﻢ ﭘﺮﯾﺸﺎﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺧﺎﻟﻖ ﺟﻔﺎ ﮐﺮﺩﻡ
( ﺕ ) ﺗﻮﮐﻞ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﮐﺮﺩﻡ ﺑﺴﻮﯾﺖ ﺍﻟﺘﺠﺎ ﮐﺮﺩﻡ
( ﺙ ) ﺛﻨﺎ ﮐﺮﺩﻡ ﺩﻋﺎ ﮐﺮﺩﻡ ﺻﻔﺎ ﮐﺮﺩﻡ
( ﺝ ) ﺟﻮﺍﻧﯽ ﺭﺍ ﺧﻄﺎ ﮐﺮﺩﻡ ﺯﻣﻬﺮﺕ ﺍﻣﺘﻨﺎﻉ ﮐﺮﺩﻡ
( ﭺ ) ﭼﺮﺍﯾﺶ ﺭﺍ ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﻢ ﺑﺒﺨﺸﺎ ﮐﻪ ﺧﻄﺎ ﮐﺮﺩﻡ
( ﺡ ) ﺣﺼﺎﺭﻡ ﺷﺪ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺩﺭ ﺧﻔﺎ ﮐﺮﺩﻡ
( ﺥ ) ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ ﺗﻮ ﻣﯿﺪﺍﻧﯽ ﺳﺮ ﻏﻔﻠﺖ ﭼﻪ ﻫﺎ ﮐﺮﺩﻡ
( ﺩ ) ﺩﻟﻢ ﭘﺮ ﻣﻬﺮ ﺗﻮ ﺍﻣﺎ ﭼﻪ ﺑﯽ ﭘﺮﻭﺍ ﮔﻨﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡ
( ﺫ ) ﺫﻻﻟﻢ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﯼ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺍﻗﺘﺪﺍ ﮐﺮﺩﻡ
( ﺭ ) ﺭﻫﺖ ﮔﻢ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻣﻦ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡ
( ﺯ ) ﺯﺑﺎﻧﻢ ﻗﺎﺻﺮ ﺍﺯ ﻣﺪﺡ ﻭ ﮐﻤﯽ ﺑﺎ ﺣﻖ ﺻﻔﺎ ﮐﺮﺩﻡ
( ﮊ ) ﮊﻧﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻏﺰﻝ ﺩﺍﺩﯼ ﮊﻧﻢ ﺭﺍ ﻣﺒﺘﻼ ﮐﺮﺩﻡ
( ﺱ ) ﺳﺮﻡ ﺷﻮﺭﯾﺪﻩ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﯽ ﺳﺮﻡ ﺍﺯ ﺗﻦ ﺟﺪﺍ ﮐﺮﺩﻡ
( ﺵ ) ﺷﺪﯼ ﺷﺎﻓﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﻝ ﺗﻘﺎﺿﺎﯼ ﺷﻔﺎ ﮐﺮﺩﻡ
( ﺹ ) ﺻﺪﺍ ﮐﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﺍﺩﻋﻮﻧﯽ ﺧﺪﺍﯾﺎ ﻣﻦ ﺻﺪﺍ ﮐﺮﺩﻡ
( ﺽ ) ﺿﻌﯿﻒ ﻭ ﻧﺎﺗﻮﺍﻧﻢ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺩﺭ ﮔﺎﻫﺖ ﻧﺪﺍ ﮐﺮﺩﻡ
( ﻁ ) ﻃﻠﺴﻢ ﺍﺯ ﺩﻝ ﺷﮑﺴﺘﻢ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺟﺎﺩﻭ ﺑﯽ ﺑﻬﺎ ﮐﺮﺩﻡ
( ﻅ ) ﻇﻠﻤﺖ ﻧﻔﺲ ﺍﻣﺎﺭﻩ ﮐﻪ ﺷﮑﻮﻩ ﺑﺮ ﺻﺒﺎ ﮐﺮﺩﻡ
( ﻉ ) ﻋﻠﯿﻤﯽ ﻋﺎﻟﻤﯽ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﺒﺨﺸﺎ ﮐﻪ ﺧﻄﺎ ﮐﺮﺩﻡ
( ﻍ ) ﻏﻤﯽ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺑﻪ ﺩﻝ ﺩﺍﺭﻡ ﮐﻪ ﻧﺠﻮﺍ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﮐﺮﺩﻡ
( ﻑ ) ﻓﻘﯿﺮﻡ ﺑﺮ ﺳﺮ ﮐﻮﯾﺖ ﻏﻨﯽ ﺭﺍ ﻣﻦ ﺻﺪﺍ ﮐﺮﺩﻡ
( ﻕ ) ﻗﻠﻢ ﺭﺍ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻗﺮﺁﻥ ﮐﺮﯾﻤﺖ ﻣﻘﺘﺪﺍ ﮐﺮﺩﻡ
( ﮎ ) ﮐﺘﺎﺑﺖ ﺳﺎﻗﯽ ﺩﻟﻬﺎ ﻗﺮﺍﺋﺖ ﻭﺍﻟﻀﺤﯽ ﮐﺮﺩﻡ
( ﮒ ) ﮔﺮﻡ ﺍﺯ ﺩﺭﮔﻬﺖ ﺭﺍﻧﯽ ﻧﻤﯽ ﺭﻧﺠﺪﻡ ﺧﻄﺎ ﮐﺮﺩﻡ
( ﻝ ) ﻟﺒﻢ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻭ ﺩﻝ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﮑﺎﺛﺮ ﺁﺷﻨﺎ ﮐﺮﺩﻡ
( ﻡ ) ﻣﺮﺍ ﺳﻮﯼ ﺧﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩﯼ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺭﻭ ﻣﻦ ﺻﻔﺎ ﮐﺮﺩﻡ
( ﻥ ) ﻧﺮﺍﻧﯽ ﺍﺯ ﺩﺭﻣﯿﺨﺎﻧﻪ ﺍﺕ ﯾﺎ ﺭﺏ ﮐﻪ ﺳﺎﻗﯽ ﺭﺍﺻﺪﺍ ﮐﺮﺩﻡ
( ﻭ ) ﻭﻟﯽ ﺭﺍ ﻣﻦ ﻋﻠﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﻋﻠﯽ ﺭﺍ ﻣﻘﺘﺪﺍ ﮐﺮﺩﻡ
( ﻩ ) ﻫﻤﯿﻦ ﺷﻌﺮﻡ ﺑﻪ ﺩﺭﮔﺎﻫﺖ ﻗﺒﻮﻝ ﺍﻓﺘﺪ ﺩﻟﻢ ﺭﺍ ﻣﺒﺘﻼ ﮐﺮﺩﻡ
( ﯼ ) ﯾﮑﯽ ﻋﺒﺪ ﮔﻨﻬﮑﺎﺭﻡ ﺍﮔﺮﻋﻔﻮﻡ ﮐﻨﯽ ﯾﺎﺭﺏ ﻏﺰﻝ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﻬﺎ ﮐﺮﺩﻡ

شاعر: گمنام